В сословие «воюющих» (феодалы) входили потомки знатных людей варварских племен и знатных жителей завоеванной ими Западной Римской империи.
Положение воюющих было различным. Самые богатые владели целыми областями, а некоторые простые рыцари были иногда очень бедны. Однако только феодалы имели право владеть землей и управлять другими людьми.
Служба своему господину
В сословие «работающих» вошли как потомки обедневших свободных людей из числа варваров и римских граждан, так и потомки рабов и колонов.
Подавляющее большинство тех, кто работал, — это крестьяне. Они делились на две категории. Некоторые крестьяне оставались свободными людьми, но жили на землях феодалов. Феод делился на господскую землю и крестьянские наделы. Считалось, что эти наделы крестьянам предоставлял феодал. За это крестьяне работали на господской земле (барщина) и платили феодалу подати (оброк). Феодал судил население своего феода, взимал штрафы за нарушение законов. Другую категорию крестьян называли крепостными. Они считались «прикрепленными» к своим наделам и не могли их покинуть.
Повинности крепостных (барщина, оброк) были более тяжелыми, чем у свободных. Они находились в личной зависимости от феодалов, их продавали и покупали вместе с землей. Имущество крепостных считалось собственностью сеньора. Слуги-крепостные находились фактически на положении рабов. Для содержания первого сословия с работающих взимали подать в размере десятой части дохода (церковная десятина). В непосредственном владении церкви находились немалые земли.
Сословие «молящихся»
В отличие от воюющих и работающих, духовенство было открытым сословием. Священниками могли стать выходцы из двух Других сословий.
Его считали главным и называли первым. Считалось, что феодал или крестьянин не в силах до конца постигнуть всей глубины учения Христа и самостоятельно общаться с Богом. К тому же людей постоянно искушает дьявол. Только христианская церковь и ее служители — духовенство — могли разъяснить всем божественные законы, связать человека с Богом, защитить его от козней дьявола и замолить его грехи перед Богом.
Главной обязанностью сословия молящихся было богослужение. Священники также крестили детей, венчали новобрачных, принимали исповедь кающихся и отпускали им грехи, причащали умирающих.
ответ: Қорқыт ата – түркі халықтарына ортақ ұлы ойшыл, жырау, қобызшы. Қорқыт сөзін "Хорқұт" сөзінен шыққан. "Хор" деген көне түркі тіліндегі "Өр" деген сөз, "Һор" деп те айтылған. Ал, "құт", ол кәдімгі "құт", "береке", "игілік" деген сөз. Демек Қорқұт сөзі "жоғарыдан келген құт" деген мағынада. Бірақ қазақ тілінде ол Қорқыт болып, кейін осы атаудан талай аңыз-ертегілер туған.[1]
Қорқыт ата өмірде ізі, артында әдеби-музыка мұрасы қалған тарихи тұлға ретінде белгілі. Қорқыт атаның өмір сүрген кезеңі туралы ғылымда әр түрлі болжамдар қалыптасқан. Алайда зерттеулердің көпшілігі Қорқыт ата Сырдария бойында өмір сүрген оғыз-қыпшақ тайпалық бірлестігінде 10 ғасырдың басында дүниеге келген деген тұжырымға саяды. Рашид әд-Дин “Жамиғ Ат-Тауарих” атты тарихи шежіресінде Қорқыт Атаны қайы тайпасынан шыққан десе, Әбілғазының “Түрік шежіресінде” оның тегі баят екендігі, оғыздардың елбегі болып, 95 жасқа келіп қайтыс болғандығы айтылады. Сыр жағасына жақын жерде Қорқыт атаның зираты болғанын Ә.Диваев, т.б. ғалымдар өз еңбектерінде атап өтеді. Ә.Қоңыратбаевтың зерттеулерінде Қорқыт ата 11 ғасырдың басында дүниеден өткен делінсе, Ә.Марғұланның еңбектерінде ол 7 – 8 ғасыр аралығында өмір сүрді деген пікір айтылады. Қазақ философиясы тарихында Қорқыт ата– ел бірлігін нығайтқан кемеңгер қайраткер, түркі дүниетанымының негізін жасаған ғұлама ойшыл, әлемдік ақыл-ой мәдениетінде өзіндік орны бар философ-гуманист ретінде көрінеді. Қорқыт Ата жайындағы аңыздардан оның бойындағы үш түрлі өнер ерекше айқындалады. Біріншіден, ол оғыз-қыпшақ ұлысынан шыққан айтулы бақсы, абыз. Екіншіден – күйші, қобыз сарынын алғаш туындатушы өнерпаз. Үшіншіден – әйгілі жырау, оның жырлары оғыз-қыпшақ өмірін бейнелеген әдеби-тарихи мұра. Түркі халықтарының фольклорындағы Қорқыт ата туралы аңыз әңгімелердің бірі оның
Сословие
Права
Обязанности
«Сословие воющих»
В сословие «воюющих» (феодалы) входили потомки знатных людей варварских племен и знатных жителей завоеванной ими Западной Римской империи.
