Қазақ әдебиеті дүние әдебиетінің ажырамас бір бөлшегі. Біздің әдебиетіміз әркез ұлт рухының, мәдениетінің, рухани сананың дамуына және тарихи таным көкжиегінің кеңеюіне қызмет етті. Ұлттың жоғын жоқтап, мұңын мұңдаған, туын көтерген де - әдебиет.
Дүниедегі түрлі жұрттар оқырмандар ел ішіне сұрау салып өз әдебиетінің ең озық үлгілерін іріктеп жария етіп жатады. Осы жолмен қазақтың бас ақыны - Абай Құнанбайұлы атындағы «Abai.kz» ақпараттық порталы өз оқырмандарынан қазақтың ең үздік әңгіме, повесть, романдарын атап көрсетуді өтініп, әдебиеттің үш жанры бойынша жеке-жеке талқы жасаған еді.
Талқы-Форумға атсалысқан барша оқырманға мың алғыс!
Енді міне, оқырмандар таңдауынан қара үзіп шыққан әңгіме, повесть, романдардың тізімін ұсынып отырмыз.
Ескерте кетейік, редакция әдеби шығармалар талқысына қатысқан жоқ. Біз тек мәртебелі оқырмандар ұсынған, озық деп таныған шығармаларды тізімдеп, реттеп бердік.
«Абай-ақпарат»
Қазақтың ең үздік әңгімелері:
Асқар Сүлейменов. «Ақ кемпір», «Қара шал»
Асқар Алтайдың әңгімелері
Асылбек Ықсанның әңгімелері
Айгүл Кемелбаваның әңгімелері
Әбділдабек Салықбайдың әңгімелері
Әлібек Асқар. «Социализм әңгімелері»
Қазақ әдебиеті дүние әдебиетінің ажырамас бір бөлшегі. Біздің әдебиетіміз әркез ұлт рухының, мәдениетінің, рухани сананың дамуына және тарихи таным көкжиегінің кеңеюіне қызмет етті. Ұлттың жоғын жоқтап, мұңын мұңдаған, туын көтерген де - әдебиет.
Дүниедегі түрлі жұрттар оқырмандар ел ішіне сұрау салып өз әдебиетінің ең озық үлгілерін іріктеп жария етіп жатады. Осы жолмен қазақтың бас ақыны - Абай Құнанбайұлы атындағы «Abai.kz» ақпараттық порталы өз оқырмандарынан қазақтың ең үздік әңгіме, повесть, романдарын атап көрсетуді өтініп, әдебиеттің үш жанры бойынша жеке-жеке талқы жасаған еді.
Восста́ние Спартака́ (лат. Bellum Spartacium или лат. Tertium Bellum Servile, «Третья война с рабами») — величайшее в древности[1][2] и третье по счёту (после первого и второго Сицилийских восстаний) восстание рабов. Последнее восстание рабов в Римской республике датируется обычно 74 (или 73)—71 гг. до н. э.[3] Восстание Спартака было единственным восстанием рабов, представлявшим прямую угрозу центральной Италии. Окончательно подавлено в основном благодаря военным усилиям полководца Марка Лициния Красса. В последующие годы оно продолжало оказывать косвенное воздействие на политику Рима.
Между 73 и 71 годами до н. э. группа беглых рабов — первоначально небольшая, примерно из 78 беглых гладиаторов — переросла в сообщество из более чем 120 тыс.[4] мужчин, женщин и детей, относительно безнаказанно перемещавшихся по Италии под руководством нескольких лидеров, в том числе знаменитого гладиатора Спартака. Бое взрослые мужчины из этой группы составляли удивительно эффективный вооружённый отряд, который неоднократно показывал, что может противостоять римской военной мощи, как в виде местных патрулей и милиции, так и в виде подготовленных римских легионов под консульским командованием. Плутарх описывал действия рабов как попытку сбежать от своих хозяев и уйти через Галлию, в то время как Аппиан и Флор изображали восстание как гражданскую войну, в которой рабы вели кампанию по захвату самого Рима.
Растущая тревога Римского сената по поводу продолжения военных успехов армии Спартака, а также грабежи в римских городах и сельской местности в конечном итоге привели к тому, что республика пустила в ход армию из восьми легионов под жёстким, но эффективным руководством Марка Лициния Красса. Война закончилась в 71 году до н. э., когда армия Спартака, отступая после долгих и кровопролитных боёв перед легионами Красса, Помпея и Лукулла, была полностью уничтожена, оказав при этом ожесточённое сопротивление.
Третье восстание рабов имело важное значение для последующей истории Древнего Рима, в основном в его влиянии на карьеру Помпея и Красса. Два военачальника использовали успехи в подавлении восстания в своей дальнейшей политической карьере, употребляя общественное признание и угрозу своих легионов с целью повлиять на консульские выборы 70 года до н. э. в свою пользу. Их действия в значительной мере подрыву римских политических институтов и в конечном итоге превращению Римской республики в Римскую империю[3].
