1. На ранее заселенные территории стали приходить другие племена, вытесняя исконно здесь проживавшие племена. Кочевое скотоводство позволило получать более высокие излишки производства продуктов – мяса, молока, шерсти, кожи. Это отразилось не только на увеличении производства скотоводческого хозяйства, но и на росте производительности труда кочевников. Кочевое скотоводство было ответом древних жителей Казахстана на вызов природы. Так как заниматься земледелием стало сложнее, древние жители стали больше держать лошадей, овец и верблюдов. Лошадь давала преимущество в ведении хозяйства. Пастух на лошади мог отогнать скот далеко от поселения. Особенно это было важно, когда стали увеличиваться стада. Скот быстро поедал, вытаптывал траву. Тогда скотоводы перегоняли его на новые пастбища. При переходе на новое место имущество везли на повозках, запрягая быков, сами же садились на коней. Жили кочевники в шатрах – палатках. Так постепенно, начиная с раннего железного века, скотоводы переходили к кочевому образу жизни. Однако в районах Жетысу и Южного Казахстана, где климат был благоприятен для занятия земледелием, наряду с полукочевым скотоводством получило развитие и земледелие, в т. ч. поливное. Кочевничество – исторически сформировавшаяся хозяйственно- культурная, общественная система. Необъятность степных просторов повлияла на то, что культурные и хозяйственные традиции и связи изменились. Между племенами в широком объеме стали развиваться экономические и культурные отношения. Кочевники и земледельцы на протяжении веков осуществляли между собой тесные взаимосвязи. Эти факторы дальнейшему расцвету материальной и духовной культур.
2. В отличие от охотников и собирателей, которые пользовались готовыми дарами природы, кочевники сами производили продукцию. Скотоводы разводили лошадей, верблюдов, овец и коров. Лошадей люди стали использовать как тягловую силу и средство передвижения. Лошади маловосприимчивы к холоду, могут тебеневаться, добывая из под снега корм, не нуждаются в специальных загонах. Овцы тоже имеют рефлексы тебеневки и стадности. Они неприхотливы, могут пить солоноватую воду и даже терпеть отсутствие воды, обходясь снегом. Овцы выносливы в жару и холод. Верблюды использовались как транспортно тягловая сила. Они имеют высокую скорость передвижения и могут поднимать до 350 килограммов груза. Интересно, что верблюды обходиться без пищи и воды до 10 дней. Кроме лошадей, овец и верблюдов, скотоводы разводили крупный рогатый скот. Коровы не могут тебеневаться, поэтому для их содержания нужно было заготавливать корма. В поголовье преобладали овцы и лошади, численность коров была небольшая.
3. Ученые выделяют разные стадии развития кочевничества. Возможно, вначале древние жители пасли скот вблизи поселений. С течением времени в поисках лучших пастбищ они стали перегонять скот от одного пастбищного участка к другому. Так возникло пастушеское скотоводство. В некоторых горных местностях развивался отгонный тип хозяйства, когда скот пасли специально назначенные пастухи.
