Даниель Дефо описывает удивительные приключения американского моряка, прожившего на необитаемой острове двадцать восемь лет. Он попал в кораблекрушение, в результате которого весь экипаж погиб, а его выбросило на сушу. Обрадовавшись, что он остался жив, Робинзон с ужасом понимает свое положение. Первую ночь на острове он провел на дереве. Утром, когда шторм стих он увидел свой корабль, соорудил плот и перевез все необходимо к себе на остров. Перед ним стояла задача – выжить! Он научился жить и выживать, строить жилье, готовить себе пищу, изготавливать одежду, даже лечиться. Ежедневно он вел записи в своем дневнике, описывая все происходящее на острове. Самая заветная мечта Робинзона – построить лодку и добраться до материка. Однажды он увидел на песке след босой ноги, так у него появляется Пятница, который рассказывает ему о том, что у каннибалов живут его соплеменники, и вместе с Робинзоном они решают их. После многочисленных приключений Робинзон оказывается на корабле, согласившемся доставить его в Англию. 11 июня 1686 года его двадцативосьмилетнее путешествие закончилось. Оказалось, что он достаточно состоятельный человек, он женится, и у него рождаются дети. Жизнь хороша.
Талай ақын, шешен бабаларымды бұлбұлша сайратқан, жарға соққан толқындай екпінді, наркескендей өткір тілімнің осынау уақытқа дейін тұншығып, қадір-қасиетінен айырылуға шақ қалғанда, қазақтардың көзі ашылып, қазақ тілін «мемлекеттік тіл» деп жариялады. Алайда, мәселе мұнымен біткен жоқ еді. Бойында не рухы жоқ, не қорқақ, не қара бас қамын ойлайтын «маған бәрібір» дейтіндер көбейді. Міне, сондықтан да өткеннің кейбір іргелі тағылымдарына ден қоюға тура келеді. Қазақ тілін алғаш қолданыста бәзбіреулер араб пен парсыны, одан кейін ноғайды былдырлатып, орысты араластырып тілді құртуға шақ қалғанда, аға-буын бұрқ етіп қайнаған, сарқ етіп суалған тілімізді тірілді
Талай ақын, шешен бабаларымды бұлбұлша сайратқан, жарға соққан толқындай екпінді, наркескендей өткір тілімнің осынау уақытқа дейін тұншығып, қадір-қасиетінен айырылуға шақ қалғанда, қазақтардың көзі ашылып, қазақ тілін «мемлекеттік тіл» деп жариялады. Алайда, мәселе мұнымен біткен жоқ еді. Бойында не рухы жоқ, не қорқақ, не қара бас қамын ойлайтын «маған бәрібір» дейтіндер көбейді. Міне, сондықтан да өткеннің кейбір іргелі тағылымдарына ден қоюға тура келеді. Қазақ тілін алғаш қолданыста бәзбіреулер араб пен парсыны, одан кейін ноғайды былдырлатып, орысты араластырып тілді құртуға шақ қалғанда, аға-буын бұрқ етіп қайнаған, сарқ етіп суалған тілімізді тірілді