Основные педагогические понятия. Воспитание - это передача накопленного опыта от одного поколения другому.
Задание. Зачем нужно передавать жизненный опыт?
Что передается от поколения к поколению и как?
.
Воспитание - это та часть педагогического процесса, в котором образование, развитие и формирование личности происходит в различных видах деятельности под руководством и в результате специальной деятельности воспитателя
Задание. Чем отличается первое определение от второго?
В каком случае мы будем говорить о воспитании, используя первое определение, а в каком второе?
Воспитание - это планомерное и целенаправленное воздействие на сознание и поведение человека с целью формирования определенных установок, понятий, принципов, ценностных ориентаций, обеспечивающих необходимые условия для его развития и формирования.
Задание. Чем третье определение отличается от второго?
Какое определение одно из двух вам ближе и именно его вы будете брать за основу при изучении теории воспитания? Почему?
.
Процесс воспитания - это целенаправленная, организованная, деятельность по формированию и развитию человека, характеризующаяся взаимодействием воспитателей и воспитанников и осуществляемая в рамках педагогической системы.
Задание. Задайте хотя бы один вопрос по определению, устно ответьте на него.
Например. Почему организованная? А во дворе общаясь со сверстниками, ребенок не подвергается воспитанию?
Ваши рассуждения по моему вопросу.
Каждый человек вносит в этот мир что-то свое.
Я принесу в этот мир радость.Я веселый и у меня что не дело,то радость.Я люблю людям,ведь улыбка для меня много значит.Мне нравятся люди,которые несут радость.От них веет добром.Вряд ли кому-то захочется общаться с злым,самовлюбленным человеком.Я надеюсь,что скоро все люди осознают красоту добра.Можно сделать одно маленькое дельце,но радости у человека будет через край.Можно обрадовать поступком,решением,сделанным чем-то своими руками.
Люди любят добрых людей и пытаются стать такими же.Я верю,что в будущем все люди будут нести радость.
Хутка семдзесят гадоў, як скончылася вялікая вайна. Тады стаяла квітнеючая вясна. На вуліцах абдымаліся незнаёмыя людзі, у радыёпрымачоў выстройваліся чэргі : паслухаць радасныя навіны. Той вясной наш народ пачаў з энтузіязмам аднаўляць руіны страні : ворага прагналі, пара навесці парадак у доме.
Мы не любім воен, таму што іх пачынаюць за свае інтарэсы палітыкі, багацеі або фанатыкі. Але Айчынная вайна называецца Вялікай, бо вялікі быў народны подзвіг. Людзі ваявалі не за палітычныя каштоўнасці, а за свой дом, сад каля яго, за сям’ю. Заканамерна, што перамаглі тыя, хто змагаўся за чалавечыя каштоўнасці. А тыя , хто прыйшоў заняволіць, пацярпелі паразу.
Цяпер усе мы карыстаемся пладамі барацьбы нашых прадзедаў за нашу свабоду ад рабства. А таксама — плёнам іх працы, бо ваеннае і пасляваеннае пакаленне аднавілі прамысловасць, адбудавалі гарады і вёскі, дзе цяпер жывем мы. Веліч народнага подзвігу ў тым, што яго стваралі не для сябе. Людзі ахвяравалі сабой для будучых пакаленняў, для нас. Мы ж, жывучы ў выгодзе, нашмат больш скардзімся на жыццё, чым яны.
Чаму вайна можа навучыць чалавека? Перш за ўсё, цаніць мір і па — братэрску аб’ядноўвацца дзеля яго. Шанаваць магчымасць жыць побач з блізкімі, а не чакаць іх гадамі з фронту. Кахаць і быць з любімымі, а не атрымоўваць « пахаванкі» жаніхоў. Спакойна ісці па вуліцы, а не бегчы хутчэй у бамбасховішча. Купляць у краме свежыя булачкі, а ня пячы хлеб з лебяды
Ветэраны ВАВ могуць расказаць нам, як страшная вайна, наколькі свет лепш. Але іх становіцца ўсё менш . Так давайце ж самі памятаць пра гэта, каб вялікія і малыя вайны засталіся ў гісторыі!
Больш чым паўстагоддзя таму адгрымелі апошнія залпы вайны. Вярнуліся дадому мільёны мужчын, абазнаных ўсе нягоды, якія калі-небудзь даставаліся на долю чалавека І шмат мільёнаў ваенных і цывільных не вярнуліся. Яны засталіся на незлічоных палях бітваў, у попеле концлагерных кремацыйных печаў, на сушы і на дне некалькіх мораў. Ўсюды. Сёння кажуць , што не засталося больш таямніц, і мы ведаем усё пра вайну. Калі мы ведаем усё пра вайну, то адкуль шчымлівая туга, якую адчуваеш , калі гучыць гімн Вялікай Айчыннай. Адкуль боль, ад якой нікуды не падзецца, калі з-пад кучы лапезна — пярэстых сучасных фатаграфій выгляне пажоўклы куток ваеннай фотакарткі, дзе абняўшыся стаяць загінулыя тады і памерлыя зусім нядаўна? І дзе мяжа, якая падзяляе наш шматстайны і дынамічны свет і свет, які застаўся за кадрам кінахронікі тых праўдзівых і жорсткіх гадоў ? Не, апошнія слова пра тую вайну яшчэ не
Объяснение: