5.ришествие гуннов в Европу породило возникновение и расцвет нескольких художественных стилей. Из них самый яркий и больше всего связанный с гуннами – полихромный755.
Полихромный стиль – это золото и гранаты. Красное на золотом. Кроме гранатов иногда использовались сердолик и янтарь. Очень часто основа украшения, сделанная из бронзовой пластинки, обтягивалась тонкой золотой или электровой фольгой, и получившийся золотой фон декорировался вставками из гранатов в напаянных гнездах. Каждое гнездо обычно состояло из тонкой полоски-ленточки металла, обернутой вокруг камня, а вокруг гнезд зачастую напаивался еще поясок из зерни. Кроме того, промежутки между гранатовыми вставками-гнездами украшались треугольниками и ромбами из зерни или имитации зерни, образующими своеобразный узор и сообщающими дополнительную фактурность орнаментальному полю. Такие украшения выглядят богато и ярко, хотя реальная их ценность не очень высока.
Изделия со вставками в напаянных гнездах, зернеными ромбами и треугольниками более всего присущи варварам-кочевникам того времени, то есть прежде всего гуннам. Так оформлены, в частности, знаменитые гуннские женские украшения – диадемы, колты, кулоны, о которых подробнее будет сказано ниже.
Одно из ответвлений полихромного стиля гуннской эпохи называлось «клуазоне». Лицевая поверхность изделия окантовывалась бортиком, а само поле разделялось подобными же золотыми бортиками-перегородками. В образовавшиеся отсеки помещались гранатовые вставки, обычно не кабошоны, а пластинки. Чтобы понизить себестоимость, ювелиры делали гранатовые вставки потоньше и промежуток между гранатом и дном заполняли пастой на гипсовой или цементной основе. А чтобы камни не «потухали», утратив «золотое дно», под них подкладывали тонкий листок золотой фольги, иногда – с орнаментом756.
6.онвейерная лента — тяговый и грузонесущий орган ленточного конвейера. Лента Мёбиуса, лист Мёбиуса — топологический объект. Lenta.ru — российское новостное интернет-издание. Магнитная лента — носитель информации в виде гибкой ленты, покрытой тонким магнитным слоем.
Литосфера [1] — жердің қатты қабығы (грек. lithos- тас, sphaira — шар) — жердің сыртқы қатты қабаты жоғарғы гидросфера және атмосферамен шектеседі. Жер қабығының жоғарғы бөлімі — шөгінді қабық; ол шөгінді тау жыныстарынан тұрады, кейде бұған эффузивтер жамылғысын да енгізеді. Жер қабығының тербеліс тарихы қозғалысына байланысты, оның қалыңдығы әр орында әр түрлі болып келеді. Шөгінді қабықтың астында граниттік қабат орналасады; бұл қабат мұхит ойыстарында ұшырамайды. Граниттік қабаттың астында аралық немесе «базальттық» аса тығыз жыныстар қабаты жатады.[2]
Гидросфера (гр. һуdor — су, spһаіrа — шар) — 1) жер ғаламшарының су қабығы немесе құрлықтағы (тереңдегі, топырақтағы, жер бетіндегі), мұхиттағы және атмосферадағы, яғни жер шарындағы барлық сулардың жиынтығы. Оны мұхиттар мен теңіздердің суы, құрлық сулары — өзендер, көлдер, бөгендер, мұздықтар, сондай-ақ литосфераның жоғарғы бөлігіне сіңетін жер асты суы, атмосферадағы ылғал құрайды. Гидросфера жер бетінің шамамен 71%-ын алып жатыр. Гидросфераның шамамен 94%-ын мұхиттар мен теңіздер құраса, 4%-ы жер асты суларының, шамамен 2%-мұздықтар мен қарлардың (негізінен Арктика, Антарктида мен Гренландия), 0,4%-құрлықтардағы жер үсті суларының (өзен, көл, батпақ) үлесіне тиеді. Гидро-су, сфера-
Биосфера (гр. биос—тіршілік, өмір, гр. сфера — шар) — бұл ұғым биология ғылымына XIX ғасырда ене бастады. Ол кездерде бұл сөзбен тек жер жүзіндегі жануарлар дүниесі ғана аталатын. Кейінгі кездерде биосфера геологиялық мағынада да қолданылады.[1]
Атмосфера[1] (гр. ατμός — «бу» және гр. σφαῖρα — «шар») - жердің ауа қабығы. Атмосфера – ауа, химиялық қоспалар мен су буынан тұратын күрделі жүйе. Ол биосферадағы физико-химиялық және биологиялық процестердің жүріуінің шарты және метеорологиялық режимнің маңызды факторы. Атмосферадағы жекелеген құрамдастардың қатынасы оның радиатцияға, жылу және су режиміне, өздігінен тазартуға қабілетін анықтайды. Атмосфераның газдық құрамы, су буы және әр түрлі қоспалар жер бетіне күн радиациясының өту деңгейін және жер маңы кеңістігіндегі жылуды ұстап тұруды анықтайды.
