Ему было 18 лет, когда его возвели на трон и энергичный правитель установил в государстве жестокую дисциплину. При нем Моголистан стал сильным государством. Ему также удалось завоевать значительную часть Маверанахра.
Француз революциясы, Ұлы француз революциясы, Француз төңкерісі — 1789 — 1794 жылдары Франциядағы феодалдық-абсолюттік құрылысқа ауыр соққы беріп, капитализмнің дамуына жол ашқан буржуазиялық-демократиялық көтеріліс. 18 ғасырдың соңында Францияда жаңадан қалыптасып келе жатқан өндіргіш күштер мен ескі феодалдық өндірістік қатынастардың арасындағы қайшылықтар шиеленісе түсті. Елдің эконикалық жағдайын мемлекеттік қазынаның сарқыла бастауы, сауда-өнеркәсіптік дағдарыс, құрғақшылық әрі қарай ауырлатып, 1788 — 1789 ж. аса қиын ахуал қалыптасты. Оның алдын алу мақсатымен король Людовик XVI 1789 ж. 5 мамырда Версальда Бас Штаттарды шақырды. Оған ақсүйектерден 300, діни мекемелерден 300, үшінші сословиеден (қарапайым халық) 600 депутат қатысты. 1789 ж. 17 маусымда үшінші сословиенің депутаттары өздерін бүкіл ұлттың өкілдері деп мәлімдеп, өз жиналыстарын ұлттық, ал 9 шілдеден — Құрылтай жиналысы деп жариялады. Өкіметтің бұл жиналысты қуып тарату әрекеті халық көтерілісіне әкеп соқты. Король Бас штаттарға жиналыс өткізуге тыйым салғаннан кейін үшінші сословиеден шыққан депутаттар мен оларды қолдаушылар сол кезде бос тұрған Әулие Яков шіркеуіне жиналып, саяси мәселелермен айналысты. Сондықтан Яков шіркеуіне жиналғандарды халық-яковиншілер деп атады. 1789 ж. 14 шілдедегі Бастилияға тікелей шабуыл жасау Француз революцияның бастамасы болды. Феодалды-абсолюттік құрылысқа қарсы күресте буржуазия, шаруалар мен қала кедейлері бірігіп кетті. Бұл бірлік 1789 ж. 26 тамызда Құрылтай жиналысы қабылдаған “Адам және азамат құқықтарының Декларациясынан” көрініс тапты. Онда ұлт жоғарғы өкімет билігінің қайнар көзі ретінде жарияланды. “Адамдар ерікті және құқығы жағынан тең болып қала береді” делінді. Сөйтіп, феодалды артықшылықтар мен үстемдіктерге соққы берілді. Сөз, ба з, дін ұстау, жиналыс бостандықтары жарияланды. Жеке меншік мызғымас және қасиетті құқық ретінде танылды. Негізгі саяси құқықтар алдымен салық төлеушілерге берілді. Француз революциясының бірінші кезеңінде (1789 ж. 14 шілде — 1792 ж. 10 тамыз) билік ірі буржуазия мен фельяндар деп аталған либерал ақсүйектерге тиісті болды. Негізінен буржуазия өкілдерінен тұратын астаналық әкімшілік құрылды. Ол Париж коммунасы деп аталды. Оның басшылығымен 1792 ж. 10 тамызда көтеріліске шыққан халық жеңіске жетіп, король тақтан түсірілді. Ұлттық Конвентке сайлау белгіленді. Француз революциясының екінші кезеңінде (1792 ж. 10 тамыз — 1793 ж. 2 маусым) саяси билік Құрылтай жиналысының орнына сайланған Заң шығару жиналысына көшті. Ол жиналыста Жиронда департаментінен шыққан депутаттар үстем түсіп, Ұлттық Конвентте көпшілік орынды иемденді. 1792 ж. 22 қыркүйекте Конвент Францияны республика (бірінші республика) деп жариялады. Конвент залындағы жоғ. орындарға революцияны соңына дейін жеткізуді мақсат еткен депутаттар отырды. Бұл топ “тау” деп аталды. Оны М.Робеспьер, Ж.П. Марат, Ж.Ж. Дантон, Л.Сен-Жюст, т.