Лепш зразумець асаблівасці апавядання як жанру дапаможа параўнальны аналіз з вершам Васіля Зуёнка «3 вайны сустрэлі мацяркі сыноў...»
Апавяданне В.Быкава напісана на ўсю старонку, ёсць сказы кароткія і вельмі доўгія: “На пагорку, збоч ад дарогі, на ўзлеску незвычайна ярка і чыста неяк у гэты халодны восеньскі вечар бялеў каменны абеліск з зоркай наверсе — звычайны вайсковы помнік тым, хто не дайшоў да Берліна.” Мова ў творы свабодна арганізаваная, гучыць звыкла, натуральна. Вобразы тут ствараюцца праз паказ карціны жыцця (старой Тэклі), адчуванні герояў перадаются праз апісанне інтэр’ера, пейзажу.
Верш Васіля Зуёнка напісаны кароткімі радкамі ў слупок. Мае невялікі памер адну старонку. Мова вершаваная, вызначаецца наяўнасцю рытма і рыфмы. Абвостраныя пачуцці перадаюцца вельмі лаканічна, вобразна-выяўленчыя сродкі дапамагаюць рабіць мову верша больш эмацыянальнай. Ідэя і галоўная думка выражана ў радках:
Псіхалагічна расскрываюцца душэўныя пакуты старой Тэклі праз сустрэчы яе з іншымі персанажамі апавядання. Напачатку да жанчыны прыходзіць па запалкі суседка Ульянка. Яна спачувае мацярынскаму гору, нават імкнецца падтрымаць гаруючую маці:
“— Не мучцеся вы ўжо. Што ж зробіш? Калі дзе жывы, дык вернецца. А калі не... Калі не, дык трэба забыцца ўжо.”
Але яна не ведала, як дапамагчы, як супакоіць Тэклю, таму «няёмка пераступіла ля парога, баючыся, што старая расплачацца і нема-ведама як тады супакоіць яе мацярынскае гора».
Сустрэча з пісьманосцам таксама раскрывае трагедыю маці.
Пісьманосец ведае старую Тэклю і яе чаканне ўжо вельмі даўно. Шаснаццаць гадоў яна нязменна чакала яго, і ў вачах яе ён кожны раз было хваляванне і надзея. «Рукі яе неспакойна блукаюць па грудзях, без патрэбы абмацваюць світку, твар зморшчыўся ў пакутлівым выразе чакання, і ў вачах — нясцерпная туга надзеі». Пісьманосец штодня бачыў у вачах старой тугу і надзеюАўтар звяртае ўвагу на насуплены твар зморанага чалавека і на тое, што ён крычыць, а не гаворыць спакойна. Гэта эмоцыі перапаўняюць пісьманосца, гэта яны крычаць: «Ну што ты мяне пільнуеш усё? Няма ж табе нічога. Нічога няма!» За знешнім праяўленнем грубасці ў яго словах хаваецца шчырае спачуванне жанчыне і разуменне сваёй немагчымасці нешта выправіць у яе лёсе, аказаць дапамогу.
Калі маці, што бегла па дрозе, спадзеючыся сустрэць сына, убачыла на дарозе хлопцаў, якія ехалі на трактары, то адзін з іх здаўся ёй падобным на сына, і яна «схамянулася ад маладога свавольніцкага смеху».
Усе гэтыя сустрэчы раскрываюць усю глыбіню, гора, тугі, суму, адчаю маці, якая адмаўляецца верыць у гібель сына.
Апавяданне В.Быкава напісана на ўсю старонку, ёсць сказы кароткія і вельмі доўгія: “На пагорку, збоч ад дарогі, на ўзлеску незвычайна ярка і чыста неяк у гэты халодны восеньскі вечар бялеў каменны абеліск з зоркай наверсе — звычайны вайсковы помнік тым, хто не дайшоў да Берліна.” Мова ў творы свабодна арганізаваная, гучыць звыкла, натуральна. Вобразы тут ствараюцца праз паказ карціны жыцця (старой Тэклі), адчуванні герояў перадаются праз апісанне інтэр’ера, пейзажу.
Верш Васіля Зуёнка напісаны кароткімі радкамі ў слупок. Мае невялікі памер адну старонку. Мова вершаваная, вызначаецца наяўнасцю рытма і рыфмы. Абвостраныя пачуцці перадаюцца вельмі лаканічна, вобразна-выяўленчыя сродкі дапамагаюць рабіць мову верша больш эмацыянальнай. Ідэя і галоўная думка выражана ў радках:
Ідуць гады,
I кожны дзень чакае маці сына.
“— Не мучцеся вы ўжо. Што ж зробіш? Калі дзе жывы, дык вернецца. А калі не... Калі не, дык трэба забыцца ўжо.”
Але яна не ведала, як дапамагчы, як супакоіць Тэклю, таму «няёмка пераступіла ля парога, баючыся, што старая расплачацца і нема-ведама як тады супакоіць яе мацярынскае гора».
Сустрэча з пісьманосцам таксама раскрывае трагедыю маці.
Пісьманосец ведае старую Тэклю і яе чаканне ўжо вельмі даўно. Шаснаццаць гадоў яна нязменна чакала яго, і ў вачах яе ён кожны раз было хваляванне і надзея. «Рукі яе неспакойна блукаюць па грудзях, без патрэбы абмацваюць світку, твар зморшчыўся ў пакутлівым выразе чакання, і ў вачах — нясцерпная туга надзеі». Пісьманосец штодня бачыў у вачах старой тугу і надзеюАўтар звяртае ўвагу на насуплены твар зморанага чалавека і на тое, што ён крычыць, а не гаворыць спакойна. Гэта эмоцыі перапаўняюць пісьманосца, гэта яны крычаць: «Ну што ты мяне пільнуеш усё? Няма ж табе нічога. Нічога няма!» За знешнім праяўленнем грубасці ў яго словах хаваецца шчырае спачуванне жанчыне і разуменне сваёй немагчымасці нешта выправіць у яе лёсе, аказаць дапамогу.
Калі маці, што бегла па дрозе, спадзеючыся сустрэць сына, убачыла на дарозе хлопцаў, якія ехалі на трактары, то адзін з іх здаўся ёй падобным на сына, і яна «схамянулася ад маладога свавольніцкага смеху».
Усе гэтыя сустрэчы раскрываюць усю глыбіню, гора, тугі, суму, адчаю маці, якая адмаўляецца верыць у гібель сына.