Наступает осень. Город становится желто-оранжевым. Школьники надевают портфели и идут на учебу. У взрослых заканчивается пора отпусков. Листья на деревьях меняют свою зеленую окраску на яркие красные и желтые цвета. На огородах созревают фрукты и овощи. Осень – это пора волшебных изменений.
Это время, когда все переворачивается. Это время перерождения. Разве не чудо, что зайчик сменит свою серую шубку на новую беленькую. А медведь впадет в спячку на целую зиму. Но в моем городе осень совсем другая. Это парад ярких красочных деревьев. Это перелетные птицы, которые улетают в теплые страны. Это первоклассники, которые бегают по коридорам школы. Кто-то скажет, что это совершенно обычная осень, такая у всех. Но я скажу, что это моя очень, ведь она в том городе, где я
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...
Наступает осень. Город становится желто-оранжевым. Школьники надевают портфели и идут на учебу. У взрослых заканчивается пора отпусков. Листья на деревьях меняют свою зеленую окраску на яркие красные и желтые цвета. На огородах созревают фрукты и овощи. Осень – это пора волшебных изменений.
Это время, когда все переворачивается. Это время перерождения. Разве не чудо, что зайчик сменит свою серую шубку на новую беленькую. А медведь впадет в спячку на целую зиму. Но в моем городе осень совсем другая. Это парад ярких красочных деревьев. Это перелетные птицы, которые улетают в теплые страны. Это первоклассники, которые бегают по коридорам школы. Кто-то скажет, что это совершенно обычная осень, такая у всех. Но я скажу, что это моя очень, ведь она в том городе, где я
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...