б. басқарды. “Тау” якобиншілер клубында басымдыққа ие болып, жирондистерді клубтан шығарды да, Париж Коммунасындағы жетекші күшке айналды. “Таудың” талабы бойынша 1793 ж. 21 қаңтарда Людовик XVI корольдің басы кесілді. Революцияның онан әрі жалғасуын тоқтатып, халықты бейбіт еңбекке жұмылдырмақ болған жирондистердің әрекеті 1793 ж. 31 мамыр — 2 маусым аралығындағы халық көтерілісіне әкеліп соқты. Оның нәтижесінде якобиншілер диктатурасы орнады. Бұл Француз революциясының соңғы, үшінші кезеңі (1793 ж. 2 маусым — 1794 ж. 27/28 шілде) болды. Билікке ие болған топ басқа әлеум. топтардың талап-тілектері мен мүддесін ескермей, тек өз мақсатттарын жүзеге асыруға тырысты. Бұл әрекет әділеттілік, ерік, бостандық, теңдік ұғымдарымен сыйыспады. 1793 ж. жазда бүкіл өкімет билігі М.Робеспьер басқарған Қоғамдық құтқару комитетіне көшті. Өкіметке наразылық білдірушілерді жазалау үшін Жалпы қауіпсіздік комитетті құрылды. Сауда жасау еркіндігіне шек келтіріліп, өз бетімен сауда жасаушылар “алыпсатарлар” ретінде айыпталды. Революцияның қас жауы деп есептелген корольдің әйелі Мария Антуанетта өлтіріліп, елде революциялық лаңкестік жүргізілді. Ашынған шаруалар мен жұмысшылар ақсүйектер мен байларды өлтіріп, байлықтарын өзара бөлісіп алуға кірісті. Бұл “барып тұрған якобиншілер” байлардан астықты күшпен тартып алуды, саудагерлерге қарсы лаңкестікті күшейтуді талап етті, кедейлерді Конвентке қарсы көтеріліс жасауға шақырды. Халықты арандатушылық әрекеттерге итермелегені үшін Қоғамдық құтқару комитеті “нағыз якобиншілердің” басшыларын соттап, өлім жазасына кесті. Бұл якобин диктатурасының халық бұқарасы алдындағы беделінің түсуіне себеп болды. Қоғамды өндіріске, бейбіт еңбекке жұмылдырудың жолдарын көрсете алмаған якобиншілер енді Конвенттегі “самарқаулар” деп аталған жаңа буржуазия өкілдеріне қарсы күрес жүргізді. “Самарқаулар” лаңкестікті бәсеңдетуді, рев. диктатура тәртібін тоқтатуды, Англиямен тез арада бітім жасауды талап етті.
Крымское ханство и Россия осле распада в середине XV в. Золотой Орды Крымское ханство, став самостоятельным, установило дипломатические отношения с Московским государством: в 1474 г. крымский хан Менгли-Гирей дал шертную (клятвенную) грамоту великому князю Ивану II Васильевичу в том, чтобы быть в братской дружбе и любви, действовать вместе против врагов, земли друг друга не воевать. Однако крымский хан выбрал политику ориентации на набирающую силу Османскую империю. Еще в декабре 1475 г. в результате длительной осады турецкие войска уничтожили генуэзское княжество Феодоро и захватили южное побережье полуострова, с этого времени территория от Кефе (Феодосия) до руин древнего Херсонеса стала «султанским санджаком», с 1478 г. Крым сделался вассалом Османской империи, а Менгли-Гирей был утвержден крымским ханом. Сохранившееся христианское население Крыма было обложено большим количеством налогов и повинностей, турецкие власти усилили политику мусульманизации. с вхождением Крымского ханства в состав Османской империи на русские рубежи стали постоянно совершаться грабительские набеги крымских татар и их союзников. Опустошительные походы из Крыма продолжались до середины XVIII в., достигая Польши, Литвы и Венгрии. Борьба с крымскими татарами долгие годы пронизывала жизнь и быт жителей южных окраин России. Дипломатические отношения Москвы с Крымским ханством не прерывались, но стоили России очень дорого. Государство обеспечивало содержание крымских послов и гонцов, русских дипломатов, отправлявшихся в Крым, а также регулярно отправляло ханам, их женам и членам семьи, приближенным