Адным з прыцягальных і захапляльных вобразаў паэмы "Новая зямля" з'яўляецца вобраз дзядзькі Антося. Дзядзька Антось — увасабленне сілы і таленту простых людзей з народа. Вызначальнымі яго рысамі з'яўляюцца бязмежная дабрыня, спагадлівасць, шчырасць, ветлівасць, дапытлівасць, лёгкая іронія ў стаўленні да жыццёвых праяў. Яны раскрываюцца ва ўчынках, паводзінах героя і нават яго партрэтнай характарыстыцы:
Ён невысок, не надта ёмак,
Ды карчавіты і няўломак,
А волас мае цёмна-русы,
І зухаўскія яго вусы
У меру доўгі, густаваты,
Угору чуць канцы падняты;
А вочы шэры,невялічкі,
Глядзяць прыветна, як сунічкі,
Але раптоўна і адразу
Не расчытаеш іх выразу:
То смех, то хітрасць з іх бліскае,
То дабрата, але якая!
Антось — камунікабельны, цікаўны да ўсяго чалавек. Варта прыгадаць ягоныя мімалётныя знаёмствы з "вакзальным сторажам" са Стоўбцаў або з Грышкам Верасам з Вільні, які, як і дзядзька, гатовы дапамагчы незнаёмаму чалавеку ў бядзе. Асабістае жыццё дзядзькі Антося склалася не вельмі ўдала: не знайшлося "ні ўдоўкі-любкі, ні дзяўчыны, каб палучыць дзве палавіны, каб разам шчасце здабываць і поруч долю падзяляць". Наста, якую шчыра кахаў, здрадзіла яму і выйшла замуж за другога. Аднак Антось не замкнуўся ў сабе, не ачарсцвеў да людзей, не стаў ссохлай галінай на дрэве жыцця. Наадварот, ён, як ніхто іншы з герояў паэмы, цікавіцца жыццём ва ўсіх яго праявах. Больш за тое, ён зрабіўся найлепшым прыяцелем братавых дзяцей, якія, адчуваючы дзядзькаву дабрыню, шчырасць і павагу да іх, цягнуцца да яго з усёй сваёй дзіцячай непасрэднасцю. Дзядзька Антось для дзяцей — самы галоўны дарадца, суддзя і настаўнік, які вучыць іх разумець вялікую, таямнічую і прыгожую кнігу прыроды. Калі ж Антось часам і спрачаўся з дзецьмі, то "як роўны з роўнымі трымаўся". Ды і сама Антосева натура чымсьці яшчэ па-дзіцячы наіўная і шчырая. Дзядзька Антось ахвярны чалавек, які ўмее жыць дзеля іншых. Фактычна на ягоных плячах ляжыць уся братава гаспадарка і выхаванне дзяцей. Але нават і пробліску незадаволенасці не выказвае герой твора. Праца для яго — такая ж натуральная з'ява, як штодзённы ўзыход сонца. Праца корміць Антося і дае яму сілу і натхненне. Таму ён "заложна і цярпліва ў зямлю ўкладваў свае сілы", таму:
Што ні замысліць, то ўсё зробіць,
І так прыгоніць, так аздобіць,
Што і для вока нават міла.
І ўсё выразна гаварыла,
Што ён не толькі гаспадар,
Але й прыроджаны штукар,
Якіх на свеце не так многа.
Антось паўстае перад намі як чалавек чулай і шырокай душы, які жыве ў міры і згодзе з людзьмі і прыродай. Калі ён трапляе ў Вільню, то шумны і мітуслівы горад выклікае ў ім пачуццё нейкай варожасці, разгубленасці і бездапаможнасці. Яму, які ні хвіліны ў жыцці не прасядзеў склаўшы рукі, гарадскі "вэрхал" здаецца непатрэбным. Яшчэ больш узрастае ў ім гэта пачуццё пасля знаёмства з бессаромнымі чыноўнікамі ў зямельным банку. І на чыноўніцкую пагарду да простага чалавека, хай сабе і ў думках, ён адказвае панам сваёй пагардай: "Няхай цябе водзяць сляпога, як водзіш ты за нос другога". Горад з яго вузкімі і крывымі вулкамі, грукатам, мітуснёй, адсутнасцю прыветлівых твараў і пагардаю панства да простага чалавека выклікаў у дзядзькі Антося моцны выбух злосці. Аднак той жа Антось, гледзячы на горад з Замкавай гары, любуецца яго забудовай, але ж найбольш раздоллем далёкіх палёў, палоскамі нівак. І ў гэтым — уся вольналюбівая натура Антося: горад, штучнае ўтварэнне, бянтэжыць яго, бо абмяжоўвае "палёт думак". Антось жа прывык да "палёў, задумаю спавітых", дзе адчуваў сябе гаспадаром. І наўрад ці атрымаўся б вобраз Антося такім жывым і праўдзівым, калі б герой быў паказаны ў няспыннай сялянскай працы. Старонкі паэмы, прысвечаныя дзядзьку Антосю, як і тыя раздзелы, дзе свет паказваецца ва ўспрыняцці дзяцей, — адны з самых запамінальных і прачулых.
Софиевский собор был заложен в 1037 году князем Ярославом Мудрым. По преданию храм был возведен именно на том месте, где князь одержал победу над язычниками печенегами. Более десяти лет строили и украшали здание византийские и местные мастера. Только в 1049 году Киевский митрополит Феопемпт освятил величественное сооружение. София Киевская стала главным храмом страны - здесь Ярослав основал первую на Руси библиотеку, здесь велась летопись, переписывание и перевод книг, проводились церемонии восхождения князей на киевский престол, приемы послов, тут находились усыпальницы великих князей. В те времена Киевская Русь была одной из крупнейших цивилизованных держав в Европе - имела широкие торговые и дипломатические связи с государствами Запада и Востока, а многие короли Европы почитали за честь породниться с великим князем киевским.
Во XI-XIII веках собор неоднократно разорялся - половцами, печенегами, а особенно сокрушительному разрушению собор подвергся при захвате Киева в 1240 году татаро-монголами под предводительством хана Батыя. Храм был разрушен, но все же не уничтожен - войска Батыя "пощадили его дивную красоту".
Угроза разрушения нависла над древним храмовым комплексом в XX столетии. В начале 1930-х годов советская власть приняла решение об уничтожении Софии, лишь вмешательство Франции, которая помнила о том, что королева Анна (жена Генриха I) была дочерью основателя храма Ярослава Мудрого, не позволило уничтожить эту реликвию. Коммунисты побоялись международного скандала - так появился основанный в 1934 году Софийский музей-заповедник, здесь были начаты научно-исследовательские и реставрационные работы.
Мозаики и фрески Софийского собора были созданы в середине XI века специально приглашенными Яросалвом Мудрым из Константинополая византийскими мастерами. Христианские сюжеты развернутые на стенах собора были призваны просветить неграммотных людей из языческой, в недавнем страны, неумевших в общей массе ни читать ни писать. На стенах храма изображены сцены из жизни Христа и Богородицы, ее родителей Иоакима и Анны, апостолов Петра и Павла, Георгия Победоносца, покровителя Киева - архистратига Михаила и многих православных святых.
София неоднократно горела, перестраивалась, в XIII веке пострадала от нашествия орд хана Батыя, в XV-XVI веках стояла вобще без крыши - все это пагубным образом сказалось на фресках. До наших дней из 5000 м? фресок созданных в XI веке уцелело чуть более двух тысяч. В конце XVII века старинные фрески были забелены известью и были вновь случайно обнаружены в 1843 году когда отвалился кусок штукатурки с масляной живописью, и открылась стенопись XI века. Однако расчистка стен велась непрофесионально и рабочие кое-где удалили и фресковую роспись.
Мозаики первоночально занимали огромную площадь, однако сохранилась лишь их третья часть. Мозаичная палитра насчитывает 177 оттенков. Синий цвет состоит 21 оттенков, зеленый из 34, желтый из 23, красный из 19, золотой из 25, серебряный из 9, что свидетельствует о высоком профессиональном уровне мастеров. Кусочки смальты, выкладываемые по сырой штукатурке, ставились под разным наклоном таким образом, что лучи света, на них падающие, отражались под различными углами и создавали искрящуюся, светоносную поверхность что придает мозайкам собора особоую выразительность.
