Каханне.. Якое гэта добрае пачуцце!.. Як шмат выказана у гэтым слове! Таксама и Багданович писау у санеце, вызвышау гэтае пачуцце! Але пачатак твора здзиуляе. Гэта аписанне тых мясцин, у яких недзе жыу! Як жа гэта усе узвышаецца. Але, гэтыя месцы дауно забытыя.. Усё ў пылу.. Мабыць, аутар и забыу тыя пачуцци, аднак жа мы даведалися аб имени! ВЕРАНИКА!! На гэтай липе.. Тэтае выразанае имя на дрэве, як и на сэрцы аутара! Кали ты усе гэта бачыу. И яму тады здавалася, што гэта назауседы, каб гэта дрэва расло, якое парауноуваецца з любоую. Аутар паказвае свае пачуцци да сваей каханай праз прыроду, гэта не выпадкова... Як жа цудоуна адчуваць гэта!
Родны край... Як шмат у гэтых двух словах, Гэта и месца, дзе ты нарадзиуся, дзе сказау першае слова, дзе зрабиу першыя кроки, дзе знаемы кожны куточак, кожнае дрэуца, кожная сцежка Не раз беларуския аутары писали пра родны край, гэта и радки Бялевича, яки падкрэсливае "Чалавек без бацькоускага краю, як без песни у гаи салавей", и Барадулин: "Трэба дома бываць цасцей" и г.д. Трэба ж ведаць кошт святыням. Родны край - не выключэнне! Гэта вельми каштоуны кавалачак зямли, яки даражэйшы за уси астатния краи!