богатые «поминки» (подарки), которые были одним из условий Османской империи для возвращения русских, попавших в плен. В 1630 г. турецкий везир Резет-паша сообщил в специальной грамоте царю Михаилу Федоровичу о низложении крымского хана за убийство русских послов и назначении новым ханом Джан-Гирея. Дипломатические документы Российскаого государственного архива древних актов сохранили многочисленные свидетельства о политических и торговых отношениях с Крымским ханством, уникальные грамоты крымских ханов, документы о приездах крымских послов, статейные списки российских дипломатов и росписи подарков, отправленных крымским ханам. Особый интерес представляют расспросы вышедших из плена русских подданных, в которых сохранились ценные сведения о судьбах простых людей. Стремление к обеспечению безопасности южных рубежей России со временем стало составной частью борьбы за выход к Черному морю и одним из главных направлений российской внешней политики. В начале 1681 г. по результатам войны 1676-1681 гг. был эаключен Бахчисарайский мирный договор между Крымским ханством, Турцией и Россией. 10 августа 1682г. крымский хан Мурат-Гирей своей шертной грамотой царям Ивану Алексеевичу и Петру Алексеевичу подтвердил условие о ненарушении двадцатилетнего перемирия между Россией и Крымом. Это перемирие длилось недолго, набеги крымских татар на русские рубежи продолжались. Под руководством ближнего боярина князя В.В. Голицына состоялись Крымские походы 1687 и 1689 гг. В доношении от 19 мая 1689 г. московскому патриарху Иоакиму он писал о военных действиях против и твоего всеблаженнейшего полков крымского хана: «и всего их государского дому счастием, архипастырства неусыпными молитвами великих государей ратные люди полков наших конные и пешие бились с тем поганством мужественно и храбро».
Француз революциясы, Ұлы француз революциясы, Француз төңкерісі — 1789 — 1794 жылдары Франциядағы феодалдық-абсолюттік құрылысқа ауыр соққы беріп, капитализмнің дамуына жол ашқан буржуазиялық-демократиялық көтеріліс. 18 ғасырдың соңында Францияда жаңадан қалыптасып келе жатқан өндіргіш күштер мен ескі феодалдық өндірістік қатынастардың арасындағы қайшылықтар шиеленісе түсті. Елдің эконикалық жағдайын мемлекеттік қазынаның сарқыла бастауы, сауда-өнеркәсіптік дағдарыс, құрғақшылық әрі қарай ауырлатып, 1788 — 1789 ж. аса қиын ахуал қалыптасты. Оның алдын алу мақсатымен король Людовик XVI 1789 ж. 5 мамырда Версальда Бас Штаттарды шақырды. Оған ақсүйектерден 300, діни мекемелерден 300, үшінші сословиеден (қарапайым халық) 600 депутат қатысты. 1789 ж. 17 маусымда үшінші сословиенің депутаттары өздерін бүкіл ұлттың өкілдері деп мәлімдеп, өз жиналыстарын ұлттық, ал 9 шілдеден — Құрылтай жиналысы деп жариялады. Өкіметтің бұл жиналысты қуып тарату әрекеті халық көтерілісіне әкеп соқты. Король Бас штаттарға жиналыс өткізуге тыйым салғаннан кейін үшінші сословиеден шыққан депутаттар мен оларды қолдаушылар сол кезде бос тұрған Әулие Яков шіркеуіне жиналып, саяси мәселелермен айналысты. Сондықтан Яков шіркеуіне жиналғандарды халық-яковиншілер деп атады. 