У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
В этом произведении норвежской писательницы Марии Парр, рассказывается о мальчике Тилле, полное имя которого Теобальд Родрик Даниельсен Уттергорд. Он живёт в бухте Щепки-Матильды вместе с дедушкой и бабушкой, которую называет баба-тётя.
Ещё Тилле дружит с одноклассницей и непоседой Лене Лид, которая мечтает, чтобы у неё был папа.
Лене и Тилле большие затейники, они то строят канатную дорогу, то дают объявление в газету "Возьмём папу в хорошие руки", то едут играть на флейте, чтобы заработать на новый мяч.
Однажды, они даже задумали строить Ноев ковчег и в дядин катер стянули всякую живность. Но их постигла неудача: корова сорвалась в воду.
Некоторые взрослые тоже ведут себя, как дети. Дед, вопреки маминым запретам, катает детей детей в ящике на мопеде, а его сестра баба-тётя вяжет на спицах и печёт самые вкусные на свете вафли.
Однажды, в бреду во время болезни, Лене привиделось появление папы. Но это оказался доктор, вызванный мамой. Когда доктор и мама влюбились друг в друга, Тилле стал думать, что у Лене скоро появится отец. В это время, у Тилле умирает бабушка, которая пекла такие вкусные вафли. Когда Тилле узнаёт, что Лене с мамой собирается уехать из города, ему становится совсем грустно. Но Лене сбегает из города и Тилле прячет её в сарае.
После того, как дети получили травмы, скатившись с горы на санках и выздоровели, мама Тилле договорилась с мамой Лене, что дети поживут вместе и все были счастливы.
Мне понравилось это произведение это произведение тем, что дети научились дружить и договариваться со взрослыми, что пошло всем на пользу.
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
В этом произведении норвежской писательницы Марии Парр, рассказывается о мальчике Тилле, полное имя которого Теобальд Родрик Даниельсен Уттергорд. Он живёт в бухте Щепки-Матильды вместе с дедушкой и бабушкой, которую называет баба-тётя.
Ещё Тилле дружит с одноклассницей и непоседой Лене Лид, которая мечтает, чтобы у неё был папа.
Лене и Тилле большие затейники, они то строят канатную дорогу, то дают объявление в газету "Возьмём папу в хорошие руки", то едут играть на флейте, чтобы заработать на новый мяч.
Однажды, они даже задумали строить Ноев ковчег и в дядин катер стянули всякую живность. Но их постигла неудача: корова сорвалась в воду.
Некоторые взрослые тоже ведут себя, как дети. Дед, вопреки маминым запретам, катает детей детей в ящике на мопеде, а его сестра баба-тётя вяжет на спицах и печёт самые вкусные на свете вафли.
Однажды, в бреду во время болезни, Лене привиделось появление папы. Но это оказался доктор, вызванный мамой. Когда доктор и мама влюбились друг в друга, Тилле стал думать, что у Лене скоро появится отец. В это время, у Тилле умирает бабушка, которая пекла такие вкусные вафли. Когда Тилле узнаёт, что Лене с мамой собирается уехать из города, ему становится совсем грустно. Но Лене сбегает из города и Тилле прячет её в сарае.
После того, как дети получили травмы, скатившись с горы на санках и выздоровели, мама Тилле договорилась с мамой Лене, что дети поживут вместе и все были счастливы.
Мне понравилось это произведение это произведение тем, что дети научились дружить и договариваться со взрослыми, что пошло всем на пользу.
Объяснение: