XVIII-XX ғасырлардағы Қазақстан тарихы - алуан тағдырлы сипаттағы оқиғаларға толы. 1730-1770 жылдары қазақ билеушілерінің едәуір бөлігі Ресей империясының басшылық рөлін ресми түрде таныды. Бұл Қазақстанды өз тәуелсіздігінен, мемлекеттігінен айырылуына әкеп соқтырып, шын мәнінде отарға айналдырды. Ресей билігін мойындауға мәжбүр болған алғашқы күндерден бастап-ақ қазақ халқының бұрынғы тәуелсіздігін, мемлекеттігін қалпына келтіру жолындағы ұлт-азаттық соғыстар кезеңі басталды. Халық наразылығының тұтануына екінің бірінде ұлттық және әлеуметтік қысым жасау арандатып отырды. Қазақстанның отарлық кезеңінің тарихына, әсіресе оның түйінді мәселелеріне отандық тарих негізінен еліміз тәуелсіздік алғаннан соң, яғни 1991 жылдан кейін баса назар аудара бастады. Бұл түсінікті де, өйткені шет аймақ халыктарының сол кезде отар елдер халықтары аталатынындай, жабайылар тарихы мәселелері өткен кездерде империялық өктемдіктің және марксизмнің қасан қағидасы, тоталитаризм, жеке адамға табынушылық идеологиясының ықпалымен көрінеу бұрмалаушылыққа ұшыратылды. XVIII—XIX ғасырлардағы Қазақстан тарихы Еуразия даласының халықтарына дүниежүзілік тарих ұғымынан тыс қараған Ресей ділінің тұрғысынан пайымдалды. Осының бәрі бүгінгі таңда тарихи өткен кезеңге объективті түрде қаралуы, жаңа көзқарастарды тиянақтауды талап етеді. Ресей мемлекетінің кұрамындағы қазақ халқы тарихының (XVIII—XIX ғғ.) ең көкейтесті жақтарына зерттеушілердің назарын отандық тарихнаманың қол жеткен биігі деңгейінен аудару қажет.[1]
В истории США под термином реконструкция подразумевают, во-первых, исторический период после Гражданской войны между Севером и Югом, а во-вторых, преобразование Юга в период примерно с 1865—1866 по 1877 годы с изменением структуры власти и общества в бывшей Конфедерации.
Весной 1877 г. Реконструкция фактически завершилась. Лидеры Республиканской и Демократической партий совершили сложную политическую сделку. Она обеспечила республиканцам победу на президентских выборах, а демократам - контроль над южными штатами. Поэтому преобразования на Юге замедлились. Также, Реконструкция встречала сильное сопротивление бывших рабовладельцев и их сторонников. На Юге были приняты различные законы, крайне затруднявшие для негров получение земли, занятие торговлей, участие в голосовании и т. д. А бывшие рабы с трудом осваивались в новых условиях. Они плохо представляли себе, как им распорядиться внезапно полученной свободой. Поэтому, для того, чтобы реконструкция юга проводилась более решительно и быстро необходимо было ее тщательно контролировать на президентском уровне, поддерживать бывших рабов (помочь им освоиться на свободе, дать жилье и работу), запретить тайные организации (типа ку - клус - клана), а также увеличить финансирование
XVIII-XX ғасырлардағы Қазақстан тарихы - алуан тағдырлы сипаттағы оқиғаларға толы. 1730-1770 жылдары қазақ билеушілерінің едәуір бөлігі Ресей империясының басшылық рөлін ресми түрде таныды. Бұл Қазақстанды өз тәуелсіздігінен, мемлекеттігінен айырылуына әкеп соқтырып, шын мәнінде отарға айналдырды. Ресей билігін мойындауға мәжбүр болған алғашқы күндерден бастап-ақ қазақ халқының бұрынғы тәуелсіздігін, мемлекеттігін қалпына келтіру жолындағы ұлт-азаттық соғыстар кезеңі басталды. Халық наразылығының тұтануына екінің бірінде ұлттық және әлеуметтік қысым жасау арандатып отырды. Қазақстанның отарлық кезеңінің тарихына, әсіресе оның түйінді мәселелеріне отандық тарих негізінен еліміз тәуелсіздік алғаннан соң, яғни 1991 жылдан кейін баса назар аудара бастады. Бұл түсінікті де, өйткені шет аймақ халыктарының сол кезде отар елдер халықтары аталатынындай, жабайылар тарихы мәселелері өткен кездерде империялық өктемдіктің және марксизмнің қасан қағидасы, тоталитаризм, жеке адамға табынушылық идеологиясының ықпалымен көрінеу бұрмалаушылыққа ұшыратылды. XVIII—XIX ғасырлардағы Қазақстан тарихы Еуразия даласының халықтарына дүниежүзілік тарих ұғымынан тыс қараған Ресей ділінің тұрғысынан пайымдалды. Осының бәрі бүгінгі таңда тарихи өткен кезеңге объективті түрде қаралуы, жаңа көзқарастарды тиянақтауды талап етеді. Ресей мемлекетінің кұрамындағы қазақ халқы тарихының (XVIII—XIX ғғ.) ең көкейтесті жақтарына зерттеушілердің назарын отандық тарихнаманың қол жеткен биігі деңгейінен аудару қажет.[1]
Весной 1877 г. Реконструкция фактически завершилась. Лидеры Республиканской и Демократической партий совершили сложную политическую сделку. Она обеспечила республиканцам победу на президентских выборах, а демократам - контроль над южными штатами. Поэтому преобразования на Юге замедлились. Также, Реконструкция встречала сильное сопротивление бывших рабовладельцев и их сторонников. На Юге были приняты различные законы, крайне затруднявшие для негров получение земли, занятие торговлей, участие в голосовании и т. д. А бывшие рабы с трудом осваивались в новых условиях. Они плохо представляли себе, как им распорядиться внезапно полученной свободой. Поэтому, для того, чтобы реконструкция юга проводилась более решительно и быстро необходимо было ее тщательно контролировать на президентском уровне, поддерживать бывших рабов (помочь им освоиться на свободе, дать жилье и работу), запретить тайные организации (типа ку - клус - клана), а также увеличить финансирование