1789 ж. 14 шілдедегі Бастилияға тікелей шабуыл жасау Француз революцияның бастамасы болды. Феодалды-абсолюттік құрылысқа қарсы күресте буржуазия, шаруалар мен қала кедейлері бірігіп кетті. Бұл бірлік 1789 ж. 26 тамызда Құрылтай жиналысы қабылдаған “Адам және азамат құқықтарының Декларациясынан” көрініс тапты. Онда ұлт жоғарғы өкімет билігінің қайнар көзі ретінде жарияланды. “Адамдар ерікті және құқығы жағынан тең болып қала береді” делінді. Сөйтіп, феодалды артықшылықтар мен үстемдіктерге соққы берілді. Сөз, ба з, дін ұстау, жиналыс бостандықтары жарияланды. Жеке меншік мызғымас және қасиетті құқық ретінде танылды. Негізгі саяси құқықтар алдымен салық төлеушілерге берілді. Француз революциясының бірінші кезеңінде (1789 ж. 14 шілде — 1792 ж. 10 тамыз) билік ірі буржуазия мен фельяндар деп аталған либерал ақсүйектерге тиісті болды. Негізінен буржуазия өкілдерінен тұратын астаналық әкімшілік құрылды. Ол Париж коммунасы деп аталды. Оның басшылығымен 1792 ж. 10 тамызда көтеріліске шыққан халық жеңіске жетіп, король тақтан түсірілді. Ұлттық Конвентке сайлау белгіленді. Француз революциясының екінші кезеңінде (1792 ж. 10 тамыз — 1793 ж. 2 маусым) саяси билік Құрылтай жиналысының орнына сайланған Заң шығару жиналысына көшті. Ол жиналыста Жиронда департаментінен шыққан депутаттар үстем түсіп, Ұлттық Конвентте көпшілік орынды иемденді. 1792 ж. 22 қыркүйекте Конвент Францияны республика (бірінші республика) деп жариялады. Конвент залындағы жоғ. орындарға революцияны соңына дейін жеткізуді мақсат еткен депутаттар отырды. Бұл топ “тау” деп аталды. Оны М.Робеспьер, Ж.П. Марат, Ж.Ж. Дантон, Л.Сен-Жюст, т.б. басқарды. “Тау” якобиншілер клубында басымдыққа ие болып, жирондистерді клубтан шығарды да, Париж Коммунасындағы жетекші күшке айналды. “Таудың” талабы бойынша 1793 ж. 21 қаңтарда Людовик XVI корольдің басы кесілді. Революцияның онан әрі жалғасуын тоқтатып, халықты бейбіт еңбекке жұмылдырмақ болған жирондистердің әрекеті 1793 ж. 31 мамыр — 2 маусым аралығындағы халық көтерілісіне әкеліп соқты. Оның нәтижесінде якобиншілер диктатурасы орнады. Бұл Француз революциясының соңғы, үшінші кезеңі (1793 ж. 2 маусым — 1794 ж. 27/28 шілде) болды. Билікке ие болған топ басқа әлеум. топтардың талап-тілектері мен мүддесін ескермей, тек өз мақсатттарын жүзеге асыруға тырысты. Бұл әрекет әділеттілік, ерік, бостандық, теңдік ұғымдарымен сыйыспады. 1793 ж. жазда бүкіл өкімет билігі М.Робеспьер басқарған Қоғамдық құтқару комитетіне көшті. Өкіметке наразылық білдірушілерді жазалау үшін Жалпы қауіпсіздік комитетті құрылды. Сауда жасау еркіндігіне шек келтіріліп, өз бетімен сауда жасаушылар “алыпсатарлар” ретінде айыпталды. Революцияның қас жауы деп есептелген корольдің әйелі Мария Антуанетта өлтіріліп, елде революциялық лаңкестік жүргізілді. Ашынған шаруалар мен жұмысшылар ақсүйектер мен байларды өлтіріп, байлықтарын өзара бөлісіп алуға кірісті. Бұл “барып тұрған якобиншілер” байлардан астықты күшпен тартып алуды, саудагерлерге қарсы лаңкестікті күшейтуді талап етті, кедейлерді Конвентке қарсы көтеріліс жасауға шақырды. Халықты арандатушылық әрекеттерге итермелегені үшін Қоғамдық құтқару комитеті “нағыз якобиншілердің” басшыларын соттап, өлім жазасына кесті. Бұл якобин диктатурасының халық бұқарасы алдындағы беделінің түсуіне себеп болды. Қоғамды өндіріске, бейбіт еңбекке жұмылдырудың жолдарын көрсете алмаған якобиншілер енді Конвенттегі “самарқаулар” деп аталған жаңа буржуазия өкілдеріне қарсы күрес жүргізді. “Самарқаулар” лаңкестікті бәсеңдетуді, рев. диктатура тәртібін тоқтатуды, Англиямен тез арада бітім жасауды талап етті.
