1. На основе приведенных источников, оцените вклад Амре Кашаубаева и Хаджимукана Мунайтпасова в представлении культуры казахского народа на мировой арене. «Амре Кашаубаев, - писал А. Затаевич в комментариях к своему сборнику «500 песен и кюев казахского народа», - выдающийся каркаралинский певец, с весны 1925 года состоящий в труппе Казахского государственного театра. Кашаубаев - пока единственный из казахских певцов, которому довелось выступить за границей, а именно: летом 1925 года - в Париже, а годом позже - во Франкфурте-на-Майне, причем в обоих случаях - в этнографических группах, организованных Росфилом (Париж) и Боксом (Франкфурт-на-Майне), под управлением известного музыкально-этнографического деятеля, заслуженного артиста Г. П. Любимова». Французская пресса единодушно отметила голос Амре как «уникальный». Критики наперебой сравнивали его с Энрико Карузо и Марио Ланца. Еще французские газеты сообщали: «Очень нежное пение – достаточно, чтобы заставить нас проникнуться безбрежностью степей и поэзией больших горизонтов».
[2]
В 1913 году газета «Казах» опубликовала заметку о нём под названием «Казах-богатырь».
«В данный момент в Петербурге, Москве, а также и иностранных государствах выступает казах-богатырь. Зовут его Мукан Мунайтпасов. Сейчас ему перевалило только за 30 лет. Его грудь украшает множество медалей». Среди наград Хаджимукана:
Орден «Льва и Солнца» — вручён ему персидским падишахом в 1910 году за победу над персидским чемпионом Машрутом.
Орден «Благоденствия» Маньчжурии — за победу над японским чемпионом Саракики Джиндофу.
«Батыр казахского народа» — это официальное почетное звание, присвоенное в 1927 году ЦИК Казахстана Кажымукану Мунайтпасову — первому казаху, ставшему чемпионом мира по борьбе.
Учитывая его многочисленные заслуги перед родиной, в 1945 году Хаджимукан Мунайтпасов был награждён орденом «Знак Почёта».
люди можно без фото
ФОРМИРОВАНИЕ И РАЗВИТИЕ КОЧЕВОГО СКОТОВОДСТВА
Около трех тысяч лет назад на территории нашей страны произошли изменения природных условий. Климат стал засушливее, зима – суровой и длительной, лето – коротким и жарким. В этих условиях становилось все труднее заниматься земледелием. Урожаи не успевали созревать из-за осенних дождей, и люди не могли сделать необходимые запасы продуктов. Поэтому древние жители больше внимания стали уделять скотоводству. Поселения превращались в зимовки скотоводов, земледелие стало приобретать подсобный характер. Люди все больше стали держать скот круглый год находиться на подножном корму, тебеневать, т. е. добывать из-под снега корм. Такими животными были лошади и овцы.
Пастушеские племена в течение многих столетий сохраняли придомное скотоводство. Земля и скот принадлежали родовым объединениям и племенным общинам. С увеличением количества стад скот быстро вытаптывал траву, тогда скотоводы, объединяясь, перегоняли его на новые места. Так развивалось полукочевое скотоводство. При нем женщины и дети жили в поселении, занимаясь земледелием, а мужчины и подростки следовали за скотом на пастбища. Осенью они возвращались. Постепенно из придомного и полукочевого скотоводства древние жители стали переходить к кочевому скотоводству.
Скотоводство в жизни андроновских племен играло большую роль, так как животные давали все необходимое для существования человека: пищу, шерсть, кожу, кости для поделок. Основной пищей у андроновцев являлось молоко, из которого также изготавливались творог и сыр. Из животных разводили овец, коров, лошадей. Отличались они как ростом, так и формами. Лошадь использовалась для колесничей упряжки, представляющей основную военную силу андроновского общества. Разводили андроновцы и двугорбых верблюдов-бактрианов, что подтверждается археологическими раскопками и отражено в наскальных рисунках.
Увеличение поголовья скота – овец и лошадей – привело к переходу от пастушеского скотоводства к кочевому. Вообще, широкое использование лошадей в хозяйстве в качестве верхового транспорта имело важное практическое значение. Найденная в различных регионах Казахстана конская упряжь доказывает, что лошадь играла огромную хозяйственную роль как в эпоху энеолита, так и в эпоху бронзы. О том, что в эпоху бронзы был приручен и верблюд, свидетельствуют найденные кости этих животных в Центральном и Западном Казахстане.
ТЕЗИСЫ
Основной вид хозяйства представителей андроновской культуры – скотоводство.
Первоначально скотоводство пастушеских племен в течение многих столетий было придомным.
Около трех тысяч лет назад на территории Казахстана произошли изменения природных условий. Началась аридизация (усиление засушливости) климата, становилось все труднее заниматься земледелием. С увеличением поголовья скота вытаптывались и скудели пастбища вблизи поселений. На смену исчерпавшему себя пастушескому скотоводству приходит полукочевое (яйлажное) скотоводство.
Постепенно от придомного и полукочевого скотоводства древние жители стали переходить к кочевому скотоводству.
Придомное (пастушеское) скотоводство → полукочевое (яйлажное) скотоводство → кочевое скотоводство.
В связи с суровым климатом на территории Казахстана люди стали держать скот к дальним передвижениям и тебеневке: лошадей и овец.
У адроновцев преобладает коневодство в X–IX вв. до н.э.
В Казахстане верблюд был приручен в эпоху бронзы, т. е. во 2 тысячелетии до н. э.
Об этом свидетельствуют найденные кости этих животных в Центральном и Западном Казахстане.
В хозяйстве племен андроновской культуры земледелие, хотя и было развито, играло вс роль.