Киіз үй-көктем, жаз және күз мезгілдерінде қоныстан қонысқа көшіп жүру жағдайына қолайлы құрама үй.Оның қабырғасы торлап көктелген керегеден тұрғызылады.Кереге әдетте екі түрлі болады.Оның бірі кең көзді кереге « желкөз» деп аталады.Бұл артуға жеңіл, бірақ сәнсіз, сүйегі жеңіл болғандықтан желге төзімсіздеу болып келеді.Екінші түрі тар көзді кереге – «торкөз» деп аталады, ол артуға ауырлау болғанымен , желге өте төзімді.Кереге жиналмалы бөлек-бөлек қанаттардан жасалады.Ал керегеден жоғары сидам, жіңішке ағаштан жұмырлап жасалып, қарны иілген уықтардан қаусырыла күмбез шығарылады.Уықтардың басы дөңгелене жайылған керегенің аша басына айқастырыла байланып, ұшы (қаламы) шаңырақтың көзіне шаншылады.Шаңырақ-үй күмбезінің төбесі әрі терезесі. Керегенің сыртынан әр алуан бояулы жүн оралып, өрнек түсіріліп тоқылған шымши немесе жалаңаш шиден тоқылған ши ұсталады.Кереге мен уықтар уықбау, кермебау, басқұр, құр және басқа да бау-шулармен бекітіледі.Үйдің ағаштан жасалғандарын «сүйегі» деп атайды.Үй ағашының сыртынан арнаулы үй киіздері-қабырғасына туырлық, үстіне үзік, төбесіне түндік жабылады. Бұл үй киіздері бау-шулар арқылы ұштастырылады.Киіз үйдің есігінің биіктігі бір жарым метр,ені 0,8 метр келеді.Оған ағаштан оюлап жасалған «сықырлауық»деп аталатын жарма есік орнатылады.Сықырлауық сыртынан ораулы шиден тоқып, оюлы киіз қаптаған жаппа есік түсіріледі.Үйдің ортасында тамақ пісіретін ошағы болады.Үйдің оң жағында төсек, оның тұсына тұскиіз ұсталып, төсекті қоршап шымылдық тартылады.Үйдің төріне жұқаяқ қойылып,оның үстіне абдыра, көрпе-жастық т.б жүктер жиналады.Үйдің сол жағына кебеже , қазанаяқ, саба сияқты ыдыстар қойылып, шыптамен қоршалады. Талай ғасырлық көшпелі тұрмыс тәжірибесінен туған қазақтың киіз үйі – күннің аптабы мен түннің дым-сызынан , жауын-шашын мен аңызақтан, бораннан сақтануға ыңғайлы, әрі ауалы, әрі жарық болудың үстіне көші-қонға қлоайлы, оны жарты сағат ішінде жығып-артуға да, жарты сағат ішінде көліктен түсіріп, тігіп алуға да болады.
1. На ранее заселенные территории стали приходить другие племена, вытесняя исконно здесь проживавшие племена. Кочевое скотоводство позволило получать более высокие излишки производства продуктов – мяса, молока, шерсти, кожи. Это отразилось не только на увеличении производства скотоводческого хозяйства, но и на росте производительности труда кочевников. Кочевое скотоводство было ответом древних жителей Казахстана на вызов природы. Так как заниматься земледелием стало сложнее, древние жители стали больше держать лошадей, овец и верблюдов. Лошадь давала преимущество в ведении хозяйства. Пастух на лошади мог отогнать скот далеко от поселения. Особенно это было важно, когда стали увеличиваться стада. Скот быстро поедал, вытаптывал траву. Тогда скотоводы перегоняли его на новые пастбища. При переходе на новое место имущество везли на повозках, запрягая быков, сами же садились на коней. Жили кочевники в шатрах – палатках. Так постепенно, начиная с раннего железного века, скотоводы переходили к кочевому образу жизни. Однако в районах Жетысу и Южного Казахстана, где климат был благоприятен для занятия земледелием, наряду с полукочевым скотоводством получило развитие и земледелие, в т. ч. поливное. Кочевничество – исторически сформировавшаяся хозяйственно- культурная, общественная система. Необъятность степных просторов повлияла на то, что культурные и хозяйственные традиции и связи изменились. Между племенами в широком объеме стали развиваться экономические и культурные отношения. Кочевники и земледельцы на протяжении веков осуществляли между собой тесные взаимосвязи. Эти факторы дальнейшему расцвету материальной и духовной культур.
