Папоротниковидные. Травянистая, либо деревянистая форма жизни. Высокая устойчивость к переувлажнению. Строение папоротниковидных: состоит из листовых пластинок, черешка, видоизмененного побега и корней (вегетативного и придаточного), листья у папоротника - это вайи. Моховидные. Многолетние растения, обитающие в местах повышенной влажности. Тело мха состоит из стебля, листьев и ризоидов (что является лишь креплением, одним словом, альтернатива корню, но не являющаяся им). В отличии от папоротниковидных, хвощевидных и плауновидных - мхи низкорослы. Хвощевидные - многолетние, травянистые растения, обитающие в широколиственных лесах, влажных лугах и в болотах. Строение: стебль, листья, КОРЕНЬ (чего нет у мхов), однако он представляет из себя корневище и тонкие придаточные корни. Плауновидные - многолетние, травянистые, вечнозеленые растения, обитающие в хвойных и смешанных лесах. Состоит из стебля, корня, и листьев. Папоротниковидные, хвощевидные и плауновидные схожи по строению, и наличию корня, которого нет у моховидных. Схожи все эти отделы по своему стремлению и месту жительства - влажные районы.
Дәрумен — адам мен жануарлардың тіршілігіне, олардың ағзасындағы зат алмасудың бірқалыпты болуы үшін аз мөлшерде өте қажетті биологиялық активті органикалық қоспалар. Дәрумен (латынша віта – тіршілік және амин) туралы ілімнің негізін 1880 жылы орыс дәрігері Николай Лунин салды. 1912 жылы поляк дәрігері Казимеж Функ сол кезге дейін жасалған тәжірибелер нәтижесін қорытындылап, ғылымға дәрумен терминін енгізді. Дәрумен немесе витамин - салыстырмалы құрылысы күрделі емес және әртүрлы табиғаты бар төменгі молекулярлы органикалық қосылыстардың тобы. Бұл жиынды химиялық табиғаты бойынша органикада біріктіріледі, олардың ортақ қасиеті гетеротрофтылармен азық түрінде тұтынатынында. Автотрофты ағзалар да дәруменге мұқтаж болып келеді, дегенмен олар дәруменді синтез жолымен не тікелей қоршаған ортадан алады.
А.
Дәрумен.
Тағамдар құрамында (немесе қоршаған ортада)дәрумендер саны айтарлықтай көп емес болғандытан, олар микронутриент болып табылады. Дәрумендер қатарына әдетте микроэлементтер мен алмастырылмайтын амин қышқылдары жатқызылмайды.
Дәрумендерді зерттейтін ілім витаминология деп аталады.
Дәрумендердің көбісі коферменттер болып табылады. Дәрумендердің көпшілігі ферменттердің негізгі құрамдас бөлігі болып табылады. Ағзада үздіксіз жүріп жататын химиялық реакциялар, мысалы, ішкен тағамның, мал азығының ыдырап, қорытылуы, ферменттердің қызметіне байланысты. Тағамның құрамында дәрумен жеткіліксіз болса, адам әр түрлі ауруға шалдығады. Ал дәруменді (әсіресе, А және Д дәрумендерін) шамадан тыс көп қабылдау ағзаның улануына (гипервитаминоз) соқтырады. Ол көбінесе, жас балаларда жиі кездеседі. Қазір барлық дәрумендерді суда еритін дәрумен, майда еритін дәрумен және дәрумен тектес заттар деп бөледі.
Моховидные. Многолетние растения, обитающие в местах повышенной влажности. Тело мха состоит из стебля, листьев и ризоидов (что является лишь креплением, одним словом, альтернатива корню, но не являющаяся им). В отличии от папоротниковидных, хвощевидных и плауновидных - мхи низкорослы.
Хвощевидные - многолетние, травянистые растения, обитающие в широколиственных лесах, влажных лугах и в болотах. Строение: стебль, листья, КОРЕНЬ (чего нет у мхов), однако он представляет из себя корневище и тонкие придаточные корни.
Плауновидные - многолетние, травянистые, вечнозеленые растения, обитающие в хвойных и смешанных лесах. Состоит из стебля, корня, и листьев.
Папоротниковидные, хвощевидные и плауновидные схожи по строению, и наличию корня, которого нет у моховидных.
Схожи все эти отделы по своему стремлению и месту жительства - влажные районы.
Дәрумен — адам мен жануарлардың тіршілігіне, олардың ағзасындағы зат алмасудың бірқалыпты болуы үшін аз мөлшерде өте қажетті биологиялық активті органикалық қоспалар. Дәрумен (латынша віта – тіршілік және амин) туралы ілімнің негізін 1880 жылы орыс дәрігері Николай Лунин салды. 1912 жылы поляк дәрігері Казимеж Функ сол кезге дейін жасалған тәжірибелер нәтижесін қорытындылап, ғылымға дәрумен терминін енгізді. Дәрумен немесе витамин - салыстырмалы құрылысы күрделі емес және әртүрлы табиғаты бар төменгі молекулярлы органикалық қосылыстардың тобы. Бұл жиынды химиялық табиғаты бойынша органикада біріктіріледі, олардың ортақ қасиеті гетеротрофтылармен азық түрінде тұтынатынында. Автотрофты ағзалар да дәруменге мұқтаж болып келеді, дегенмен олар дәруменді синтез жолымен не тікелей қоршаған ортадан алады.
А.
Дәрумен.
Тағамдар құрамында (немесе қоршаған ортада)дәрумендер саны айтарлықтай көп емес болғандытан, олар микронутриент болып табылады. Дәрумендер қатарына әдетте микроэлементтер мен алмастырылмайтын амин қышқылдары жатқызылмайды.
Дәрумендерді зерттейтін ілім витаминология деп аталады.
Дәрумендердің көбісі коферменттер болып табылады. Дәрумендердің көпшілігі ферменттердің негізгі құрамдас бөлігі болып табылады. Ағзада үздіксіз жүріп жататын химиялық реакциялар, мысалы, ішкен тағамның, мал азығының ыдырап, қорытылуы, ферменттердің қызметіне байланысты. Тағамның құрамында дәрумен жеткіліксіз болса, адам әр түрлі ауруға шалдығады. Ал дәруменді (әсіресе, А және Д дәрумендерін) шамадан тыс көп қабылдау ағзаның улануына (гипервитаминоз) соқтырады. Ол көбінесе, жас балаларда жиі кездеседі. Қазір барлық дәрумендерді суда еритін дәрумен, майда еритін дәрумен және дәрумен тектес заттар деп бөледі.
Объяснение:
СИПАТТАМАСЫ БЕРІЛМЕГЕН