ФУХ МОЖЕШЬ СДЕЛАТЬ ЛУЧШИЙ ОТВЕТ»
Я СТАРАЛСЯ:(
Объяснение:
Жәңгірдің баласы Тәуке хан (1680-1718) тұсында Қазақ хандығының күш-қуаты өсіп, бірлігі артты. Тәукенің туған жылы белгісіз, ал қайтыс болған жылына байланысты ғылыми зерттеулердегі пікірлер де әр түрлі. Жәңгір ханның ұлы және мұрагері Тәуке 1680 жылы Қазақ хандығының тағына отырды. Ол асқынған ішкі феодалдық алауыздық пен бытыраңқылықты жойып, бір орталыққа бағынған Қазақ хандығын құруға қажырлы қайрат жұмсады. Хандық билікті күшейтуге бағытталған реформалар жүргізді.
Тәуке хан өзінің даналығы арқасында ел арасында «әз-Тәуке» деген атқа ие болған. Қазақ жеріне орыс елшілігін бастап келген М.Тевкелев 1748 жылы жазған құжатта: «Тәуке хан өте ақылгөй кісі болған, оны қырғыздар (қазақтар) үлкен құрметпен еске алады», - деп көрсетеді. Халық зердесінде Тәуке заманы Қазақ хандығының ең бір өркендеген, «қой үстіне бозторғай жұмыртқалаған заман», «алтын ғасыр» деп еске алынады. Орыстың белгілі тарихшысы А.И.Левшин Тәукені көне Спартаның ақылгөй заңгері Ликургпен теңеген.
Тәуке ханның билік құрған алғашқы жылдарында оның билігін қазақтың барлық рулары мойындамаған. Сондықтан Тәуке хан бытыраңқы қазақ қоғамының басын біріктіріп, бір орталыққа бағынған мемлекет құруды басты міндеті деп санады. Осы мақсатта әр түрлі әлеуметтік топтан шыққан дарынды, ақылды адамдарды мемлекетті басқару ісіне тартты. Бұған дейін мемлекетті басқару ісіне тек Шыңғыс ханның ұрпақтары мұрагерлік жолмен тартылатын еді.
Тәуке хан мемлекетті басқару ісіне туа біткен данышпан, ел арасында асқан ерлігімен, батырлығымен дараланған тұлғаларды, яғни билер мен батырларды тартты. Бұл шаралар нәтижелі болды. Мемлекетті басқару ісіне де үлкен өзгерістер енгізді. Билер кеңесін құрып, оның билік ауқымын кеңейтті. Билердің әлеуметтік тегі тек ақсүйек табынан болмағанын ескерсек, қарапайым халықты мемлекетті басқару жүйесіне тарту Тәуке хан енгізген үлкен өзгеріс болды.
Билер кеңесі мемлекеттің ішкі және сыртқы саясатына қатысты мәселелерді шешуде үлкен қызмет атқарды. Билер шешіміне хан қарсылық көрсетпеді, яғни мемлекеттік биліктің басым бөлігі халықтың қолында болды. Тәуке ханның тұсында «Билер кеңесінің» құрамына атақты Төле би, Қаз дауысты Қазыбек, Әйтеке, Досай, Едіге, Сырымбет, Қабек, Даба, Есейхан, Жалған, Ескелді, Сасық би, Байдалы, Тайкелтір, Қоқым сияқты дарынды қайраткерлер енді. Билер кеңесінің билік ауқымы зор болған. Бұл органның шешімі негізінде ғана Тәуке хан мемлекеттік мәселелерді шешуге құқықты болған және билер кеңесі қабылдаған заңдар мен шешімдерді жүзеге асырып отырған. Сонымен қатар «Билер кеңесі» хандық билікті шектеу құқығына ие болған. Билер кеңесі соттық билікті деатқарған. Халықтың дәстүрлі менталитетінде билердің қоғамдағы мәртебесін анықтайтын қағидалар көп сақталған. Мысалға, «Атаның баласы болма, а бол», «Туғанына бұрғаны – биді құдай ұрғаны», «Таста тамыр жоқ, биде бауыр жоқ», «Тіл жүйрік емес, шын жүйрік» т.б. Бидің үкімі ру, аймақ атынан емес, тәуелсіз би атынан шығарылды. Атақты Әйтеке би ұрпақтарына мынадай өсиет қалдырды: «Менің өмірім өзгенікі, өлімім өзімдікі». Туа біткен даналық мен шешендікті иеленген билердің өмірлік тәжірибесі де мол болды. 1820 жылы орыс және европалық құқық нормаларымен жетік таныс Д. Самоквасов қазақтардың құқық жүйесін зерттей келе, қазақ билері халқының салт-дәстүрі мен өткен тарихын да жақсы білетіндігі туралы жазған. «Биі жақсының елі жақсы», «Батыр елін жауға бермейді, би елін дауға бермейді» деген нақыл сөздер қазақ билерінің дипломат қызметін атқарғанын да көрсетеді. Билер шешен болған. Атап айтсақ, халық Қазыбек биді «ағын судай әйгілі шешен» деп мақтан тұтқан. Сөйтіп, Тәуке хан ел билеуде атақты қазақ билеріне арқа сүйеп, олардың қазақ қоғамындағы орны мен рөлін көтерді.
Билер кеңесі мерзімді түрде Сырдарияның бойында орналасқан Әңгірен, Түркістан мен Сайрам жеріне орналасқан Битөбе, Мәртөбеде шақырылған. Жыл сайын Ташкент қаласының маңындағы Күлтөбеде үш жүз өкілдерінің басын қосқан жиналысын өткізіп тұрған. Бұл халық арасында «Күлтөбенің басында күнде кеңес» деп