5.ришествие гуннов в Европу породило возникновение и расцвет нескольких художественных стилей. Из них самый яркий и больше всего связанный с гуннами – полихромный755.
Полихромный стиль – это золото и гранаты. Красное на золотом. Кроме гранатов иногда использовались сердолик и янтарь. Очень часто основа украшения, сделанная из бронзовой пластинки, обтягивалась тонкой золотой или электровой фольгой, и получившийся золотой фон декорировался вставками из гранатов в напаянных гнездах. Каждое гнездо обычно состояло из тонкой полоски-ленточки металла, обернутой вокруг камня, а вокруг гнезд зачастую напаивался еще поясок из зерни. Кроме того, промежутки между гранатовыми вставками-гнездами украшались треугольниками и ромбами из зерни или имитации зерни, образующими своеобразный узор и сообщающими дополнительную фактурность орнаментальному полю. Такие украшения выглядят богато и ярко, хотя реальная их ценность не очень высока.
Изделия со вставками в напаянных гнездах, зернеными ромбами и треугольниками более всего присущи варварам-кочевникам того времени, то есть прежде всего гуннам. Так оформлены, в частности, знаменитые гуннские женские украшения – диадемы, колты, кулоны, о которых подробнее будет сказано ниже.
Одно из ответвлений полихромного стиля гуннской эпохи называлось «клуазоне». Лицевая поверхность изделия окантовывалась бортиком, а само поле разделялось подобными же золотыми бортиками-перегородками. В образовавшиеся отсеки помещались гранатовые вставки, обычно не кабошоны, а пластинки. Чтобы понизить себестоимость, ювелиры делали гранатовые вставки потоньше и промежуток между гранатом и дном заполняли пастой на гипсовой или цементной основе. А чтобы камни не «потухали», утратив «золотое дно», под них подкладывали тонкий листок золотой фольги, иногда – с орнаментом756.
6.онвейерная лента — тяговый и грузонесущий орган ленточного конвейера. Лента Мёбиуса, лист Мёбиуса — топологический объект. Lenta.ru — российское новостное интернет-издание. Магнитная лента — носитель информации в виде гибкой ленты, покрытой тонким магнитным слоем.
Объяснение:
Литосфера [1] — жердің қатты қабығы (грек. lithos- тас, sphaira — шар) — жердің сыртқы қатты қабаты жоғарғы гидросфера және атмосферамен шектеседі. Жер қабығының жоғарғы бөлімі — шөгінді қабық; ол шөгінді тау жыныстарынан тұрады, кейде бұған эффузивтер жамылғысын да енгізеді. Жер қабығының тербеліс тарихы қозғалысына байланысты, оның қалыңдығы әр орында әр түрлі болып келеді. Шөгінді қабықтың астында граниттік қабат орналасады; бұл қабат мұхит ойыстарында ұшырамайды. Граниттік қабаттың астында аралық немесе «базальттық» аса тығыз жыныстар қабаты жатады.[2]
Гидросфера (гр. һуdor — су, spһаіrа — шар) — 1) жер ғаламшарының су қабығы немесе құрлықтағы (тереңдегі, топырақтағы, жер бетіндегі), мұхиттағы және атмосферадағы, яғни жер шарындағы барлық сулардың жиынтығы. Оны мұхиттар мен теңіздердің суы, құрлық сулары — өзендер, көлдер, бөгендер, мұздықтар, сондай-ақ литосфераның жоғарғы бөлігіне сіңетін жер асты суы, атмосферадағы ылғал құрайды. Гидросфера жер бетінің шамамен 71%-ын алып жатыр. Гидросфераның шамамен 94%-ын мұхиттар мен теңіздер құраса, 4%-ы жер асты суларының, шамамен 2%-мұздықтар мен қарлардың (негізінен Арктика, Антарктида мен Гренландия), 0,4%-құрлықтардағы жер үсті суларының (өзен, көл, батпақ) үлесіне тиеді. Гидро-су, сфера-
Биосфера (гр. биос—тіршілік, өмір, гр. сфера — шар) — бұл ұғым биология ғылымына XIX ғасырда ене бастады. Ол кездерде бұл сөзбен тек жер жүзіндегі жануарлар дүниесі ғана аталатын. Кейінгі кездерде биосфера геологиялық мағынада да қолданылады.[1]
Атмосфера[1] (гр. ατμός — «бу» және гр. σφαῖρα — «шар») - жердің ауа қабығы. Атмосфера – ауа, химиялық қоспалар мен су буынан тұратын күрделі жүйе. Ол биосферадағы физико-химиялық және биологиялық процестердің жүріуінің шарты және метеорологиялық режимнің маңызды факторы. Атмосферадағы жекелеген құрамдастардың қатынасы оның радиатцияға, жылу және су режиміне, өздігінен тазартуға қабілетін анықтайды. Атмосфераның газдық құрамы, су буы және әр түрлі қоспалар жер бетіне күн радиациясының өту деңгейін және жер маңы кеңістігіндегі жылуды ұстап тұруды анықтайды.