У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Наша страна — создатель и хранитель богатого историко-культурного наследия мирового значения. Россия исторически объединила в своём составе множество народов, которые различаются по языку, культуре, вероисповеданию, но тесно связаны общностью исторических судеб.
Культура России — культура русского народа, других народов и народностей России и государств, предшествовавших современной России. Как отмечает академик П. Ф. Юдин, "особенностью, национальной чертой русской культуры является её исключительная идейная честность, истинная любовь к народу".
Во все времена актуальной была проблема сохранения и передачи молодому поколению духовных ценностей и культурных достижений. Что нужно сделать, чтобы для следующих поколений сохранить древнюю архитектуру, народный фольклор (песни, танцы, пословицы, сказки и др.), шедевры живописи, театрального, балетного, музыкального искусства?
Если это касается памятников материальной культуры, например историческое здание или древняя рукопись, то их надо законсервировать, т.е. защитить от разрушения с помощью специальных растворов и красок. Затем памятник надо реставрировать — бережно восстановить разрушенные части, стремясь не нарушить его старинный облик.
Кроме того, памятник культуры надо тщательно изучить и описать, сфотографировать, прорисовать все детали, внести в существующие каталоги. После завершения восстановительных работ памятник приводят в состояние, пригодное для экскурсионных посещений (показов).
Важную роль в формировании культурного потенциала России играют культурные ценности, хранящиеся в фондах музеев. В настоящее время в России существуют десятки музеев-заповедников, музеев-усадеб, мемориальных музеев. Они организованы на базе достопримечательных мест, связанных с историческими поселениями, историческими событиями, жизнью выдающихся личностей.
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Культура России — культура русского народа, других народов и народностей России и государств, предшествовавших современной России. Как отмечает академик П. Ф. Юдин, "особенностью, национальной чертой русской культуры является её исключительная идейная честность, истинная любовь к народу".
Во все времена актуальной была проблема сохранения и передачи молодому поколению духовных ценностей и культурных достижений. Что нужно сделать, чтобы для следующих поколений сохранить древнюю архитектуру, народный фольклор (песни, танцы, пословицы, сказки и др.), шедевры живописи, театрального, балетного, музыкального искусства?
Если это касается памятников материальной культуры, например историческое здание или древняя рукопись, то их надо законсервировать, т.е. защитить от разрушения с помощью специальных растворов и красок. Затем памятник надо реставрировать — бережно восстановить разрушенные части, стремясь не нарушить его старинный облик.
Кроме того, памятник культуры надо тщательно изучить и описать, сфотографировать, прорисовать все детали, внести в существующие каталоги. После завершения восстановительных работ памятник приводят в состояние, пригодное для экскурсионных посещений (показов).
Важную роль в формировании культурного потенциала России играют культурные ценности, хранящиеся в фондах музеев. В настоящее время в России существуют десятки музеев-заповедников, музеев-усадеб, мемориальных музеев. Они организованы на базе достопримечательных мест, связанных с историческими поселениями, историческими событиями, жизнью выдающихся личностей.