напишите эссе. Тема : "В некоторых странах учащиеся, бросающие школу, обычно проводят промежуточный год, когда они путешествуют, занимаются волонтерской работой или выполняют работу, прежде чем поступить в высшее учебное заведение. Хотя это может принести пользу учащимся по разным причинам, у него также есть ряд недостатков."
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
The Bun
One day the old man says to his wife «Please, bake me a bun». The old woman takes some flour, some sour cream, some butter and some water, and makes a bun. She puts it on the windowsill to cool.
But the bun cannot sit on the windowsill! It jumps from the windowsill to the bench, from the bench to the floor, from the floor to the door, and runs away.
The bun runs along the road and meets a hare. «Little bun, little bun, I want to eat you!» says the hare. «I ran away from Grandfather, I ran away from Grandmother. And I can run away from you, little hare!» says the bun and runs away.
The bun runs along the road and meets a wolf. «Little bun, little bun, I want to eat you!» says the wolf. «I ran away from Grandfather, I ran away from Grandmother, I ran away from the hare. And I can run away from you, grey wolf!» says the bun and runs away.
The bun runs along the road and meets a bear. «Little bun, little bun, I want to eat you!» says the bear. «I ran away from Grandfather, I ran away from Grandmother, I ran away from the hare, I ran away from the wolf. And I can run away from you, big bear!» says the bun again and runs away.
The bun runs along the road and meets a fox. «Little bun, little bun, I want to eat you!» says the fox. «I ran away from Grandfather, I ran away from Grandmother, I ran away from the hare, I ran away from the wolf, I ran away from the bear. And I can run away from you, old fox!»
«What a nice song!» says the fox. «But little bun, I’m old and I cannot hear you well. Sit on my nose and sing your song again.» The bun jumps on the fox’s nose and … the fox eats it!