Положение воюющих было различным. Самые богатые владели целыми областями, а некоторые простые рыцари были иногда очень бедны. Однако только феодалы имели право владеть землей и управлять другими людьми.
Служба своему господину
В сословие «работающих» вошли как потомки обедневших свободных людей из числа варваров и римских граждан, так и потомки рабов и колонов.
Подавляющее большинство тех, кто работал, — это крестьяне. Они делились на две категории. Некоторые крестьяне оставались свободными людьми, но жили на землях феодалов. Феод делился на господскую землю и крестьянские наделы. Считалось, что эти наделы крестьянам предоставлял феодал. За это крестьяне работали на господской земле (барщина) и платили феодалу подати (оброк). Феодал судил население своего феода, взимал штрафы за нарушение законов. Другую категорию крестьян называли крепостными. Они считались «прикрепленными» к своим наделам и не могли их покинуть.
Повинности крепостных (барщина, оброк) были более тяжелыми, чем у свободных. Они находились в личной зависимости от феодалов, их продавали и покупали вместе с землей. Имущество крепостных считалось собственностью сеньора. Слуги-крепостные находились фактически на положении рабов. Для содержания первого сословия с работающих взимали подать в размере десятой части дохода (церковная десятина). В непосредственном владении церкви находились немалые земли.
Сословие «молящихся»
В отличие от воюющих и работающих, духовенство было открытым сословием. Священниками могли стать выходцы из двух Других сословий.
Его считали главным и называли первым. Считалось, что феодал или крестьянин не в силах до конца постигнуть всей глубины учения Христа и самостоятельно общаться с Богом. К тому же людей постоянно искушает дьявол. Только христианская церковь и ее служители — духовенство — могли разъяснить всем божественные законы, связать человека с Богом, защитить его от козней дьявола и замолить его грехи перед Богом.
Главной обязанностью сословия молящихся было богослужение. Священники также крестили детей, венчали новобрачных, принимали исповедь кающихся и отпускали им грехи, причащали умирающих.
ответ: Қорқыт ата – түркі халықтарына ортақ ұлы ойшыл, жырау, қобызшы. Қорқыт сөзін "Хорқұт" сөзінен шыққан. "Хор" деген көне түркі тіліндегі "Өр" деген сөз, "Һор" деп те айтылған. Ал, "құт", ол кәдімгі "құт", "береке", "игілік" деген сөз. Демек Қорқұт сөзі "жоғарыдан келген құт" деген мағынада. Бірақ қазақ тілінде ол Қорқыт болып, кейін осы атаудан талай аңыз-ертегілер туған.[1]
Қорқыт ата өмірде ізі, артында әдеби-музыка мұрасы қалған тарихи тұлға ретінде белгілі. Қорқыт атаның өмір сүрген кезеңі туралы ғылымда әр түрлі болжамдар қалыптасқан. Алайда зерттеулердің көпшілігі Қорқыт ата Сырдария бойында өмір сүрген оғыз-қыпшақ тайпалық бірлестігінде 10 ғасырдың басында дүниеге келген деген тұжырымға саяды. Рашид әд-Дин “Жамиғ Ат-Тауарих” атты тарихи шежіресінде Қорқыт Атаны қайы тайпасынан шыққан десе, Әбілғазының “Түрік шежіресінде” оның тегі баят екендігі, оғыздардың елбегі болып, 95 жасқа келіп қайтыс болғандығы айтылады. Сыр жағасына жақын жерде Қорқыт атаның зираты болғанын Ә.Диваев, т.б. ғалымдар өз еңбектерінде атап өтеді. Ә.Қоңыратбаевтың зерттеулерінде Қорқыт ата 11 ғасырдың басында дүниеден өткен делінсе, Ә.Марғұланның еңбектерінде ол 7 – 8 ғасыр аралығында өмір сүрді деген пікір айтылады. Қазақ философиясы тарихында Қорқыт ата– ел бірлігін нығайтқан кемеңгер қайраткер, түркі дүниетанымының негізін жасаған ғұлама ойшыл, әлемдік ақыл-ой мәдениетінде өзіндік орны бар философ-гуманист ретінде көрінеді. Қорқыт Ата жайындағы аңыздардан оның бойындағы үш түрлі өнер ерекше айқындалады. Біріншіден, ол оғыз-қыпшақ ұлысынан шыққан айтулы бақсы, абыз. Екіншіден – күйші, қобыз сарынын алғаш туындатушы өнерпаз. Үшіншіден – әйгілі жырау, оның жырлары оғыз-қыпшақ өмірін бейнелеген әдеби-тарихи мұра. Түркі халықтарының фольклорындағы Қорқыт ата туралы аңыз әңгімелердің бірі оның
Объяснение: не аз жазу керек, қысқартуға болады