Калісьці ўладаром возера быў мірскі князь. I вось ён задумаў даведацца, ці праўда, што на дне возера стаіць затоплены горад Свіцязь, як гэта гавораць у народзе.
Рыхтаваўся ён тры тыдні. Пабудаваў вялікі карабель, сплёў невад, паклікаў ксяндза. I вось, калі закінулі невад і пачалі выцягваць яго, то быў ён лёгкі. Рашылі, што нічога няма. Але, калі выцягнулі апошняе крыло, убачылі ў нераце цудоўную дзяўчыну з белым тварам, доўгімі распушчанымі валасамі. Адны ад здзіву анямелі, другія кінуліся ўцякаць.
Тады дзяўчына загаварыла голасам, падобным да голасу ручая, які бег у гэтае возера:
— Вы задумалі дзёрзкую справу, парушылі спакой возера. Але я раскажу вам пра яго. На тым месцы, дзе сёння возера, стаяў некалі горад. Князь, які валодаў горадам, быў у хаўрусе з навагрудскім князем Міндоўгам. Аднойчы напаў на Навагрудак з магутным войскам суседні цар. Князь разам са сваёй дружынаю паехаў на дапамогу Міндоўгу. У горадзе засталіся старыя, жанчыны, дзеці і сярод іх прыгожая князева дачка. Магутнае войска Міндоўга і княскае войска разбілі, і ворагі падышлі да горада Свіцязя. Тады перад князёўнай з'явіўся аднекуль стары і сказаў, што ператворыць горад у возера, а людзей у кветкі. Горад сапраўды адразу пачаў знікаць, а на месцы яго разлілося возера, па якім плавалі цудоўныя кветкі-цары.
Расказаўшы гэта, дзяўчына знікла. Больш яе ніхто ніколі не бачыў. Як успамін пра гэта, кожную вясну цвітуць на возеры кветкі-цары.
Не той друг, што мёдам мажа, а той, што праўду скажа.
Замалёўка
У кожнага з нас ёсць сябры. Без іх былоб на свеце сумна жыць. Але нам патрэбна ўмець адрозніваць сапраўдных сяброў, ад ілжывых, якія шукаюць выгаду для сябе і толькі карыстаюцца сяброўствам і нічго на аддаюць у замен.
Беларуская прыказка кажа: “Не той друг, што мёдам мажа, а той, што праўду скажа.” І гэта сапраўды так. Калі твой сябра не шчыры з табой, калі ён толькі і робіць, што згаджаецца с табой, не папярэджвае, калі бачыць, што ты робіш памылку, ён поста табе зайздросціць і не лічыць патрэбным быць з табой адкрытым і чэсным. А сапраўдны сябра заўсёды скажа табе свае думкі і не будзе цябе ўлагоджваць, адразу папярэдзіць перад небяспекай.
Калі ёсць сапразднае сяброўства, чалавек павінен давяраць і мець магчымасць пакласціся адзін на аднаго. А на гэтым грунтуецца сяброўства.
Рыхтаваўся ён тры тыдні. Пабудаваў вялікі карабель, сплёў невад, паклікаў ксяндза. I вось, калі закінулі невад і пачалі выцягваць яго, то быў ён лёгкі. Рашылі, што нічога няма. Але, калі выцягнулі апошняе крыло, убачылі ў нераце цудоўную дзяўчыну з белым тварам, доўгімі распушчанымі валасамі. Адны ад здзіву анямелі, другія кінуліся ўцякаць.
Тады дзяўчына загаварыла голасам, падобным да голасу ручая, які бег у гэтае возера:
— Вы задумалі дзёрзкую справу, парушылі спакой возера. Але я раскажу вам пра яго. На тым месцы, дзе сёння возера, стаяў некалі горад. Князь, які валодаў горадам, быў у хаўрусе з навагрудскім князем Міндоўгам. Аднойчы напаў на Навагрудак з магутным войскам суседні цар. Князь разам са сваёй дружынаю паехаў на дапамогу Міндоўгу. У горадзе засталіся старыя, жанчыны, дзеці і сярод іх прыгожая князева дачка. Магутнае войска Міндоўга і княскае войска разбілі, і ворагі падышлі да горада Свіцязя. Тады перад князёўнай з'явіўся аднекуль стары і сказаў, што ператворыць горад у возера, а людзей у кветкі. Горад сапраўды адразу пачаў знікаць, а на месцы яго разлілося возера, па якім плавалі цудоўныя кветкі-цары.
Расказаўшы гэта, дзяўчына знікла. Больш яе ніхто ніколі не бачыў. Як успамін пра гэта, кожную вясну цвітуць на возеры кветкі-цары.
Замалёўка
У кожнага з нас ёсць сябры. Без іх былоб на свеце сумна жыць. Але нам патрэбна ўмець адрозніваць сапраўдных сяброў, ад ілжывых, якія шукаюць выгаду для сябе і толькі карыстаюцца сяброўствам і нічго на аддаюць у замен.
Беларуская прыказка кажа: “Не той друг, што мёдам мажа, а той, што праўду скажа.” І гэта сапраўды так. Калі твой сябра не шчыры з табой, калі ён толькі і робіць, што згаджаецца с табой, не папярэджвае, калі бачыць, што ты робіш памылку, ён поста табе зайздросціць і не лічыць патрэбным быць з табой адкрытым і чэсным. А сапраўдны сябра заўсёды скажа табе свае думкі і не будзе цябе ўлагоджваць, адразу папярэдзіць перад небяспекай.
Калі ёсць сапразднае сяброўства, чалавек павінен давяраць і мець магчымасць пакласціся адзін на аднаго. А на гэтым грунтуецца сяброўства.