На прыкладзе адной з узнятых у артыкуле праблем пабудуйце сваё разважанне па схеме: тэзіс — аргументы і прыкладны— вывад. Артыкул: Цётка " Шануйце Роднае Слова" . Роднае слова!
З малых дзён чуем мы цябе з матчыных вуст. Ты нам тлумачыш усе дзівы свету, якія дзіцячае вока бачыць навокал сябе першы раз. I табе выказваем мы свой дзіцячы жаль, крыўду, жаданне, радасць...
Што можа быць даражэй сэрцу чалавека, як у сталых гадах пачуць цябе, роднае слова, у чужой старане? Здаецца, быццам з далёкай чужыны пераносіш ты нас у родны край — родну вёску, дзе мы ўзраслі, дзе першыя думкі складалі, дзе гора і радасць першы раз спазналі...
Чаму ж, роднае слова, гэтак часта забываюць цябе людзі — нават тут, між сваімі? Чаму сыны нашага народа так лёгка адракаюцца ад матчынай гутаркі?
Кажуць: бо цёмны нашы беларусы. Але гэта няпраўда: забываюць родную мову, адракаюцца бацькоў і братоў сваіх найбольш тыя, хто дайшоў навук, выйшаў у людзі. Яны няцёмны: яны пераймаюць чужое — дзеля карысці.
У сэрцы такіх людзей загасла любоў да свайго народа і роднай мовы. Дачэсная карысць, жаданне пашаны ў чужых, смешны гонар — усё гэта заняла мейсца ў апусцеўшай іх душы. А за іх прыкладам і наша вясковая моладзь, наламываючы сябе, пачынае праз несвядомасць чурацца таго, што яе выдзяляе з-паміж іншых народаў, пачынае глядзець на ўсё сваё, роднае, чужымі вачыма, думаючы, быццам гэта добра, калі людзі «вышэйшых станаў» так робяць...
Але няма на свеце такіх скарбаў, што б вечна цешылі нашае сэрца. Хваробы, калецтвы, смерць паказываюць, якую малую цану маюць дастаткі, гонар, высокае становішча. Здрада, ашуканства — вось адплата за прыязнь і любоў да вышэйшых ад нас. Чым больш пазнаем мы свет, тым меншую цану маюць для нас яго скарбы, тым болей бачым благога, болей здзеку, крыўд і слёз...
Бедны той, хто, апрача грошы, апрача багацця, каторае пры першым няшчасці счэзне дазвання, не мае скарбаў вечных — скарбаў душы. Такі скарб, каторы ніхто і ніколі адабраць ад нас не здалее, гэта любоў да бацькаўшчыны, да свайго народа, да роднай мовы, — гэта вялікае мілаванне чалавека — слабога, пакрыўджанага.
Яркім полымем гарыць такая любоў у душы, сагравае яе, асвятляе дарогу ў жыцці. Хто любіць свой народ, хто ў кожным бачыць брата-чалавека, той не сагнецца перад крыўдай і перад здзекам: ён бачыць навакол сябе мільёны падобных сабе, і яго думкі, яго жаданні зліваюцца з думкамі і жаданнямі вялікай людской грамады. Такі чалавек ніколі не будзе адзін — самотны і пакінуты.
Але поруч з любоўю да сваіх братоў патрэбна яшчэ нешта, што злучае людзей у суцэльны народ — гэта родная мова.
Яна, быццам цэмент, звязывае людзей. Яна дае ім найлепшы разумець адзін аднаго, адной думкай жыць, адной долі шукаць. Хто адрокся мовы бацькоў сваіх, хто ўздзеў чужую апратку — той адышоў ад народа далёка-далёка. Ён чужы ў роднай вёсцы, у сваёй сям'і. I на яго браты глядзяць, як на чужынца...
Да нашай моладзі звяртаемся мы з гэтымі словамі. Вы, маладыя, найчасцей пападаеце між чужых людзей, што вашай мовы не шануюць, «простай», «мужыцкай» завуць. З вас часта насмяхаюцца, калі гаворыце па-свойму. I вы, чуючы гэта, пачынаеце саромецца матчынай мовы, свайго народа, сваёй радні. Так разрываецца тая жывая звязь, што злучае вас з беларускім народам. Аб ім вы забываеце. Чужых багоў прымаеце: чужую гутарку, звычаі, чужое імя.