Мозаики главного алтаря, предалтарных колонн и главного купола - шедевр искусства. Центром этой прекрасной композиции вот уже много столетий является мозаичная икона Богоматери, известная под именем «Нерушимая стена». Многие века в народе существует поверье, что доколе не разрушится «Нерушимая стена», стоять и Киеву
Адным з прыцягальных і захапляльных вобразаў паэмы "Новая зямля" з'яўляецца вобраз дзядзькі Антося. Дзядзька Антось — увасабленне сілы і таленту простых людзей з народа. Вызначальнымі яго рысамі з'яўляюцца бязмежная дабрыня, спагадлівасць, шчырасць, ветлівасць, дапытлівасць, лёгкая іронія ў стаўленні да жыццёвых праяў. Яны раскрываюцца ва ўчынках, паводзінах героя і нават яго партрэтнай характарыстыцы:
Ён невысок, не надта ёмак,
Ды карчавіты і няўломак,
А волас мае цёмна-русы,
І зухаўскія яго вусы
У меру доўгі, густаваты,
Угору чуць канцы падняты;
А вочы шэры,невялічкі,
Глядзяць прыветна, як сунічкі,
Але раптоўна і адразу
Не расчытаеш іх выразу:
То смех, то хітрасць з іх бліскае,
То дабрата, але якая!
Антось — камунікабельны, цікаўны да ўсяго чалавек. Варта прыгадаць ягоныя мімалётныя знаёмствы з "вакзальным сторажам" са Стоўбцаў або з Грышкам Верасам з Вільні, які, як і дзядзька, гатовы дапамагчы незнаёмаму чалавеку ў бядзе. Асабістае жыццё дзядзькі Антося склалася не вельмі ўдала: не знайшлося "ні ўдоўкі-любкі, ні дзяўчыны, каб палучыць дзве палавіны, каб разам шчасце здабываць і поруч долю падзяляць". Наста, якую шчыра кахаў, здрадзіла яму і выйшла замуж за другога. Аднак Антось не замкнуўся ў сабе, не ачарсцвеў да людзей, не стаў ссохлай галінай на дрэве жыцця. Наадварот, ён, як ніхто іншы з герояў паэмы, цікавіцца жыццём ва ўсіх яго праявах. Больш за тое, ён зрабіўся найлепшым прыяцелем братавых дзяцей, якія, адчуваючы дзядзькаву дабрыню, шчырасць і павагу да іх, цягнуцца да яго з усёй сваёй дзіцячай непасрэднасцю. Дзядзька Антось для дзяцей — самы галоўны дарадца, суддзя і настаўнік, які вучыць іх разумець вялікую, таямнічую і прыгожую кнігу прыроды. Калі ж Антось часам і спрачаўся з дзецьмі, то "як роўны з роўнымі трымаўся". Ды і сама Антосева натура чымсьці яшчэ па-дзіцячы наіўная і шчырая. Дзядзька Антось ахвярны чалавек, які ўмее жыць дзеля іншых. Фактычна на ягоных плячах ляжыць уся братава гаспадарка і выхаванне дзяцей. Але нават і пробліску незадаволенасці не выказвае герой твора. Праца для яго — такая ж натуральная з'ява, як штодзённы ўзыход сонца. Праца корміць Антося і дае яму сілу і натхненне. Таму ён "заложна і цярпліва ў зямлю ўкладваў свае сілы", таму:
Што ні замысліць, то ўсё зробіць,
І так прыгоніць, так аздобіць,
Што і для вока нават міла.
І ўсё выразна гаварыла,
Што ён не толькі гаспадар,
Але й прыроджаны штукар,
Якіх на свеце не так многа.
Антось паўстае перад намі як чалавек чулай і шырокай душы, які жыве ў міры і згодзе з людзьмі і прыродай. Калі ён трапляе ў Вільню, то шумны і мітуслівы горад выклікае ў ім пачуццё нейкай варожасці, разгубленасці і бездапаможнасці. Яму, які ні хвіліны ў жыцці не прасядзеў склаўшы рукі, гарадскі "вэрхал" здаецца непатрэбным. Яшчэ больш узрастае ў ім гэта пачуццё пасля знаёмства з бессаромнымі чыноўнікамі ў зямельным банку. І на чыноўніцкую пагарду да простага чалавека, хай сабе і ў думках, ён адказвае панам сваёй пагардай: "Няхай цябе водзяць сляпога, як водзіш ты за нос другога". Горад з яго вузкімі і крывымі вулкамі, грукатам, мітуснёй, адсутнасцю прыветлівых твараў і пагардаю панства да простага чалавека выклікаў у дзядзькі Антося моцны выбух злосці. Аднак той жа Антось, гледзячы на горад з Замкавай гары, любуецца яго забудовай, але ж найбольш раздоллем далёкіх палёў, палоскамі нівак. І ў гэтым — уся вольналюбівая натура Антося: горад, штучнае ўтварэнне, бянтэжыць яго, бо абмяжоўвае "палёт думак". Антось жа прывык да "палёў, задумаю спавітых", дзе адчуваў сябе гаспадаром. І наўрад ці атрымаўся б вобраз Антося такім жывым і праўдзівым, калі б герой быў паказаны ў няспыннай сялянскай працы. Старонкі паэмы, прысвечаныя дзядзьку Антосю, як і тыя раздзелы, дзе свет паказваецца ва ўспрыняцці дзяцей, — адны з самых запамінальных і прачулых.
