Старац пабачыў, як выратаваныя ім людзі вяртаюцца на свае гняздоўі. Ён не баяўся смерці, “калі слёзы і гора цэлай зямлі не спудзіўся я прыняць на свой карак. Яны цякуць да родных хат, будзе жыва родная зямля. Карайце.” У апошнія хвіліны жыцця ён маліўся за сваю зямлю і свой народ.
Калі яму хацелі адсекчы галаву, меч не ўзяў яго шыю, і нукер хана палічыў яго святым. А праз паўгадзіну старац ператварыўся ў камень, з-пад якога цякла вада. Ён быў сапраўды святым – той, хто памірае за свой люд — заўсёды святы…
Калі яму хацелі адсекчы галаву, меч не ўзяў яго шыю, і нукер хана палічыў яго святым. А праз паўгадзіну старац ператварыўся ў камень, з-пад якога цякла вада. Ён быў сапраўды святым – той, хто памірае за свой люд — заўсёды святы…