Для сваіх вы прападаеце. Адны служаць чужым — бо свайго бога не маюць, бо ад вялікай грамады народнай адарваліся, як галіна ад дрэва. Другія — затым, што добрую плату даюць ім... Але няма такой заплаты, што дае забыццё ад здрады. Юдавы срэбнікі не ўцешаць іх, калі, змогшыся жыццём і няшчасцямі, захочуць яны знайсці спакой душы, сагрэць яе чыстай любоўю.
Быў у нас пясняр, што ў час спячкі народнай першы адважыўся клікаць беларусаў, каб шанавалі мову бацькоў і дзедаў сваіх. «Не кідайце мовы сваёй, каб не ўмёрлі», — пісаў Мацей Бурачок да беларусаў. I гэты вокліч збудзіў прыспаныя сэрцы. Народ прачнуўся. Ён пазнаў, хто ён. Родная мова яго — загнаная, пагарджаная — паднялася высока і стае ўжо поруч з «панскімі» мовамі. I здабывае пашану ў людзей: людзі бачаць, што мы яе шануем, што яна для нас мае вялікую цану, — ды самі пачынаюць інакш глядзець і на нас, і на яе.
На вас — моладзі — ляжыць вялікая павіннасць: развіваць далей родну мову, узбагачываць свой народ знаннем і культурай. Вы здабываеце навуку для сябе, дык дзяліцеся ёю з тымі, хто для вас цяжкай працай здабывае кусок хлеба. Толькі не кідайце роднай мовы: бо запраўды для свайго народа тады вы ўмёрлі!
Мейце сілу і адвагу дзяржацца роднага слова. Мейце смеласць усюды голасна казаць па-свойму. I, гледзячы на вас, асмеляцца і іншыя, зразумеюць, што шчырае сэрца беларускае б'ецца не толькі пад мужыцкай сярмягай, павераць у ўласныя сілы свае і пойдуць цвёрдай ступой да лепшай будучыны, да ясных зор шчасця народнага.
Здравствуйте, добрый мой друг. Простите за то, что не оценила Вас и не заметила Ваше чувство. Но понять Вы все-таки меня должны. Я люблю мужа, все в семье у нас хорошо. А Вы... Да... Вы- тонкий человек, но что... кроме улыбки, сочувствия я могу дать ? Не стоит нарушать естественного хода вещей, где все идет так, как полагается :рождение, рост, замужество, дети, смерть... Представьте, что я поверила Вам... Но надолго ли хватит Вашего чувства в обществе, где запрещены разводы, разрывы, где правят деньги и ценится богатство ? Сможем ли мы прожить на Ваше скромное жалование? Смогу ли я, как раньше, заниматься благотворительностью ? На все вопросы можно ответить только одним словом: " нет". Я не думаю, что Вы хотели скомпрометировать меня, когда отправляли браслет, когда писали такие волнующие письма Но будет лучше, если Вы задумаетесь о своей судьбе, найдете свободную девушку своего круга и каждый вечер станете заглядывать ей в глаза и встречать понимание. Неразделенная любовь приводит к трагедии. Поэтому оставьте меня, мне нечем Вам ответить. Пусть Ваша чуткость, отзывчивость и верность даруется той, кто станет Вашей женой в жизни. Прощайте. Вера
монголоидная - желтоватый оттенок кожи (светлый или смуглый - зависит от места обитания), прямые жесткие чёрные (или очень тёмные) волосы, плоское лицо, маленький, но довольно широкий нос, выступающие скулы, узкий разрез глаз, наличие эпикантуса (кожной складки во внутреннем уголке), короткие ресницы, слабый волосяной покров на теле;
негроидная - темный оттенок кожи (в зависимости от места обитания может быть как почти чёрным, так и просто смуглым, как у загорелых европеоидов), очень кудрявые жёсткие чёрные волосы, небольшие скулы, маленький плоский широкий нос, толстые губы, широкий разрез глаз, тёмная радужка, слабый волосяной покров на теле, узкие кисти и стопы, вытянутое телосложение, крупные зубы.
Помимо вышеописанных внешних признаков, имеются значительные различия внутри каждой расы в зависимости от среды обитания, в связи с чем существует огромное количество более мелких классифиций. Но кроме того, существует такое понятие, как межрасовое смешение (метисация), в результате чего на земле довольно трудно найти "чистых" представителей той или иной расы, зато много невероятно-красивых людей с самыми разнообразными сочетаниям цвета кожи, волос, глаз и других признаков.