Софиевский собор был заложен в 1037 году князем Ярославом Мудрым. По преданию храм был возведен именно на том месте, где князь одержал победу над язычниками печенегами. Более десяти лет строили и украшали здание византийские и местные мастера. Только в 1049 году Киевский митрополит Феопемпт освятил величественное сооружение. София Киевская стала главным храмом страны - здесь Ярослав основал первую на Руси библиотеку, здесь велась летопись, переписывание и перевод книг, проводились церемонии восхождения князей на киевский престол, приемы послов, тут находились усыпальницы великих князей. В те времена Киевская Русь была одной из крупнейших цивилизованных держав в Европе - имела широкие торговые и дипломатические связи с государствами Запада и Востока, а многие короли Европы почитали за честь породниться с великим князем киевским.
Во XI-XIII веках собор неоднократно разорялся - половцами, печенегами, а особенно сокрушительному разрушению собор подвергся при захвате Киева в 1240 году татаро-монголами под предводительством хана Батыя. Храм был разрушен, но все же не уничтожен - войска Батыя "пощадили его дивную красоту".
Угроза разрушения нависла над древним храмовым комплексом в XX столетии. В начале 1930-х годов советская власть приняла решение об уничтожении Софии, лишь вмешательство Франции, которая помнила о том, что королева Анна (жена Генриха I) была дочерью основателя храма Ярослава Мудрого, не позволило уничтожить эту реликвию. Коммунисты побоялись международного скандала - так появился основанный в 1934 году Софийский музей-заповедник, здесь были начаты научно-исследовательские и реставрационные работы.
Мозаики и фрески Софийского собора были созданы в середине XI века специально приглашенными Яросалвом Мудрым из Константинополая византийскими мастерами. Христианские сюжеты развернутые на стенах собора были призваны просветить неграммотных людей из языческой, в недавнем страны, неумевших в общей массе ни читать ни писать. На стенах храма изображены сцены из жизни Христа и Богородицы, ее родителей Иоакима и Анны, апостолов Петра и Павла, Георгия Победоносца, покровителя Киева - архистратига Михаила и многих православных святых.
София неоднократно горела, перестраивалась, в XIII веке пострадала от нашествия орд хана Батыя, в XV-XVI веках стояла вобще без крыши - все это пагубным образом сказалось на фресках. До наших дней из 5000 м? фресок созданных в XI веке уцелело чуть более двух тысяч. В конце XVII века старинные фрески были забелены известью и были вновь случайно обнаружены в 1843 году когда отвалился кусок штукатурки с масляной живописью, и открылась стенопись XI века. Однако расчистка стен велась непрофесионально и рабочие кое-где удалили и фресковую роспись.
Мозаики первоночально занимали огромную площадь, однако сохранилась лишь их третья часть. Мозаичная палитра насчитывает 177 оттенков. Синий цвет состоит 21 оттенков, зеленый из 34, желтый из 23, красный из 19, золотой из 25, серебряный из 9, что свидетельствует о высоком профессиональном уровне мастеров. Кусочки смальты, выкладываемые по сырой штукатурке, ставились под разным наклоном таким образом, что лучи света, на них падающие, отражались под различными углами и создавали искрящуюся, светоносную поверхность что придает мозайкам собора особоую выразительность.
Мозаики главного алтаря, предалтарных колонн и главного купола - шедевр искусства. Центром этой прекрасной композиции вот уже много столетий является мозаичная икона Богоматери, известная под именем «Нерушимая стена». Многие века в народе существует поверье, что доколе не разрушится «Нерушимая стена», стоять и Киеву