Лиро-эпостық жырлар ғашықтық жырлар - лирикалық әрі эпикалық шығарма. Оқиға желісі бірін-бірі құлай сүйген екі жас арасындағы махаббатқа құрылады. Көпшілігінің оқиғасы сүйгеніне қосылуды аңсаған, жастарға ескі салт-сана қарсы тұрып, мерт қылумен аяқталады. Лиро-эпостық жырларларда халықтың тұрмыс-салты, әдет-ғұрпы, наным-сенімі, көңіл-күйі көбірек суреттеледі. Оларда реалистік және романтикалық көріністер сабақтаса келіп, реалистік әдіс басым жатады. лиро- эпостық жырларда кейіпкерлер батырлар емес, карапайым адамдар. Екі жастың бір -біріне деген сүйіспешілігін жырлайтын эпостарда, негізінен, махаббат отына жанған қыз бен жігіттің қосыла алмай, трагедияға ұшыраған тағдыры баяндалады. Әдетте, олардың бақытына кедергі болатын нәрсе -ата- аналардың қарсылығы немесе қызға ғашық басқа жігіттің жауыздығы , иә болмаса екі рудың араздығы болып көрсетіледі.
Ғашықтық жырлар көркем фольклордың даму барысында батырлық эпостан кештеу қалыптасқан, бірақ бұл қаһармандық жыр мүлде өшіп, оның орнына романдық эпос келді деген сөз емес, Эпостың бұл екі түрі көп уақыт бірге , бір -бірімен байланыса, қатарласа дамыған. Ұқсастықтары да аз емес. Олардың жалпы поэтикалық сипаты ұқсас. Айталық, сюжеттік құрылымдардың бір типті болып келуі, образдар жүйесіндегі біркелкілік, өлең құрылысы мен бейнелеуіш құралдардың біртектілігі секілді белгілер эпостың екі түрінде де кездеседі. Ғашыктык жырлар көп вариантты болып келеді Оның себебі көп замандар бүл жырлар ауыздан- ауызға тарап, біреуден біреу жаттап алу арқылы кейінгі ұрпаққа жетіп баспаға іліккен.[1]
Славянизация балтов - это перманентный процесс, через который проходило каждое поколение белорусов или их предков. Этот процесс нечасто был насильственным.
Дреговичи занимали большую часть Южной и значительную часть Средней Беларуси. В «Повести временных лет» отмечается, что они жили между Припятью и Западной Двиной. В их культуре преобладали славянские элементы. Язык был славянской. Однако в их тогдашней культуре зафиксированы и балтские элементы – спиральные перстни, змееголовыя браслеты, подковообразные пряжки. К балтским истокам относится обычай погребения покойников в деревянных гробах-теремах.
Радимичи, по сведениям из «Повести временных лет», занимали земли между Днепром и Десной. Основной ареал их расселения – бассейн р. Сож. Как и дреговичи, радимичи сформировались в результате смешения славянского и балтского населения, ассимиляции последнего. В культуре преобладали славянские элементы. Язык был славянский. Вместе с тем в археологических памятниках отмечены и балтские элементы: шейные гривны, браслеты со стилизованными змеиным головами, лучевые пряжки.
Кривичи занимали север Беларуси и соседние районы Подвинья и подднепровья (Псковщину и Смоленщину). Они жили в верховьях рек – Западной Двины, Днепра и Ловати и были наибольшим многочисленным восточнославянским населением. Культура кривичей делилась на две большие группы: полоцко-Смоленскую и Псковскую.
Объяснение:
Лиро-эпостық жырлар ғашықтық жырлар - лирикалық әрі эпикалық шығарма. Оқиға желісі бірін-бірі құлай сүйген екі жас арасындағы махаббатқа құрылады. Көпшілігінің оқиғасы сүйгеніне қосылуды аңсаған, жастарға ескі салт-сана қарсы тұрып, мерт қылумен аяқталады. Лиро-эпостық жырларларда халықтың тұрмыс-салты, әдет-ғұрпы, наным-сенімі, көңіл-күйі көбірек суреттеледі. Оларда реалистік және романтикалық көріністер сабақтаса келіп, реалистік әдіс басым жатады. лиро- эпостық жырларда кейіпкерлер батырлар емес, карапайым адамдар. Екі жастың бір -біріне деген сүйіспешілігін жырлайтын эпостарда, негізінен, махаббат отына жанған қыз бен жігіттің қосыла алмай, трагедияға ұшыраған тағдыры баяндалады. Әдетте, олардың бақытына кедергі болатын нәрсе -ата- аналардың қарсылығы немесе қызға ғашық басқа жігіттің жауыздығы , иә болмаса екі рудың араздығы болып көрсетіледі.
Ғашықтық жырлар көркем фольклордың даму барысында батырлық эпостан кештеу қалыптасқан, бірақ бұл қаһармандық жыр мүлде өшіп, оның орнына романдық эпос келді деген сөз емес, Эпостың бұл екі түрі көп уақыт бірге , бір -бірімен байланыса, қатарласа дамыған. Ұқсастықтары да аз емес. Олардың жалпы поэтикалық сипаты ұқсас. Айталық, сюжеттік құрылымдардың бір типті болып келуі, образдар жүйесіндегі біркелкілік, өлең құрылысы мен бейнелеуіш құралдардың біртектілігі секілді белгілер эпостың екі түрінде де кездеседі. Ғашыктык жырлар көп вариантты болып келеді Оның себебі көп замандар бүл жырлар ауыздан- ауызға тарап, біреуден біреу жаттап алу арқылы кейінгі ұрпаққа жетіп баспаға іліккен.[1]
Дреговичи занимали большую часть Южной и значительную часть Средней Беларуси. В «Повести временных лет» отмечается, что они жили между Припятью и Западной Двиной. В их культуре преобладали славянские элементы. Язык был славянской. Однако в их тогдашней культуре зафиксированы и балтские элементы – спиральные перстни, змееголовыя браслеты, подковообразные пряжки. К балтским истокам относится обычай погребения покойников в деревянных гробах-теремах.
Радимичи, по сведениям из «Повести временных лет», занимали земли между Днепром и Десной. Основной ареал их расселения – бассейн р. Сож. Как и дреговичи, радимичи сформировались в результате смешения славянского и балтского населения, ассимиляции последнего. В культуре преобладали славянские элементы. Язык был славянский. Вместе с тем в археологических памятниках отмечены и балтские элементы: шейные гривны, браслеты со стилизованными змеиным головами, лучевые пряжки.
Кривичи занимали север Беларуси и соседние районы Подвинья и подднепровья (Псковщину и Смоленщину). Они жили в верховьях рек – Западной Двины, Днепра и Ловати и были наибольшим многочисленным восточнославянским населением. Культура кривичей делилась на две большие группы: полоцко-Смоленскую и Псковскую.