Қазақ әдебиеті дүние әдебиетінің ажырамас бір бөлшегі. Біздің әдебиетіміз әркез ұлт рухының, мәдениетінің, рухани сананың дамуына және тарихи таным көкжиегінің кеңеюіне қызмет етті. Ұлттың жоғын жоқтап, мұңын мұңдаған, туын көтерген де - әдебиет.
Дүниедегі түрлі жұрттар оқырмандар ел ішіне сұрау салып өз әдебиетінің ең озық үлгілерін іріктеп жария етіп жатады. Осы жолмен қазақтың бас ақыны - Абай Құнанбайұлы атындағы «Abai.kz» ақпараттық порталы өз оқырмандарынан қазақтың ең үздік әңгіме, повесть, романдарын атап көрсетуді өтініп, әдебиеттің үш жанры бойынша жеке-жеке талқы жасаған еді.
Талқы-Форумға атсалысқан барша оқырманға мың алғыс!
Енді міне, оқырмандар таңдауынан қара үзіп шыққан әңгіме, повесть, романдардың тізімін ұсынып отырмыз.
Ескерте кетейік, редакция әдеби шығармалар талқысына қатысқан жоқ. Біз тек мәртебелі оқырмандар ұсынған, озық деп таныған шығармаларды тізімдеп, реттеп бердік.
«Абай-ақпарат»
Қазақтың ең үздік әңгімелері:
Асқар Сүлейменов. «Ақ кемпір», «Қара шал»
Асқар Алтайдың әңгімелері
Асылбек Ықсанның әңгімелері
Айгүл Кемелбаваның әңгімелері
Әбділдабек Салықбайдың әңгімелері
Әлібек Асқар. «Социализм әңгімелері»
Қазақ әдебиеті дүние әдебиетінің ажырамас бір бөлшегі. Біздің әдебиетіміз әркез ұлт рухының, мәдениетінің, рухани сананың дамуына және тарихи таным көкжиегінің кеңеюіне қызмет етті. Ұлттың жоғын жоқтап, мұңын мұңдаған, туын көтерген де - әдебиет.
Дүниедегі түрлі жұрттар оқырмандар ел ішіне сұрау салып өз әдебиетінің ең озық үлгілерін іріктеп жария етіп жатады. Осы жолмен қазақтың бас ақыны - Абай Құнанбайұлы атындағы «Abai.kz» ақпараттық порталы өз оқырмандарынан қазақтың ең үздік әңгіме, повесть, романдарын атап көрсетуді өтініп, әдебиеттің үш жанры бойынша жеке-жеке талқы жасаған еді.
Відповідь:
Восста́ние Спартака́ (лат. Bellum Spartacium или лат. Tertium Bellum Servile, «Третья война с рабами») — величайшее в древности[1][2] и третье по счёту (после первого и второго Сицилийских восстаний) восстание рабов. Последнее восстание рабов в Римской республике датируется обычно 74 (или 73)—71 гг. до н. э.[3] Восстание Спартака было единственным восстанием рабов, представлявшим прямую угрозу центральной Италии. Окончательно подавлено в основном благодаря военным усилиям полководца Марка Лициния Красса. В последующие годы оно продолжало оказывать косвенное воздействие на политику Рима.
Между 73 и 71 годами до н. э. группа беглых рабов — первоначально небольшая, примерно из 78 беглых гладиаторов — переросла в сообщество из более чем 120 тыс.[4] мужчин, женщин и детей, относительно безнаказанно перемещавшихся по Италии под руководством нескольких лидеров, в том числе знаменитого гладиатора Спартака. Бое взрослые мужчины из этой группы составляли удивительно эффективный вооружённый отряд, который неоднократно показывал, что может противостоять римской военной мощи, как в виде местных патрулей и милиции, так и в виде подготовленных римских легионов под консульским командованием. Плутарх описывал действия рабов как попытку сбежать от своих хозяев и уйти через Галлию, в то время как Аппиан и Флор изображали восстание как гражданскую войну, в которой рабы вели кампанию по захвату самого Рима.
Растущая тревога Римского сената по поводу продолжения военных успехов армии Спартака, а также грабежи в римских городах и сельской местности в конечном итоге привели к тому, что республика пустила в ход армию из восьми легионов под жёстким, но эффективным руководством Марка Лициния Красса. Война закончилась в 71 году до н. э., когда армия Спартака, отступая после долгих и кровопролитных боёв перед легионами Красса, Помпея и Лукулла, была полностью уничтожена, оказав при этом ожесточённое сопротивление.
Третье восстание рабов имело важное значение для последующей истории Древнего Рима, в основном в его влиянии на карьеру Помпея и Красса. Два военачальника использовали успехи в подавлении восстания в своей дальнейшей политической карьере, употребляя общественное признание и угрозу своих легионов с целью повлиять на консульские выборы 70 года до н. э. в свою пользу. Их действия в значительной мере подрыву римских политических институтов и в конечном итоге превращению Римской республики в Римскую империю[3].
Пояснення: