Запішыце складаназалежныя сказы , пастаўце патрэбныя знакі прыпынку . Вызначце від даданых частак , сродкі сувязі іх з галоўнай часткай . Правільнасць адказу праверце пастаноўкай пытання . 1. Вядома мне і кожнаму даўно што патрабуе чыстае сумленне быць неабходным , хоць малым , звя ном паміж сваім і новым пакаленнем ( Грах . ) . 2. Усе сыны ўсіх народаў на памяць помняць родны верш і ганарацца песняй роднай з якой з калыскі ты жывеш ( Панч . ) . 3. Для таго каб літаратура стала выхаваце лем дзяцей неабходна цярпліва , клапатліва і натхнёна рыхтаваць глебу для ўспрыняцця мастацкага слова ( Віт . ) . 4. Хто тут пабыў той не забудзе густых гаёў асенні жар ( Нях . ) . 5. Вядзі мяне , зялёная радзіма , туды дзе я пачаўся , як ручай ( Я. С. ) . 6. Қалі сонца паднялося вышэй на зямлю зноў сышла гарачыня ( Мел . ) . 7. Чым галасней гудзела непагода тым больш была упартасць у народа ( Кір . ) . 8. Люблю калі жыта ў палях скалыхнецца і клоніць калоссе на сцежкі мае ( А. Р. )
1. Рабочая мова – беларуская. ТОЛЬКІ. І для бацькоў. І бабуль. І па тэлефоне. Вы даеце прыклад не толькі свайму дзіцяці, але і ягоным сябрам. Гэтую гадзіну Вы ахвяруеце будучыні Беларусі. Будзе проста выдатна, калі ў гэтай плыні вы крыху пабудзеце і да заняткаў, і пасля. З дзіцём дамоўцеся зараней.
2. Кожны дарослы маніторыць сваё дзіця: дапамагае, падказвае, падтрымлівае, сочыць за паводзінамі.
3. Прыпазненні і раннія сыходы – ціха, без тлумачэнняў.
4. Пакінуць дзіця адно – толькі даручыўшы канкрэтнаму даросламу, якога дзіця ведае.
5. Важна падтрымліваць эмацыйны і моўны кантакт з дзіцём цягам усяго занятка – паўтараць выразна вершыкі, пляскаць-топаць і г.д. Калі заданне даецца дзіцяці – дапамагаць, перажываць і радавацца, хваліць і падтрымліваць.
6. Не крытыкаваць. Не дэманстратыўна выпраўляць, а спакойна казаць правільны варыянт.
7. Не перакладаць, а паказваць альбо тлумачыць значэнне слова праз іншыя словы.
8. Дапамагаць іншым курсантам і іх бацькам – ненавязліва і добразычліва.
9. Памятайце: тут усе такія, як вы. Толькі некаторыя пачалі крыху раней, а іншыя пачнуць крыху пазней. Не азірайцеся на іншых, параўноўвайце сябе – з сабой.
10. Прапаноўвайце свае ідэі, канструктыўная крытыка вітаецца. Але час для гэтага – пасля заняткаў.
Объяснение:
Ужо адна мянушка раскрывае нам яго характар — пахмурны, непрыемны, злосны, калючы. Гэта складаны і супярэчлівы чалавек, які жыве не па ўласным сумленні, а па застарэлых, фальшыва-казённых прынцыпах. Недаверлівы, хваравіта зайздрослівы да чужой радасці. У гады калектывізацыі ён "выкарчоўваў» кулакоў, змагаўся з аднаасобнікамі. ён толькі выконваў загады, і тут няма яго вялікай віны. Але Мікіта напісаў данос на Васілёвага брата Андрэя ўжо не па загадзе, а па ўласнай ініцыятыве. I не таму, што бачыў у ім ворага, а таму, што Андрэй збіраўся засылаць сватоў да яго будучай жонкі. Пакаянне Мікіты запозненае, непаслядоўнае. Застарэлыя звычкі мацнейшыя за сумленне. Гастрыт - найбольш супярэчлівы, складаны вобраз. Ніхто з персанажаў столькі разоў не будзе мяняць сваіх паводзін на працягу дзеяння так, як ён. Недаверлівы, хваравіта зайздрослівы да чужой радасці - такі ён у першай сцэне, дзе дапытваецца ў Мульціка, ці пішуць яму дзеці. Хцівы, раз'юшаны, гатовы з нажом у руках бараніць сваё шчасце- у сцэне з выйгрышным латарэйным білетам. Безабаронны перад голасам сумлення, што абудзілася ў ім, што прачыналася ў ім, ён глушыў яго ў сабе да самай апошняй хвіліны, хто ў жыцці шукае зручнага, зацішнага закутка, спрабуе выкруціцца ад суда і адплаты гісторыі, несвядома заганяе сябе ў пастку.
Васіль Мульцік
гэта чалавек, які пражыў нялёгкі лёс. Ён «тры вайны адпляскаў, шабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і нішчымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Але гора не зламіла яго наадварот — узмацніла душу Васіля, надзяліла яго, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца. Гэта нястомны працаўнік і пакутнік, жартаўнік і сонцапаклоннік. У яго — паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. За гэтыя яго дзівацтвы яго і празвалі Мульцікам. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Ён з гумарам ставіцца да ўсяго, нават да сваёй старасці-нямоглаці. Яго можна назваць аптымістам па жыцці, ён — чалавек-сонца.