Объяснение:
Осы жерден тауып ал
Объяснение:
Крымское ханство и Россия осле распада в середине XV в. Золотой Орды Крымское ханство, став самостоятельным, установило дипломатические отношения с Московским государством: в 1474 г. крымский хан Менгли-Гирей дал шертную (клятвенную) грамоту великому князю Ивану II Васильевичу в том, чтобы быть в братской дружбе и любви, действовать вместе против врагов, земли друг друга не воевать. Однако крымский хан выбрал политику ориентации на набирающую силу Османскую империю. Еще в декабре 1475 г. в результате длительной осады турецкие войска уничтожили генуэзское княжество Феодоро и захватили южное побережье полуострова, с этого времени территория от Кефе (Феодосия) до руин древнего Херсонеса стала «султанским санджаком», с 1478 г. Крым сделался вассалом Османской империи, а Менгли-Гирей был утвержден крымским ханом. Сохранившееся христианское население Крыма было обложено большим количеством налогов и повинностей, турецкие власти усилили политику мусульманизации. с вхождением Крымского ханства в состав Османской империи на русские рубежи стали постоянно совершаться грабительские набеги крымских татар и их союзников. Опустошительные походы из Крыма продолжались до середины XVIII в., достигая Польши, Литвы и Венгрии. Борьба с крымскими татарами долгие годы пронизывала жизнь и быт жителей южных окраин России. Дипломатические отношения Москвы с Крымским ханством не прерывались, но стоили России очень дорого. Государство обеспечивало содержание крымских послов и гонцов, русских дипломатов, отправлявшихся в Крым, а также регулярно отправляло ханам, их женам и членам семьи, приближенным богатые «поминки» (подарки), которые были одним из условий Османской империи для возвращения русских, попавших в плен. В 1630 г. турецкий везир Резет-паша сообщил в специальной грамоте царю Михаилу Федоровичу о низложении крымского хана за убийство русских послов и назначении новым ханом Джан-Гирея. Дипломатические документы Российскаого государственного архива древних актов сохранили многочисленные свидетельства о политических и торговых отношениях с Крымским ханством, уникальные грамоты крымских ханов, документы о приездах крымских послов, статейные списки российских дипломатов и росписи подарков, отправленных крымским ханам. Особый интерес представляют расспросы вышедших из плена русских подданных, в которых сохранились ценные сведения о судьбах простых людей. Стремление к обеспечению безопасности южных рубежей России со временем стало составной частью борьбы за выход к Черному морю и одним из главных направлений российской внешней политики. В начале 1681 г. по результатам войны 1676-1681 гг. был эаключен Бахчисарайский мирный договор между Крымским ханством, Турцией и Россией. 10 августа 1682г. крымский хан Мурат-Гирей своей шертной грамотой царям Ивану Алексеевичу и Петру Алексеевичу подтвердил условие о ненарушении двадцатилетнего перемирия между Россией и Крымом. Это перемирие длилось недолго, набеги крымских татар на русские рубежи продолжались. Под руководством ближнего боярина князя В.В. Голицына состоялись Крымские походы 1687 и 1689 гг. В доношении от 19 мая 1689 г. московскому патриарху Иоакиму он писал о военных действиях против и твоего всеблаженнейшего полков крымского хана: «и всего их государского дому счастием, архипастырства неусыпными молитвами великих государей ратные люди полков наших конные и пешие бились с тем поганством мужественно и храбро».