Основу скелета растений составляет механическая ткань, у которой клетки имеют толстые прочные одревесневшие стенки. Клетки этой ткани могут быть живыми и мертвыми. Они сопровождают проводящую ткань, образуя с ней проводящие пучки.
В корне они образуют осевой (центральный)цилиндр. В стволе - волокна луба и древесины, которые также располагаются по окружности. В листьях это жилки.
Скелет придает форму растению, увеличивает сопротивление на разрыв вынести листву к свету, позволяет выдерживать удары ветра, дождя и тяжесть снега и листьев.
Ғылыми деректер бойынша Күн жүйесіне жататын Жер ғаламшары бұдан 4,5—5 млрд жыл бұрын газды-шаңды тұманнан пайда болған. Мұндай газды- шаңды материя қазіргі кезде жұлдызаралық кеңістікте де кездеседі. Жер бетінде тіршіліктің пайда болуы үшін ғарыштық және ғаламшарлық кейбір алғышарттар қажет. Ол үшін ғаламшардың өзіне тән мөлшері болу шарт. Ғаламшардың мөлшері тым үлкен болса, табиғи радиоактивті заттардың атомдық ыдырауынан бөлінген энергияның әсерінен ғаламшар өте кызып кетуі мүмкін. Ғаламшардың тым қызып кетуі қоршаған ортаның радиоактивті заттармен ластануына жағдай жасайды. Ал ғаламшардың мөлшері тым кіші болса, ол өз айналасындағы атмосфераны ұстап тұра алмайды.
Основу скелета растений составляет механическая ткань, у которой клетки имеют толстые прочные одревесневшие стенки. Клетки этой ткани могут быть живыми и мертвыми. Они сопровождают проводящую ткань, образуя с ней проводящие пучки.
В корне они образуют осевой (центральный)цилиндр. В стволе - волокна луба и древесины, которые также располагаются по окружности. В листьях это жилки.
Скелет придает форму растению, увеличивает сопротивление на разрыв вынести листву к свету, позволяет выдерживать удары ветра, дождя и тяжесть снега и листьев.
Ғылыми деректер бойынша Күн жүйесіне жататын Жер ғаламшары бұдан 4,5—5 млрд жыл бұрын газды-шаңды тұманнан пайда болған. Мұндай газды- шаңды материя қазіргі кезде жұлдызаралық кеңістікте де кездеседі. Жер бетінде тіршіліктің пайда болуы үшін ғарыштық және ғаламшарлық кейбір алғышарттар қажет. Ол үшін ғаламшардың өзіне тән мөлшері болу шарт. Ғаламшардың мөлшері тым үлкен болса, табиғи радиоактивті заттардың атомдық ыдырауынан бөлінген энергияның әсерінен ғаламшар өте кызып кетуі мүмкін. Ғаламшардың тым қызып кетуі қоршаған ортаның радиоактивті заттармен ластануына жағдай жасайды. Ал ғаламшардың мөлшері тым кіші болса, ол өз айналасындағы атмосфераны ұстап тұра алмайды.