Затранскрыбіруйце тэкст груша цвiла апошнi год. усе галiны яе, усе вялiкiя расохi, да апошняга пруцiка, былi ўсыпаны бурным бела-ружовым цветам. яна кiпела, млела i раскашавалася ў пчаліным звоне, цягнула да сонца сталыя лапы i ра рала ў яго ззяннi маленькiя, кволыя пальцы новых парасткаў. i была яна такая магутная i свежая, так утрапёна спрачалiся ў яе ружовым раi пчолы, што, здавалася, не будзе ёй зводу i не будзе канца. i, аднак, надыходзiла яе апошняя часiна. дняпро падбiраўся да яе спакваля, патроху, як разбойнiк. у вечным сваiм iмкненнi скрышыць правы бераг, ён падступаў у палавень зусiм блiзка да яго, руйнаваў адхоны, зносiў, каб пасадзiць у другім месцы, лазу, гвалтоўна вырываў кавалкi берага або асцярожна падмываў яго, каб раптам абурыць у ваду цэлыя брылы зямлi.
