Помнік "Дзяўчына з парасонам" Помнік "Дзяўчына з парасонам" на Міхайлаўскім скверы ў Мінску быў усталяваны ў 2000 годзе. Гэта помнік маладым дзяўчатам і хлопцам - ахвярам жахлівай трагедыі на станцыі метро "Няміга". 30 мая 1999 года на беразе ракі Свіслач адбыліся народныя гулянні, прысвечаныя апошняму званку школьнікаў. У ліку святочных мерапрыемстваў быў канцэрт гурта «Манга-Манга». Тысячы старшакласнікаў у гэты дзень выйшлі на вуліцы горада, каб адзначыць адзіны і непаўторны свята ў сваім жыцці. Многія з школьнікаў хацелі патрапіць на канцэрт любімага гурта. Раптам надвор'е рэзка сапсавалася, і пайшоў праліўны дождж з буйным градам. Мноства дзяўчат і юнакоў пабеглі да маленькага і вузкаму пешаходным пераходзе каля станцыі метро "Няміга", ратуючыся ад непагадзі, дзе паўстала страшэнная даўка, падчас якой загінула 53 чалавекі. Больш за паўтары сотняў чалавек выжыла ў цісканіне, але атрымала траўмы рознай цяжкасці. Уся краіна ў тыя журботныя дні апранула жалобу па сваім дочкам і сынам, якія загінулі ў жудаснай цісканіне. Трагедыя моцна ўразіла і таленавітага скульптара Беларусі Уладзіміра Жбанава. У той час ён працаваў над скульптурай дзяўчынкі пад парасонам, для якой яму пазіравала яго дзесяцігадовая дачка Маша. Першапачаткова планавалася стварыць скульптуру дзяўчынкі, якая чакае тралейбус на прыпынку, але трагедыя змяніла першапачатковая задума мастака, у яго скульптуру былі ўнесены істотныя змены. Так была створана самая сумная і кранальная скульптура Уладзіміра Жбанава - босая дзяўчынка ў мокрым сукенцы з парваным градам парасонам у руках. Міхайлаўскі сквер - папулярнае месца адпачынку ў Мінску. Многія бачылі дзіўную скульптуру дзяўчынкі з ірваным парасонам, але мала хто ведае, што гэта душэўны водгук скульптара на боль грамадзян яго краіны. Яшчэ пры жыцці скульптара пачалі хадзіць чуткі аб незвычайных уласцівасцях яго тварэнняў. Пасля смерці Жбанава сталі казаць, што ён ведаў нейкі містычны сакрэт і кожную сваю працу надзяліў адмысловымі ўласцівасцямі. Так, кажуць, што таго, хто дакрануўся да дзяўчыны з парасонам будуць абыходзіць бокам няшчасныя выпадкі.
1. Аўтар у вобразе бабра раскрывае не толькі жывёльныя якасці. Галоўны герой сваімі ўчынкамі нагадвае чалавека, якога лёс прымусіў пакінуць родныя мясціны і які ў роспачы ўспамінае родную зямлю. Яднае яго з чалавекам і тое, што бабёр падобны на клапатлівага бацьку, які нясе адказнасць за сваю сям'ю. Менавіта клопат пра нашчадкаў прымушае бабра адправіцца ў рызыкоўную вандроўку. 2. Узгадаем эпізод, калі бабёр доўга ішоў пехатою праз зараснікі лубіну і ламачча, стаміўся, а потым, зусім нечакана, перад ім адкрылася палоска чыстай вады. Аўтар псіхалагічна абгрунтавана перадае душэўны стан бабра, які "подбегам кінуўся да вады, ад радасці забыўшыся пра асцярогу, нырнуў, быццам не верыў, што скончылася яго сухая дарога". Гэты прыклад і іншыя дазваляюць сцвярджаць, што пісьменнік — выдатны псіхолаг. 3. Тое месца, дзе жыла зараз бабровая сям'я, было такім: зарослая трыснягом сажалка, побач завод, дзе рабілі газіраваную ваду. З аднаго боку стаяў "на ўзгорку бор, пад ім хат з пяць маленькае вёсачкі". Месца для жылля амаль не было. Небяспека пагражала і з боку "маленькага заводзіка". Адправіцца ў далёкую вандроўку бабра прымусіла жаданне знайсці сваё "прасторнае спрадвечнае пасяленне". 4. Бабра сагравалі ўспаміны пра тое месца, дзе ён некалі жыў. Гэта была "прасторная рака", іх "спрадвечнае месца", "дзе было так вольна і шчасліва". На тым месцы, спадзяваўся ён, у іх пачнецца новае жыццё, такое ж вольнае і шчаслівае. Там і ён будзе здаровы і "будзе жыць вечна". 5. Чалавек з'явіўся прычынай таго, што бабры былі вымушаны сысці са старога месца. Людзі " не пакінулі на рацэ ні прысадаў, ні травы, ні самое глыбокае ракі". 6. Аўтар выкарыстоўвае параўнанні (узгоркі, як горы; лубін, як дрот, дарога — прамыіна), каб апісаць поле, якое праходзіць бабёр. Дзякуючы вобразна-выяўленчым сродкам створаная ім карціна прыроды атрымалася вобразнай,выразнай, натуральнай. 7. Тэма: ахова прыроды, зберажэнне яе багаццяў (экалагічная). Галоўная думка: чалавек нясе адказнасць за жывёльны і раслінны свет.
Помнік "Дзяўчына з парасонам" на Міхайлаўскім скверы ў Мінску быў усталяваны ў 2000 годзе. Гэта помнік маладым дзяўчатам і хлопцам - ахвярам жахлівай трагедыі на станцыі метро "Няміга".
30 мая 1999 года на беразе ракі Свіслач адбыліся народныя гулянні, прысвечаныя апошняму званку школьнікаў. У ліку святочных мерапрыемстваў быў канцэрт гурта «Манга-Манга». Тысячы старшакласнікаў у гэты дзень выйшлі на вуліцы горада, каб адзначыць адзіны і непаўторны свята ў сваім жыцці. Многія з школьнікаў хацелі патрапіць на канцэрт любімага гурта. Раптам надвор'е рэзка сапсавалася, і пайшоў праліўны дождж з буйным градам. Мноства дзяўчат і юнакоў пабеглі да маленькага і вузкаму пешаходным пераходзе каля станцыі метро "Няміга", ратуючыся ад непагадзі, дзе паўстала страшэнная даўка, падчас якой загінула 53 чалавекі. Больш за паўтары сотняў чалавек выжыла ў цісканіне, але атрымала траўмы рознай цяжкасці.
Уся краіна ў тыя журботныя дні апранула жалобу па сваім дочкам і сынам, якія загінулі ў жудаснай цісканіне.
Трагедыя моцна ўразіла і таленавітага скульптара Беларусі Уладзіміра Жбанава. У той час ён працаваў над скульптурай дзяўчынкі пад парасонам, для якой яму пазіравала яго дзесяцігадовая дачка Маша. Першапачаткова планавалася стварыць скульптуру дзяўчынкі, якая чакае тралейбус на прыпынку, але трагедыя змяніла першапачатковая задума мастака, у яго скульптуру былі ўнесены істотныя змены.
Так была створана самая сумная і кранальная скульптура Уладзіміра Жбанава - босая дзяўчынка ў мокрым сукенцы з парваным градам парасонам у руках. Міхайлаўскі сквер - папулярнае месца адпачынку ў Мінску. Многія бачылі дзіўную скульптуру дзяўчынкі з ірваным парасонам, але мала хто ведае, што гэта душэўны водгук скульптара на боль грамадзян яго краіны.
Яшчэ пры жыцці скульптара пачалі хадзіць чуткі аб незвычайных уласцівасцях яго тварэнняў. Пасля смерці Жбанава сталі казаць, што ён ведаў нейкі містычны сакрэт і кожную сваю працу надзяліў адмысловымі ўласцівасцямі. Так, кажуць, што таго, хто дакрануўся да дзяўчыны з парасонам будуць абыходзіць бокам няшчасныя выпадкі.
2. Узгадаем эпізод, калі бабёр доўга ішоў пехатою праз зараснікі лубіну і ламачча, стаміўся, а потым, зусім нечакана, перад ім адкрылася палоска чыстай вады.
Аўтар псіхалагічна абгрунтавана перадае душэўны стан бабра, які "подбегам кінуўся да вады, ад радасці забыўшыся пра асцярогу, нырнуў, быццам не верыў, што скончылася яго сухая дарога". Гэты прыклад і іншыя дазваляюць сцвярджаць, што пісьменнік — выдатны псіхолаг.
3. Тое месца, дзе жыла зараз бабровая сям'я, было такім: зарослая трыснягом сажалка, побач завод, дзе рабілі газіраваную ваду. З аднаго боку стаяў "на ўзгорку бор, пад ім хат з пяць маленькае вёсачкі". Месца для жылля амаль не было. Небяспека пагражала і з боку "маленькага заводзіка". Адправіцца ў далёкую вандроўку бабра прымусіла жаданне знайсці сваё "прасторнае спрадвечнае пасяленне".
4. Бабра сагравалі ўспаміны пра тое месца, дзе ён некалі жыў. Гэта была "прасторная рака", іх "спрадвечнае месца", "дзе было так вольна і шчасліва". На тым месцы, спадзяваўся ён, у іх пачнецца новае жыццё, такое ж вольнае і шчаслівае. Там і ён будзе здаровы і "будзе жыць вечна".
5. Чалавек з'явіўся прычынай таго, што бабры былі вымушаны сысці са старога месца. Людзі " не пакінулі на рацэ ні прысадаў, ні травы, ні самое глыбокае ракі".
6. Аўтар выкарыстоўвае параўнанні (узгоркі, як горы; лубін, як дрот, дарога — прамыіна), каб апісаць поле, якое праходзіць бабёр. Дзякуючы вобразна-выяўленчым сродкам створаная ім карціна прыроды атрымалася вобразнай,выразнай, натуральнай.
7. Тэма: ахова прыроды, зберажэнне яе багаццяў (экалагічная). Галоўная думка: чалавек нясе адказнасць за жывёльны і раслінны свет.