“Калі назаўтра раніцай ён убачыў робата, той сядзеў нерухома. Агеньчыкі, што асвятлялі яго твар, патухлі, стрэлкі прыбораў стаялі на нулі, хоць акумулятары былі зараджаныя. Правая Роберцікава рука была выцягнутая да абагравальніка. Увіс нагнуўся і ў жалезнай далоні ўбачыў маленечкі зялёны парастак, малюпасенькую елачку са светлымі, аксамітнымі іголкамі. У жмені быў пясок, і парастак трымаўся ў ім, чапляючыся ледзь бачнымі карэньчыкамі.”
На наш погляд, Роберцік быў незвычайным робатам. Ён усёй душой палюбіў жывую планету Зямля, а Фаіс была для яго мёртвай планетай. Ён настолькі і сам захацеў стаць і адчуваць сябе жывым, што сам стаў паводзіць сябе, як чалавек. Але ён усведамляў, што гэта немагчыма, таму і адключыўся.
На наш погляд, Роберцік быў незвычайным робатам. Ён усёй душой палюбіў жывую планету Зямля, а Фаіс была для яго мёртвай планетай. Ён настолькі і сам захацеў стаць і адчуваць сябе жывым, што сам стаў паводзіць сябе, як чалавек. Але ён усведамляў, што гэта немагчыма, таму і адключыўся.