«КЫЯМАТ” – (1986) Ч. Айтматовдун адабий чөйрөдө карама-каршылыктуу кызуу талаш-тартыштарды жараткан романы. Чыгарманын аталышы жөнүндө автор мындай дейт: «Эмне үчүн «Плаха” деп аталды. Менимче, ал романдын мазмунунан келип чыкты го деп ойлойм. Баталга – бул баш алынчу секи же мыйзам окулчу дөбө гана эмес. Адам өз өмүрүндө эртеби-кечпи баталгага туш келет. Ал кезде баталгага чыгып барган болот, албетте ал ажалдан тыш, аман-соо эле калат, а кээде чыкпай да калышы мүмкүн. Бул жерде аталыш-баталгага баруу кандай күч, кандай баа менен келээрин, дегеле мындай азап-тозоктуу жолго баруунун мааниси барбы-мына ушул жөнүндө айтып турат”. «Кыямат” сов. социалисттик системанын ырдоосунун алдында, «кайра куруу”, «айкындуулук” деп аталган мезгилде жазылып жарыкка келди. Соц. реализм принциптеринин негизиндеги советтик адабияттаануу илими өзгөчө басым жасап «искусство – коомдук аң-сезимдин бир формасы” деп үйрөтүп келгендей романдын идеялык, тематикалык мазмунунда саясий социалдык багыттуулук негизги орундардын бирин ээлейт. » Кыямат ” – ар кандай идеологиялык, коомдук-саясий сенектикти, тоталитардык социалисттик системасын догматикалык принциптерин айыптаган көркөм чыгарма. Романдын сюжеттик-композициялык курулушу жазуучунун мурдагы чыгармаларынан кыйла татаал. Автор романды жазуудагы идеялык-көркөмдүк максатын иш жүзүнө ашыруу үчүн 20-кылымдын акырындагы реалисттик романдын карамагындагы мүмкүн болгон конструктивдик каражаттардын баарысын пайдаланган. Белгилүү адабиятчы Г. Гачев романга мистерия да, притча да, турмуш да, айбанаттар жөнүндөгү эпос да, философиялык диалог да, реалисттик баяндоо да катышкан «синкреттүү китеп” деп аныктама берет. Роман өз-өзүнчө логикалык башталышка жана аякталышка эгедер бир нече аңгеме-баяндардан турат. Алар: Акбара менен Ташчайнардын баяны, Авдийдин диний көз караштарынын тарых-таржымалы, нашакорлордун жүрүшү, Обер-Кандаловдун хунтасынын эт планын толтуруу үчүн Моюнкумдагы кыргын чабыты, грузин элинин «Жетинин бири” аңгемеси, Понтий Пилат, Иисус Назарянин жөнүндөгү инжил легендасы, Бостон менен Базарбайдын окуясы. Мына ушул бири-биринен мезгилдик, мейкиндик ар кыл аралыкта турган окуяларды жазуучу бир проблемалык түйүнгө – башкаруучулук саясаты, бийлик менен коомчулуктун ортосундагы дисгармониянын түпкү себеби болгон адам эркин тушаган идеологиялык сенектик, догматизмдин кесепет натыйжаларын көрсөтүүгө байлайт.
Волейбол был признан олимпийским видом спорта решением 53-й сессии Международного олимпийского комитета, проходившей в 1957 году в Софии. К этому периоду Международная федерация волейбола (FIVB) объединяла 115 национальных федераций. Тем не менее в программу летних Олимпийских игр 1960 в Риме волейбол включён не был — менять программу и календарь соревнований было уже поздно.
В первом олимпийском турнире по волейболу участвовали 6 женских и 10 мужских команд, в дальнейшем их количество увеличивалось, что привело к изменению формата олимпийских турниров: на Играх 1964 и 1968 года соревнования проводились по круговой системе, с 1972 года введены матчи на выбывание (плей-офф, или олимпийская система).
К 1996 году количество участников олимпийских турниров увеличено до 12 и была введена новая система квалификации на Игры. Отбор производится по итогам предшествующих Играм розыгрышей Кубка мира, континентальных и мировых отборочных турниров.
Олимпийские турниры проходят для мужских и женских команд по одинаковой схеме, которая предусматривает проведение игр строго через день и включает в себя два этапа: сначала участники соревнований играют по круговой системе в двух группах (A и B), затем команды, занявшие в группах 1—4-е места, играют по системе с выбыванием, начиная с четвертьфинала. Классификационные матчи на Олимпийских играх не проводятся: проигравшие в четвертьфинале занимают 5-е место, пятые команды групп A и B классифицируются на 9-м месте, аутсайдеры группового этапа — на 11-м месте.
«КЫЯМАТ” – (1986) Ч. Айтматовдун адабий чөйрөдө карама-каршылыктуу кызуу талаш-тартыштарды жараткан романы. Чыгарманын аталышы жөнүндө автор мындай дейт: «Эмне үчүн «Плаха” деп аталды. Менимче, ал романдын мазмунунан келип чыкты го деп ойлойм. Баталга – бул баш алынчу секи же мыйзам окулчу дөбө гана эмес. Адам өз өмүрүндө эртеби-кечпи баталгага туш келет. Ал кезде баталгага чыгып барган болот, албетте ал ажалдан тыш, аман-соо эле калат, а кээде чыкпай да калышы мүмкүн. Бул жерде аталыш-баталгага баруу кандай күч, кандай баа менен келээрин, дегеле мындай азап-тозоктуу жолго баруунун мааниси барбы-мына ушул жөнүндө айтып турат”. «Кыямат” сов. социалисттик системанын ырдоосунун алдында, «кайра куруу”, «айкындуулук” деп аталган мезгилде жазылып жарыкка келди. Соц. реализм принциптеринин негизиндеги советтик адабияттаануу илими өзгөчө басым жасап «искусство – коомдук аң-сезимдин бир формасы” деп үйрөтүп келгендей романдын идеялык, тематикалык мазмунунда саясий социалдык багыттуулук негизги орундардын бирин ээлейт. » Кыямат ” – ар кандай идеологиялык, коомдук-саясий сенектикти, тоталитардык социалисттик системасын догматикалык принциптерин айыптаган көркөм чыгарма. Романдын сюжеттик-композициялык курулушу жазуучунун мурдагы чыгармаларынан кыйла татаал. Автор романды жазуудагы идеялык-көркөмдүк максатын иш жүзүнө ашыруу үчүн 20-кылымдын акырындагы реалисттик романдын карамагындагы мүмкүн болгон конструктивдик каражаттардын баарысын пайдаланган. Белгилүү адабиятчы Г. Гачев романга мистерия да, притча да, турмуш да, айбанаттар жөнүндөгү эпос да, философиялык диалог да, реалисттик баяндоо да катышкан «синкреттүү китеп” деп аныктама берет. Роман өз-өзүнчө логикалык башталышка жана аякталышка эгедер бир нече аңгеме-баяндардан турат. Алар: Акбара менен Ташчайнардын баяны, Авдийдин диний көз караштарынын тарых-таржымалы, нашакорлордун жүрүшү, Обер-Кандаловдун хунтасынын эт планын толтуруу үчүн Моюнкумдагы кыргын чабыты, грузин элинин «Жетинин бири” аңгемеси, Понтий Пилат, Иисус Назарянин жөнүндөгү инжил легендасы, Бостон менен Базарбайдын окуясы. Мына ушул бири-биринен мезгилдик, мейкиндик ар кыл аралыкта турган окуяларды жазуучу бир проблемалык түйүнгө – башкаруучулук саясаты, бийлик менен коомчулуктун ортосундагы дисгармониянын түпкү себеби болгон адам эркин тушаган идеологиялык сенектик, догматизмдин кесепет натыйжаларын көрсөтүүгө байлайт.
Волейбол был признан олимпийским видом спорта решением 53-й сессии Международного олимпийского комитета, проходившей в 1957 году в Софии. К этому периоду Международная федерация волейбола (FIVB) объединяла 115 национальных федераций. Тем не менее в программу летних Олимпийских игр 1960 в Риме волейбол включён не был — менять программу и календарь соревнований было уже поздно.
В первом олимпийском турнире по волейболу участвовали 6 женских и 10 мужских команд, в дальнейшем их количество увеличивалось, что привело к изменению формата олимпийских турниров: на Играх 1964 и 1968 года соревнования проводились по круговой системе, с 1972 года введены матчи на выбывание (плей-офф, или олимпийская система).
К 1996 году количество участников олимпийских турниров увеличено до 12 и была введена новая система квалификации на Игры. Отбор производится по итогам предшествующих Играм розыгрышей Кубка мира, континентальных и мировых отборочных турниров.
Олимпийские турниры проходят для мужских и женских команд по одинаковой схеме, которая предусматривает проведение игр строго через день и включает в себя два этапа: сначала участники соревнований играют по круговой системе в двух группах (A и B), затем команды, занявшие в группах 1—4-е места, играют по системе с выбыванием, начиная с четвертьфинала. Классификационные матчи на Олимпийских играх не проводятся: проигравшие в четвертьфинале занимают 5-е место, пятые команды групп A и B классифицируются на 9-м месте, аутсайдеры группового этапа — на 11-м месте.
Объяснение:
надеюсь