Родила в пору листопада старая зайчиха зайчат, которых так и называют листопаднички. Пока зайчата были маленькие, смотрели они на журавлейи завидовали их способности летать. Один листопадничек все мечтал полететь как журавли.
Поздней осенью журавли полетели на юг, и зайчата испугались, а ну как замерзнут они зимой? Зайчиха успокоила их, только Листопадничек неуспокаивался. Решил он бежать за журавлями.
Добежал до реки и бобров встретил, которые плотину строили. Попросился зайчонок к ним зимовать, в теплую хатку. Бобры согласились.
Залез Листопадничек в хатку, а бобры сразу крышу положили. Стало в хатке темно, Захотелось Листопадничку домой, а пути назад нет только подводой плыть.
Так и стал Листопадничек у бобров зимовать. Днем таскает бобрятам ивовые веточки, кормит, вечером сам кору жует. Однажды приходила выдра, но Листопадничек вовремя заметил страшного зверя и бобров на помощь позвал.
Ходили вокруг плотины и другие звери: лиса, рысь, росомаха, но к плотине просто так не подступишься.
Весной плотину смыло водой и Листопадничек чуть не утонул. Бобр мотнул хвостом и выбросил зайчонка на берег.
Побежал тот мокрый домой. Узнала его мать - зайчиха и спать уложила. А утром он хвастал перед другими зайчатами своими приключениями.
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Поздней осенью журавли полетели на юг, и зайчата испугались, а ну как замерзнут они зимой? Зайчиха успокоила их, только Листопадничек неуспокаивался. Решил он бежать за журавлями.
Добежал до реки и бобров встретил, которые плотину строили. Попросился зайчонок к ним зимовать, в теплую хатку. Бобры согласились.
Залез Листопадничек в хатку, а бобры сразу крышу положили. Стало в хатке темно, Захотелось Листопадничку домой, а пути назад нет только подводой плыть.
Так и стал Листопадничек у бобров зимовать. Днем таскает бобрятам ивовые веточки, кормит, вечером сам кору жует. Однажды приходила выдра, но Листопадничек вовремя заметил страшного зверя и бобров на помощь позвал.
Ходили вокруг плотины и другие звери: лиса, рысь, росомаха, но к плотине просто так не подступишься.
Весной плотину смыло водой и Листопадничек чуть не утонул. Бобр мотнул хвостом и выбросил зайчонка на берег.
Побежал тот мокрый домой. Узнала его мать - зайчиха и спать уложила. А утром он хвастал перед другими зайчатами своими приключениями.
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.