Звершини півсфери радіуса r скочується без ковзання однорідна кулька, що має масу т і радіус r. знайти: висоту h від основи, на якій кулька відірветься від півсфери; будь ! !
A= 0,5 м/с2. v0 = 0 м/с. v = 5 м/с. g = 9,8 м/с2. v1 - ? найдём высоту поднятия аэростата h по формуле: h = v2/2 *a. h = (5 м/с)2/2 *0,5 м/с2 = 25 м. найдём расстояние h1, которое пролетит тело до остановки: h1 = v2/2 *g. h1 = (5 м/с)2/2 *9,8 м/с2 = 1,28 м. с высоты (h + h1) предмет начинает падать вертикально вниз с ускорением свободного падения g. v12 = 2 *g *(h + h1). v1 = √(2 *g *(h + v1 = √(2 *9,8 м/с2 *(25 м + 1,28 м)) = 22,7 м/с. ответ: скорость тела в момент удара о землю составит v1 = 22,7 м/с.
дзе мой край? там, дзе вечную песню пяе белавежа, там, дзе нёман на захадзе помніць варожую кроў, дзе на ўзвышшах наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы і вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі дняпро.
ты ляжыш там, дзе сіняя прыпяць ласкава віецца, дзе сафія плыве над дзвіною, нібы там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб'ецца, калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе.
што сляпым? нават мёртвым успомню высокія зоры, над ракою чырвонай і цмянай палёт кажаноў, белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах, і бары-акіяны, і неба – разьлівы ільноў.
дзе мой край? там, дзе людзі ніколі не будуць рабамі, што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме, дзе асілкі-хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі, а мужчыны, як скалы, – ударыш, і зломіцца меч.
дзе мой край? там, дзе мудрыя продкі у хвоях паснулі, дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары, а дзяўчаты, як дождж залаты. а сівыя матулі, як жніўё з павуціннем і добрае сонца ўгары.
там звіняць неўміручыя песні на поўныя грудзі, там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок. тая гордая мова, якую й тады не забудзем, калі сонца з зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок.
ты – наш край. ты – чырвоная груша над дзедаўскім домам, лістападаўскіх знічак густых фасфарычная раць, ты – наш сцяг, што нікому, нікому на свеце, нікому не абсмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць.
мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі і апошняй раллёй, на якую ўпадзём у журбе. мы клянёмся табе, што ніколі, ніколі, ніколі, так, ніколі не кінем, не кінем, не кінем цябе.
v0 = 0 м/с.
v = 5 м/с.
g = 9,8 м/с2.
v1 - ?
найдём высоту поднятия аэростата h по формуле: h = v2/2 *a.
h = (5 м/с)2/2 *0,5 м/с2 = 25 м.
найдём расстояние h1, которое пролетит тело до остановки: h1 = v2/2 *g.
h1 = (5 м/с)2/2 *9,8 м/с2 = 1,28 м.
с высоты (h + h1) предмет начинает падать вертикально вниз с ускорением свободного падения g.
v12 = 2 *g *(h + h1).
v1 = √(2 *g *(h +
v1 = √(2 *9,8 м/с2 *(25 м + 1,28 м)) = 22,7 м/с.
ответ: скорость тела в момент удара о землю составит v1 = 22,7 м/с.
дзе мой край? там, дзе вечную песню пяе белавежа,
там, дзе нёман на захадзе помніць варожую кроў,
дзе на ўзвышшах наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы
і вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі дняпро.
ты ляжыш там, дзе сіняя прыпяць ласкава віецца,
дзе сафія плыве над дзвіною, нібы
там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб'ецца,
калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе.
што сляпым? нават мёртвым успомню высокія зоры,
над ракою чырвонай і цмянай палёт кажаноў,
белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах,
і бары-акіяны, і неба – разьлівы ільноў.
дзе мой край? там, дзе людзі ніколі не будуць рабамі,
што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме,
дзе асілкі-хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі,
а мужчыны, як скалы, – ударыш, і зломіцца меч.
дзе мой край? там, дзе мудрыя продкі у хвоях паснулі,
дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары,
а дзяўчаты, як дождж залаты. а сівыя матулі,
як жніўё з павуціннем і добрае сонца ўгары.
там звіняць неўміручыя песні на поўныя грудзі,
там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок.
тая гордая мова, якую й тады не забудзем,
калі сонца з зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок.
ты – наш край. ты – чырвоная груша над дзедаўскім домам,
лістападаўскіх знічак густых фасфарычная раць,
ты – наш сцяг, што нікому, нікому на свеце, нікому
не абсмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць.
мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі
і апошняй раллёй, на якую ўпадзём у журбе.
мы клянёмся табе, што ніколі,
ніколі,
ніколі,
так,
ніколі не кінем,
не кінем,
не кінем цябе.