в современном мире, достаточно редко встретить по истине доброго человека, чаше всего нам встречают люди, которые скрывают за маской добра, свои корыстные намерения, такие люди называются двуличными.
Но не стоит забывать, что не все мы такие. Доброта есть и сегодня, в наши дни, но её очень мало так как, с каждым днем происходят какие-то отрицательные факторы которые уничтожают, все что есть на свете доброе
так на пример, человек который когда-то доверился по своей доброте, был предан, после чего он был зол на всех, тем самым становится обиженным и злым,забывая про то, что когда-то был добрым.
Так светла ў гаі, быццам ты дзе-то ў святліцай! Белыя ствалы бяроз роўныя, дакладна свечкі. Шаўкавістая зеляніна шамаціць на легкім ветры, хаваючы ў сваей лістоце шматлікіх птах. Адусюль чуецца іх спевы, цырыканнем, шчабятанне. Пад бярозамі трава і розныя кветкі, якія дзе — нідзе трапляюцца кусцікі суніцы. У адным месцы бярозкі сабраліся кружком, як быццам водзяць карагод. Усе яны стройныя і тонкія, як табар маладзенькай дзяўчыны, накінуўшую на сябе зяленую карункаваю хустку. Паміж бярозкамі нізінка, а ў ёй кусты парэчкі. Тут трошкі пахне сырасцю.Гляжу па баках: паміж ствалоў усё відаць далёка-далёка, справа гай ра раецца далей, а злева ўдалечыні бачны супрацьлеглы бераг нешырокай ракі. Мне зусім не страшна, хаця я тут упершыню. Чаму-то вельмі заспакаяльна, як-то па-беларуску гасцінна адчуваеш сябе ў бярозавым гаі. Мне здаецца ўсе, хто жыве побач з цудоўнымі стройнымі бярозкамі, проста вельмі любяць гэта далікатнае дрэўца! І праўда — што можа быць выдатней бярозавага гая?
в современном мире, достаточно редко встретить по истине доброго человека, чаше всего нам встречают люди, которые скрывают за маской добра, свои корыстные намерения, такие люди называются двуличными.
Но не стоит забывать, что не все мы такие. Доброта есть и сегодня, в наши дни, но её очень мало так как, с каждым днем происходят какие-то отрицательные факторы которые уничтожают, все что есть на свете доброе
так на пример, человек который когда-то доверился по своей доброте, был предан, после чего он был зол на всех, тем самым становится обиженным и злым,забывая про то, что когда-то был добрым.
Так светла ў гаі, быццам ты дзе-то ў святліцай! Белыя ствалы бяроз роўныя, дакладна свечкі. Шаўкавістая зеляніна шамаціць на легкім ветры, хаваючы ў сваей лістоце шматлікіх птах. Адусюль чуецца іх спевы, цырыканнем, шчабятанне. Пад бярозамі трава і розныя кветкі, якія дзе — нідзе трапляюцца кусцікі суніцы. У адным месцы бярозкі сабраліся кружком, як быццам водзяць карагод. Усе яны стройныя і тонкія, як табар маладзенькай дзяўчыны, накінуўшую на сябе зяленую карункаваю хустку. Паміж бярозкамі нізінка, а ў ёй кусты парэчкі. Тут трошкі пахне сырасцю.Гляжу па баках: паміж ствалоў усё відаць далёка-далёка, справа гай ра раецца далей, а злева ўдалечыні бачны супрацьлеглы бераг нешырокай ракі. Мне зусім не страшна, хаця я тут упершыню. Чаму-то вельмі заспакаяльна, як-то па-беларуску гасцінна адчуваеш сябе ў бярозавым гаі. Мне здаецца ўсе, хто жыве побач з цудоўнымі стройнымі бярозкамі, проста вельмі любяць гэта далікатнае дрэўца! І праўда — што можа быць выдатней бярозавага гая?
Так?