Alibek Rustamov (1931.15.5, Yangiyoʻl sh. - 2013.10.10[1]) — manbashunostilshunos olim. Oʻzbekiston FA akad. (1995), filol. fanlari d-ri (1968), prof. (1968). Oʻrta Osiyo universiteti sharq fakultetining eronafgon boʻlimini tugatgan (1955). Shu untning tilshunoslik kafedrasida laborant (1956—57), aspirant (1957-59), oʻqituvchi (1960). Oʻzbekiston FA Til va adabiyot instituti katta ilmiy xodimi (1960-61), ToshDU sharq fakulteti dotsenti (1961-65), Respublika rus tili va adabiyoti pedagogika instituti umumiy tilshunoslik kafedrasining mudiri (1965—90), Toshkent sharqshunoslik instituti turkiishunoslik kafedrasining mudiri (1991—99), kafedra prof. (2000-yildan). R. asarlari turkiishunoslik hamda umumiy tilshunoslikning amaliy va nazariy masalalariga, qad. turkiy (uzbek) tili va yozuvi, Navoiy asarlari tilini oʻrganishga, uslub va uslubshunoslik, aruz sheʼr tizimi, mumtoz adabiyot terminlari tadqiqiga bagʻishlangan; u, shuningdek, ilmiy va badiiy tarjima bilan shugʻullanadi (Mas, Atoulloh Husayniyning "Badoye ussanoye" asarining forschadan uzbekchaga, Alisher Navoiyning "Mahbub ulqulub" asarining ruschaga tarjimasi); "Oʻzbek tilining izohli lugʻati"ni (1981) tuzishda qatnashgan.
Мезолитте мамонт, мүйізтұмсық сияқты ірі және табын болып жүретін аңдар жойылып кетті. Жеке жүретін бұғы, қабан секілді аңдарды қуып жүріп аулау қажеттігінен аңшылар садақ пен жебені ойлап тапты. Садақ аңды алыстан атуға мүмкіндік берді. Сондықтан мезолит дәуірінің басты жаңалығы садақ пен жебе болып есептеледі.
Бұл дәуірдің үлкен жаңалығының бірі — ұзындығы 1-2 см ұсақ жаңқа тастан жасалған құрал (микролит).
Археологтардың қазба жұмыстары кезінде мезолиттік ескерткіштер аз табылды. Қазақстан аумағында 20-дан астам мезолиттік тұрақ белгілі. Бұл дәуірде аңшылар бір жерде ұзақ мекендемегендіктен, олардың баспаналары да тұрақты болмады. Мезолит дәуіріндегі адамдар үнемі жайылымдарын ауыстырып, өрістеп отырған аңдардың соңынан ілесіп көшіп жүрді. Аңшылар Ертіс, Есіл, Тобыл, Торғай, Жайық өзендерінің бойын мекендеген.
Мезолиттік баспаналар тұрақты болмады. Баспаналар жеңіл қос секілді, ағаштан айқастырыла құрылып, үстінен аң терісі жабылатын. Есіл өзені аңғарынан қабырғалары терең көмілген, көлемі 40-60 шаршы метр болатын осындай баспана табылды.
Alibek Rustamov (1931.15.5, Yangiyoʻl sh. - 2013.10.10[1]) — manbashunostilshunos olim. Oʻzbekiston FA akad. (1995), filol. fanlari d-ri (1968), prof. (1968). Oʻrta Osiyo universiteti sharq fakultetining eronafgon boʻlimini tugatgan (1955). Shu untning tilshunoslik kafedrasida laborant (1956—57), aspirant (1957-59), oʻqituvchi (1960). Oʻzbekiston FA Til va adabiyot instituti katta ilmiy xodimi (1960-61), ToshDU sharq fakulteti dotsenti (1961-65), Respublika rus tili va adabiyoti pedagogika instituti umumiy tilshunoslik kafedrasining mudiri (1965—90), Toshkent sharqshunoslik instituti turkiishunoslik kafedrasining mudiri (1991—99), kafedra prof. (2000-yildan). R. asarlari turkiishunoslik hamda umumiy tilshunoslikning amaliy va nazariy masalalariga, qad. turkiy (uzbek) tili va yozuvi, Navoiy asarlari tilini oʻrganishga, uslub va uslubshunoslik, aruz sheʼr tizimi, mumtoz adabiyot terminlari tadqiqiga bagʻishlangan; u, shuningdek, ilmiy va badiiy tarjima bilan shugʻullanadi (Mas, Atoulloh Husayniyning "Badoye ussanoye" asarining forschadan uzbekchaga, Alisher Navoiyning "Mahbub ulqulub" asarining ruschaga tarjimasi); "Oʻzbek tilining izohli lugʻati"ni (1981) tuzishda qatnashgan.
Объяснение:
Мезолитте мамонт, мүйізтұмсық сияқты ірі және табын болып жүретін аңдар жойылып кетті. Жеке жүретін бұғы, қабан секілді аңдарды қуып жүріп аулау қажеттігінен аңшылар садақ пен жебені ойлап тапты. Садақ аңды алыстан атуға мүмкіндік берді. Сондықтан мезолит дәуірінің басты жаңалығы садақ пен жебе болып есептеледі.
Бұл дәуірдің үлкен жаңалығының бірі — ұзындығы 1-2 см ұсақ жаңқа тастан жасалған құрал (микролит).
Археологтардың қазба жұмыстары кезінде мезолиттік ескерткіштер аз табылды. Қазақстан аумағында 20-дан астам мезолиттік тұрақ белгілі. Бұл дәуірде аңшылар бір жерде ұзақ мекендемегендіктен, олардың баспаналары да тұрақты болмады. Мезолит дәуіріндегі адамдар үнемі жайылымдарын ауыстырып, өрістеп отырған аңдардың соңынан ілесіп көшіп жүрді. Аңшылар Ертіс, Есіл, Тобыл, Торғай, Жайық өзендерінің бойын мекендеген.
Мезолиттік баспаналар тұрақты болмады. Баспаналар жеңіл қос секілді, ағаштан айқастырыла құрылып, үстінен аң терісі жабылатын. Есіл өзені аңғарынан қабырғалары терең көмілген, көлемі 40-60 шаршы метр болатын осындай баспана табылды.