Самыя даўнія з драматычных жанраў — трагедыя і камедыя. Яны ўзніклі каля двух з паловай тысячагоддзяў таму, яшчэ ў Старажытнай Грэцыі, з народных прадстаўленняў, якія разыгрываліся ў час розных свят, карнавальных відовішчаў. Трагедыя мае ў сваёй аснове вельмі востры канфлікт, непрымірымую барацьбу супрацьлеглых сіл, якая заканчваецца смерцю галоўнага героя. Камедыя — наадварот, паказвае такія жыццёвыя з’явы, якія выклікаюць смех. Смех можа быць і нязлосным, лёгкім (гумар), і вельмі з’едлівым, вострым (сатыра). Драма як жанр узнікла значна пазней. Яна адрозніваецца ад камедыі і трагедыі тым, што паказвае з’явы паўсядзённага жыцця, канфлікты, нярэдка вострыя (драматычныя), але без трагічнай развязкі.
У залежнасці ад зместу, характару дзеяння вызначаюць такія віды камічных твораў, як вадэвіль, фарс.
Прытча адрозніваецца ад яе шыратой абагульнення, значнасцю заключанай у прыпавесці ідэі. Дзеючыя асобы прытчы не маюць ні знешніх чорт, ні "характару" .Гэта нейкі чалавек, нейкі цар, нейкая жанчына, нейкі селянін, нейкі бацька, нейкі сын. Гэта "чалавек наогул". Сэнс прыпавесці не ў тым, які чалавек у ёй намаляваны, а ў тым, які этычны выбар зроблены чалавекам. Таксама ў прыпавесці няма ўказанняў на месца і час дзеяння, паказу з'яў у развіцці: яе мэта не малюнак падзей, а паведамленне пра іх.
Асноўныя тэмы прыпавесці — праўда і крыўда, жыццё і смерць, чалавек і бог. Нельга зразумець прытчу па-за кантэкстам: яе сэнс абумоўлены прычынай, па якім прытча расказаная.
У залежнасці ад зместу, характару дзеяння вызначаюць такія віды камічных твораў, як вадэвіль, фарс.
Асноўныя тэмы прыпавесці — праўда і крыўда, жыццё і смерць, чалавек і бог. Нельга зразумець прытчу па-за кантэкстам: яе сэнс абумоўлены прычынай, па якім прытча расказаная.