Гукапіс - прыём ўзмацнення выяўленчасці тэксту з дапамогай паўтарэння ўдарных і ненаціскных складоў, галосных і зычных гукаў. Найбольш распаўсюджанай формай гукапісу з'яўляюцца паэтычныя паўторы, якія ўтвараюць асаблівую пабудову тэкста. Гэта надае тэксту своеасаблівую сіметрыю.
Напрыклад, прыём гукапісу ў вершы В. Зуёнака “Над зямлёю…”
Паэт умела карыстаецца паэт гукапісам. Ярка гучыць ключавы вобраз «восені ветразь».
У вершы выразна адчуваецца гучанне зычных: з-ш-с, с-з, ц-ц-с, ч-с-с, пл-пл, л-х-сл-л і г.д. З дапамогай яго аўтра слыхава дазваляе ўспрымаць павевы ветру, шэлест апалага лісця, шум ветразя, прастору. (Восені ветразь –в-с-в-з – быццам бачым ветразь, які калыша вецер).
Напрыклад, прыём гукапісу ў вершы В. Зуёнака “Над зямлёю…”
Паэт умела карыстаецца паэт гукапісам. Ярка гучыць ключавы вобраз «восені ветразь».
У вершы выразна адчуваецца гучанне зычных: з-ш-с, с-з, ц-ц-с, ч-с-с, пл-пл, л-х-сл-л і г.д. З дапамогай яго аўтра слыхава дазваляе ўспрымаць павевы ветру, шэлест апалага лісця, шум ветразя, прастору. (Восені ветразь –в-с-в-з – быццам бачым ветразь, які калыша вецер).