Қазақ хандығының пайда болуы Қазақстан жерінде 14-15 ғғ. болған әлеуметтік-экономикалық және этникалық-саяси процестерден туған заңды құбылыс. Өндіргіш күштердің дамуы, көшпелі ақсүйектердің экономикалық қуатының артуы, феодалдық топтардың тәуелсіздікке ұмтылуы, осы негізде Әбілхайыр хандығы мен Моғолстан арасындағы тартыстың өршуі, әлеуметтік қайшылықтардың үдеуі 15 ғ. 2 жартысында бұл мемлекеттердің құлдырап ыдырауына апарып соқтырды.
Әсіресе Әбілхайыр(1428-1468) Жошы-Шайбан- Дәулет-Шайх оғланның ұлы хандығы өте нашар еді. Территориясы батысында Жайықтан бастап, шығысында Балқаш көліне дейін, оңтүстігінде Сырдың төменгі жағы мен Арал өңірінен, солтүстігінде Тобылдың орта ағысы мен Ертіске дейінгі жерді алып жатты. Бір орталыққа бағынған мемлекет болмады. Көптеген ұлыстарға бөлінді. Олардың басында Шыңғыс әулетінің әр тармақтағы ұрпақтары, көшпелі тайпалардың билеушілері тұрды. Әбілхайыр билік еткен кезде халық өзара қырқыс пен соғыстан шаршады. 30 жж. ол Тобыл бойында Шайбани ұрпағы Махмұт Қожаханды талқандады. Сыр бойындағы далада Жошы әулетінің Махмұтханы мен Ахметханын(Тоқа Темір тұқымы) жеңді.
1446 жылы Әбілхайыр Темір ұрпақтары мен Ақ Орда хандары ұрпақтарынан Сыр бойы мен Қаратау баурайындағы — Сығанақ, Созақ, Аққорған, Өзгент, Аркүк сияқты қалаларды басып алады.
Археологические памятники оставшиеся после сарматов, свидетельствуют о былом величии этого народа. Одним из незаслуженно забытых древних народов, несомненно, являются сарматы, в более позднем времени именуемые аланами.
Однако с целой серией археологических научных раскопок в степном Заволжье, в Казахстане, в Венгрии и на Украине ученым удалось хоть частично восстановить исторический путь этого некогда могущественного древнего кочевого народа.
Время, которое сарматы общепризнанно провели на исторической и этнической арене, ученые определяют VIII–IV вв. до н.э. – III в. н.э. Изначально кочевые племена сарматов, жившие от южного Приуралья до Дона, среди сухих степей Прикаспия, имели похожую со скифами культуру. Эти древние кочевые племена, согласно Геродоту, хорошо сотрудничали во всех делах, их исторический союз отличался пониманием и взаимовыручкой.
Қазақ хандығының пайда болуы Қазақстан жерінде 14-15 ғғ. болған әлеуметтік-экономикалық және этникалық-саяси процестерден туған заңды құбылыс. Өндіргіш күштердің дамуы, көшпелі ақсүйектердің экономикалық қуатының артуы, феодалдық топтардың тәуелсіздікке ұмтылуы, осы негізде Әбілхайыр хандығы мен Моғолстан арасындағы тартыстың өршуі, әлеуметтік қайшылықтардың үдеуі 15 ғ. 2 жартысында бұл мемлекеттердің құлдырап ыдырауына апарып соқтырды.
Әсіресе Әбілхайыр(1428-1468) Жошы-Шайбан- Дәулет-Шайх оғланның ұлы хандығы өте нашар еді. Территориясы батысында Жайықтан бастап, шығысында Балқаш көліне дейін, оңтүстігінде Сырдың төменгі жағы мен Арал өңірінен, солтүстігінде Тобылдың орта ағысы мен Ертіске дейінгі жерді алып жатты. Бір орталыққа бағынған мемлекет болмады. Көптеген ұлыстарға бөлінді. Олардың басында Шыңғыс әулетінің әр тармақтағы ұрпақтары, көшпелі тайпалардың билеушілері тұрды. Әбілхайыр билік еткен кезде халық өзара қырқыс пен соғыстан шаршады. 30 жж. ол Тобыл бойында Шайбани ұрпағы Махмұт Қожаханды талқандады. Сыр бойындағы далада Жошы әулетінің Махмұтханы мен Ахметханын(Тоқа Темір тұқымы) жеңді.
1446 жылы Әбілхайыр Темір ұрпақтары мен Ақ Орда хандары ұрпақтарынан Сыр бойы мен Қаратау баурайындағы — Сығанақ, Созақ, Аққорған, Өзгент, Аркүк сияқты қалаларды басып алады.
я не понимаю какие памятники нууу
вот
Археологические памятники оставшиеся после сарматов, свидетельствуют о былом величии этого народа. Одним из незаслуженно забытых древних народов, несомненно, являются сарматы, в более позднем времени именуемые аланами.
Однако с целой серией археологических научных раскопок в степном Заволжье, в Казахстане, в Венгрии и на Украине ученым удалось хоть частично восстановить исторический путь этого некогда могущественного древнего кочевого народа.
Время, которое сарматы общепризнанно провели на исторической и этнической арене, ученые определяют VIII–IV вв. до н.э. – III в. н.э. Изначально кочевые племена сарматов, жившие от южного Приуралья до Дона, среди сухих степей Прикаспия, имели похожую со скифами культуру. Эти древние кочевые племена, согласно Геродоту, хорошо сотрудничали во всех делах, их исторический союз отличался пониманием и взаимовыручкой.