2. В отличие от охотников и собирателей, которые пользовались готовыми дарами природы, кочевники сами производили продукцию. Скотоводы разводили лошадей, верблюдов, овец и коров. Лошадей люди стали использовать как тягловую силу и средство передвижения. Лошади маловосприимчивы к холоду, могут тебеневаться, добывая из под снега корм, не нуждаются в специальных загонах. Овцы тоже имеют рефлексы тебеневки и стадности. Они неприхотливы, могут пить солоноватую воду и даже терпеть отсутствие воды, обходясь снегом. Овцы выносливы в жару и холод. Верблюды использовались как транспортно тягловая сила. Они имеют высокую скорость передвижения и могут поднимать до 350 килограммов груза. Интересно, что верблюды обходиться без пищи и воды до 10 дней. Кроме лошадей, овец и верблюдов, скотоводы разводили крупный рогатый скот. Коровы не могут тебеневаться, поэтому для их содержания нужно было заготавливать корма. В поголовье преобладали овцы и лошади, численность коров была небольшая.
3. Ученые выделяют разные стадии развития кочевничества. Возможно, вначале древние жители пасли скот вблизи поселений. С течением времени в поисках лучших пастбищ они стали перегонять скот от одного пастбищного участка к другому. Так возникло пастушеское скотоводство. В некоторых горных местностях развивался отгонный тип хозяйства, когда скот пасли специально назначенные пастухи.
Киіз үй-көктем, жаз және күз мезгілдерінде қоныстан қонысқа көшіп жүру жағдайына қолайлы құрама үй.Оның қабырғасы торлап көктелген керегеден тұрғызылады.Кереге әдетте екі түрлі болады.Оның бірі кең көзді кереге « желкөз» деп аталады.Бұл артуға жеңіл, бірақ сәнсіз, сүйегі жеңіл болғандықтан желге төзімсіздеу болып келеді.Екінші түрі тар көзді кереге – «торкөз» деп аталады, ол артуға ауырлау болғанымен , желге өте төзімді.Кереге жиналмалы бөлек-бөлек қанаттардан жасалады.Ал керегеден жоғары сидам, жіңішке ағаштан жұмырлап жасалып, қарны иілген уықтардан қаусырыла күмбез шығарылады.Уықтардың басы дөңгелене жайылған керегенің аша басына айқастырыла байланып, ұшы (қаламы) шаңырақтың көзіне шаншылады.Шаңырақ-үй күмбезінің төбесі әрі терезесі. Керегенің сыртынан әр алуан бояулы жүн оралып, өрнек түсіріліп тоқылған шымши немесе жалаңаш шиден тоқылған ши ұсталады.Кереге мен уықтар уықбау, кермебау, басқұр, құр және басқа да бау-шулармен бекітіледі.Үйдің ағаштан жасалғандарын «сүйегі» деп атайды.Үй ағашының сыртынан арнаулы үй киіздері-қабырғасына туырлық, үстіне үзік, төбесіне түндік жабылады. Бұл үй киіздері бау-шулар арқылы ұштастырылады.Киіз үйдің есігінің биіктігі бір жарым метр,ені 0,8 метр келеді.Оған ағаштан оюлап жасалған «сықырлауық»деп аталатын жарма есік орнатылады.Сықырлауық сыртынан ораулы шиден тоқып, оюлы киіз қаптаған жаппа есік түсіріледі.Үйдің ортасында тамақ пісіретін ошағы болады.Үйдің оң жағында төсек, оның тұсына тұскиіз ұсталып, төсекті қоршап шымылдық тартылады.Үйдің төріне жұқаяқ қойылып,оның үстіне абдыра, көрпе-жастық т.б жүктер жиналады.Үйдің сол жағына кебеже , қазанаяқ, саба сияқты ыдыстар қойылып, шыптамен қоршалады. Талай ғасырлық көшпелі тұрмыс тәжірибесінен туған қазақтың киіз үйі – күннің аптабы мен түннің дым-сызынан , жауын-шашын мен аңызақтан, бораннан сақтануға ыңғайлы, әрі ауалы, әрі жарық болудың үстіне көші-қонға қлоайлы, оны жарты сағат ішінде жығып-артуға да, жарты сағат ішінде көліктен түсіріп, тігіп алуға да болады.
Объяснение: