Барлық жаулап алынған жер мемлекеттік меншікке айналдырылды. 661-750 жылдары билік басына Омейя әулеті келді. Омейя халифатының жері бес жергілікті басқару аймағына бөлінді. Бірінші аймағына - Иран, Ирак, Шығыс Арабия, Хорасан және Орта Азия жері; екінші аймағына - Хиджаз, Йемен, Орталық Арабия; үшінші аймағына - Армения мен Әзірбайжан, Кіші Азияның шығыс бөлігі; төртінші аймағына - Египет, Ливия, Триполи; бесінші аймағына Батыс Африка және Испания кірді. Әрбір аймақты басқаруға халифтың үкімімен әмір тағайындалды. Әрбір әмірдің екі орынбасары болды. Бірінші орынбасары әмірлікте салық және қаржы мәселесімен, екіншісі дін ісімен айналысты. Халифатқа қарамағындағы аймақты басқарып тұру үшін өте көп әскер керек болды. Бүкіл халифаттағы әскердің басшысы халифтың өзі болып, бас қолбасшы рөлін атқарды. Әрбір әмірлікте жергілікті әскери басқару жүйесі жүргізілді. Әскер бастығы дәрежесі жағынан аймақтағы екінші адам болып саналды. Омейя әулетінің негізгі әлеуметтік тірегі арабтың феодалданған ақсүйектері болды.
Омейя әулеті билік құрған Араб халифатында қоғамдық мекемелер мен мешіттер салуға көп көңіл бөлінді. Сауда және қолөнер айтарлықтай дамыды. Сауда айналымына алтын динар мен күміс дирхем енгізілді.
Омейя әулеті басқарған Араб халифаты орта ғасырлардағы ең ірі мемлекеттердің бірі болды. Бірақ ұзақ жылға созылған ішкі бақталастық Араб халифатын әлсіретті. 750 жылы Әбу Мүслім бастаған көтерілістің нәтижесінде Омейя әулеті билік басынан қуылып, оның орнына Аббас әулеті келді. Мұхаммед пайғамбардың немере ағасы Аббастан тарадық дейтін араб халифтары әулеті үстемдік құрған алғашқы жүз жылда халифаттағы феодалдық қатынас күшейіп, сауда өрістеді. Аббасилік халифат әсіресе һарун ар-Рашид (768-809) пен Мамун (813-833) тұсында кемеліне келді. Халифат Азия, Африка, Еуропа құрлықтарын қамтыған әлемдік державаға айналды. Бұл құрлықтардағы халықтардың өздеріне тән тарихи, мәдени, діни ерекшеліктері болды. Олар әр түрлі тілде сөйлеп, өз салт-дәстүрлерін ұстанды. Бұл сияқты ала-құлалық түбінде әлемдік державаның күйреуіне әкеліп соғатын. Мұндай тағдырдан Халифат та қашып құтыла алмады. ВЫЫЫ-Х ғасырларда Халифат бірнеше тәуелсіз мемлекеттерге ыдырап кетті. Олардың ішіндегі ірілері Бағдад халифаты (750-1258), Фатимилер халифаты (909-1071), Кордова халифаты (756-1031), Саманилер мемлекеті (875-999) т. б. болды.
1258 ж. Шыңғысханның немересі Хулагу хан басқарған моңғол әскері Бағдадты басып алды. Аббас әулетінің соңғы халифі Мустасим өлтірілді де, Араб халифаты мемлекет ретінде жойылды.
Источники и историография истории Казахстана.Откуда черпают ученые сведения о Конечно же, из исторических источников. В настоящее время выделяют различные группы исторических источников: археологические, вещественные, письменные, устные, изобразительные и этнографические.
Археологические источники позволяют нам реконструировать древнейшие периоды истории, дают представления о периоде палеолита, неолита, эпохи бронзы. Почти до 30-40-х годов ХХ века были неизвестны в полном объеме археологические материалы центрального, северного Казахстана. Масштабные экспедиции М.П.Грязнова, Б.Г.Гафурова, А.Х.Маргулана, А.Г.Медоева, А.Н.Формозова выявили существование уникальных культур эпохи неолита и бронзы. Современные археологи внесли огромный вклад в пополнение наших представлений о древних периодах истории. Ж.Таймагамбетов исследовал значительное количество стоянок эпохи палеолита на территории северного и центрального Казахстана. Памятники сакской эпохи активно исследовались в 60-80-е годы ХХ века Кемалем Акишевичем Акишевым, открывшем “Золотого человека”, а открытия 90-х годов – курган Берель в северо-восточном Казахстана были сделаны экспедицией Института археологии АН РК под руководством З.Самашева и дали уникальные материалы для изучения истории сакского общества.
На рубеже новой эры письменные источники – греко-латинские, персидские, арабские, китайские сочинения, тюркские надписи на каменных стелах. Из них мы получаем сведения о расселении племен на территории Казахстана, их передвижениях, взаимоотношениях с соседями на протоказахской территории.
История средних веков отражена в книгах собственно тюркских историков, филологов, философов, в сочинениях арабских, китайских летописцев, дневниках и трудах европейских путешественников и миссионеров (например, сочинения Аль-Фараби, Иугнеки, Яссауи, Беды Достопочтенного, Роджера Бэкона, Марко Поло и других, анналы английских монастырей).
К важнейшим историческим источникам относятся этнографические материалы воссоздать, представить хозяйство, семейный быт, обычаи, обряды древнего населения.
Важными источниками являются данные истории казахского языка, изменения в словаре, заимствования из других – арабского, персидского, русского и др. – языков также важны для исследователя.
История казахов, как и многих кочевых народов, передавалась из уст в уста, от поколения к поколению, а потому к источникам по истории Казахстана относятся и сокровища устного народного творчества – эпосы, сказания, легенды, родословные (шежире), названия различных географических пунктов (Калмак-кырылган, Зайсан и др.).
Таким образом, круг источников по истории Казахстана широк и богат, постоянно пополняется новыми и требует дальнейшей систематизации и изучения.
На новый уровень казахстанская историческая наука вышла после обретения суверенитета. Вначале появились статьи в различных изданиях, затем монографии ведущих историков по проблемам истории Казахстана. Например, книга С. Кляшторного и Т. Султанова «Казахстан. Летопись трех тысячелетий», «Алаш и Алаш-Орда» К. Нурпеисова, «Движение Алаш» М. Койгельдиева. В 1993 году был опубликован обобщающий труд историков «История Казахстана с древнейших времен до наших дней» (Очерк). Началось издание фундаментального труда «История Казахстана» в пяти томах, первый том был издан в 1996 году.
Барлық жаулап алынған жер мемлекеттік меншікке айналдырылды. 661-750 жылдары билік басына Омейя әулеті келді. Омейя халифатының жері бес жергілікті басқару аймағына бөлінді. Бірінші аймағына - Иран, Ирак, Шығыс Арабия, Хорасан және Орта Азия жері; екінші аймағына - Хиджаз, Йемен, Орталық Арабия; үшінші аймағына - Армения мен Әзірбайжан, Кіші Азияның шығыс бөлігі; төртінші аймағына - Египет, Ливия, Триполи; бесінші аймағына Батыс Африка және Испания кірді. Әрбір аймақты басқаруға халифтың үкімімен әмір тағайындалды. Әрбір әмірдің екі орынбасары болды. Бірінші орынбасары әмірлікте салық және қаржы мәселесімен, екіншісі дін ісімен айналысты. Халифатқа қарамағындағы аймақты басқарып тұру үшін өте көп әскер керек болды. Бүкіл халифаттағы әскердің басшысы халифтың өзі болып, бас қолбасшы рөлін атқарды. Әрбір әмірлікте жергілікті әскери басқару жүйесі жүргізілді. Әскер бастығы дәрежесі жағынан аймақтағы екінші адам болып саналды. Омейя әулетінің негізгі әлеуметтік тірегі арабтың феодалданған ақсүйектері болды.
Омейя әулеті билік құрған Араб халифатында қоғамдық мекемелер мен мешіттер салуға көп көңіл бөлінді. Сауда және қолөнер айтарлықтай дамыды. Сауда айналымына алтын динар мен күміс дирхем енгізілді.
Омейя әулеті басқарған Араб халифаты орта ғасырлардағы ең ірі мемлекеттердің бірі болды. Бірақ ұзақ жылға созылған ішкі бақталастық Араб халифатын әлсіретті. 750 жылы Әбу Мүслім бастаған көтерілістің нәтижесінде Омейя әулеті билік басынан қуылып, оның орнына Аббас әулеті келді. Мұхаммед пайғамбардың немере ағасы Аббастан тарадық дейтін араб халифтары әулеті үстемдік құрған алғашқы жүз жылда халифаттағы феодалдық қатынас күшейіп, сауда өрістеді. Аббасилік халифат әсіресе һарун ар-Рашид (768-809) пен Мамун (813-833) тұсында кемеліне келді. Халифат Азия, Африка, Еуропа құрлықтарын қамтыған әлемдік державаға айналды. Бұл құрлықтардағы халықтардың өздеріне тән тарихи, мәдени, діни ерекшеліктері болды. Олар әр түрлі тілде сөйлеп, өз салт-дәстүрлерін ұстанды. Бұл сияқты ала-құлалық түбінде әлемдік державаның күйреуіне әкеліп соғатын. Мұндай тағдырдан Халифат та қашып құтыла алмады. ВЫЫЫ-Х ғасырларда Халифат бірнеше тәуелсіз мемлекеттерге ыдырап кетті. Олардың ішіндегі ірілері Бағдад халифаты (750-1258), Фатимилер халифаты (909-1071), Кордова халифаты (756-1031), Саманилер мемлекеті (875-999) т. б. болды.
1258 ж. Шыңғысханның немересі Хулагу хан басқарған моңғол әскері Бағдадты басып алды. Аббас әулетінің соңғы халифі Мустасим өлтірілді де, Араб халифаты мемлекет ретінде жойылды.
Источники и историография истории Казахстана.Откуда черпают ученые сведения о Конечно же, из исторических источников. В настоящее время выделяют различные группы исторических источников: археологические, вещественные, письменные, устные, изобразительные и этнографические.
Археологические источники позволяют нам реконструировать древнейшие периоды истории, дают представления о периоде палеолита, неолита, эпохи бронзы. Почти до 30-40-х годов ХХ века были неизвестны в полном объеме археологические материалы центрального, северного Казахстана. Масштабные экспедиции М.П.Грязнова, Б.Г.Гафурова, А.Х.Маргулана, А.Г.Медоева, А.Н.Формозова выявили существование уникальных культур эпохи неолита и бронзы. Современные археологи внесли огромный вклад в пополнение наших представлений о древних периодах истории. Ж.Таймагамбетов исследовал значительное количество стоянок эпохи палеолита на территории северного и центрального Казахстана. Памятники сакской эпохи активно исследовались в 60-80-е годы ХХ века Кемалем Акишевичем Акишевым, открывшем “Золотого человека”, а открытия 90-х годов – курган Берель в северо-восточном Казахстана были сделаны экспедицией Института археологии АН РК под руководством З.Самашева и дали уникальные материалы для изучения истории сакского общества.
На рубеже новой эры письменные источники – греко-латинские, персидские, арабские, китайские сочинения, тюркские надписи на каменных стелах. Из них мы получаем сведения о расселении племен на территории Казахстана, их передвижениях, взаимоотношениях с соседями на протоказахской территории.
История средних веков отражена в книгах собственно тюркских историков, филологов, философов, в сочинениях арабских, китайских летописцев, дневниках и трудах европейских путешественников и миссионеров (например, сочинения Аль-Фараби, Иугнеки, Яссауи, Беды Достопочтенного, Роджера Бэкона, Марко Поло и других, анналы английских монастырей).
К важнейшим историческим источникам относятся этнографические материалы воссоздать, представить хозяйство, семейный быт, обычаи, обряды древнего населения.
Важными источниками являются данные истории казахского языка, изменения в словаре, заимствования из других – арабского, персидского, русского и др. – языков также важны для исследователя.
История казахов, как и многих кочевых народов, передавалась из уст в уста, от поколения к поколению, а потому к источникам по истории Казахстана относятся и сокровища устного народного творчества – эпосы, сказания, легенды, родословные (шежире), названия различных географических пунктов (Калмак-кырылган, Зайсан и др.).
Таким образом, круг источников по истории Казахстана широк и богат, постоянно пополняется новыми и требует дальнейшей систематизации и изучения.
На новый уровень казахстанская историческая наука вышла после обретения суверенитета. Вначале появились статьи в различных изданиях, затем монографии ведущих историков по проблемам истории Казахстана. Например, книга С. Кляшторного и Т. Султанова «Казахстан. Летопись трех тысячелетий», «Алаш и Алаш-Орда» К. Нурпеисова, «Движение Алаш» М. Койгельдиева. В 1993 году был опубликован обобщающий труд историков «История Казахстана с древнейших времен до наших дней» (Очерк). Началось издание фундаментального труда «История Казахстана» в пяти томах, первый том был издан в 1996 году.