Исторический диктант по теме: «Смутное время»
Смутное время – это период в истории русского государства , начавшийся в связи с, характеризуется следующими чертами.
Беглый монах Чудова монастыря Григорий Отрепьев выдавал себя за чудо который при поддержке вторгся в Москву и при поддержке русского боярства воцарился на русском престоле. Новоиспеченный царь обещал править вместе с боярами, своих обещаний не выполнил, в Москве засилье поляков, получавших в знак благодарности от царя русские земли. Последней каплей в истории правления Лжедмитрия1 стала его свадьба с Мариной Мнишек. Свадьба проходила по католическим правилам, что напугало москвичей .
Среди бояр назрел ,в результате которого Лжедмитрий предан казни.
В период правления Василия Шуйского произошло восстание в году под предводительством.
В 1607 году объявился новый самозванец- школьный учитель, выдававший себя за . К нему примкнули оставшиеся в живых болотниковцы, его поддержало часть боярства. Под городом разбили лагерь. Постоянные грабежи, насилия вызывали недоверие к самозванцу. Стали создаваться народные ополчения.
В1609 году началось вторжение и в Россию.
В 1610 году бояре свергли с престола царя и в стране установилась Семибоярщина, т.е. . Бояре вынашивали идею приглашения на русский престол наследника.
В 1611г. на Рязанской земле создается первое ополчение, которое возглавил. В связи с разногласиями в лагере ополченцев и убийством руководителя, ополчение распалось, Смоленск был взят поляками.
Осенью 1611г центром создания второго ополчения становится.
Во главе второго ополчения встал земский староста, торговый человек
Он обратился к населению с о в собирании средств для ополченцев.
Силы польского гарнизона укрылись в Кремле.
Силами ополченцев поляки были изгнаны из Кремля. Москва была полностью освобождена.
С 2005 года в России этот день празднуется ПЛЗ. ЗАРАНЕЕ
Күлтегін (684-731 жж.) - Құтлық(Елтерiс) қағанның екiншi ұлы, Білге қағанның (Могилян) туған iнiсi. Шешесi Елбiлге қатұн. Ашина тектi.
Күлтегiн 7 жас кезiнде әкесi Құтлық ( 680-692 жж. билік құрған) қайтыс болады. Қаған тағына оның iнiсi Қапаған (692-716 жж.) отырады. Күлтегiн мен Бiлге, Қапағанның iнiсi Бөгүнi (716 ж.) тақтан тайдырып, қағандық билiктi Бiлге қолына (716-734 ж.) алады.[1]
Екінші Шығыс Түрік қағанаты әскерінің бас қолбасшысы, «көк түріктің көк семсері» атанған атақты батыры. Әкесінен жастай жетім қалып, ағасы Қапаған қағанның тәрбиесінде өскен Күлтегін тым ерте есейіп, қабырғасы қатып, бұғанасы бекімей жатып, жау жарағын асынып, түрік еліне тұс тұстан төнген басқыншы жауға қарсы үлкендер қатарында тұрып, ерлікпен күреседі. Бұл ретте түріктің атақты Білге қағаны Күлтегін батырдың басына қойылған ескерткіші тасқа ойып жаздырған ғұмырнамасында: «әкем қаған өлгенде інім Күлтегін жеті жаста қалды. Он жаста Ұмай текті шешемнің бағына інім Күлтегін ер атанды» деп жазды. Тарихи деректерді салыстыра зерделесек, бұдан Күлтегіннің он жасында ер атанып, алғаш көзге түскен соғысының табғаш елінің әйел патшасы У хыудың Қапағанның басына ақша тігіп, кімде кім оны өлтірсе, соған «Жан чо» («Чоны өлтіруші», яғни Мочо Қапағанды өлтіруші) деген атпен бірінші дәрежелі кінәз атағын беремін деген уәдесін арнайы жарлықпен бекітіп, түрік еліне жазалау жорыққа қалың қол аттандырғаннан кейінгі, 694 жылғы Жау жыу және Дин жыу аймақтарында болған соғыс екені анық көрінеді. Қапаған осы соғыста 90 мың тұтқынды қолға түсірген. Міне, осыдан былай Күлтегіннің ерлік жолы басталады. Тарихи деректер сол кездегі ел тәуелсіздігін сақтап қалу жолында болған қырғын соғыстардың бірде біреуінің Күлтегінсіз өтпегенін, дулығасы жарқырап, жауын жапырып қан майданның ортасында жүргенін тамсана баяндайды. Бұл арада сол деректерді тізіп жатпай ақ, батырдың өзіне арнап орнатылған ескерткіштегі мына жазулардан да біраз жайды аңғаруға болады. Тас жазудың авторы Йолығ тегін Күлтегін ерлігін былайша тізбелейді:
Он алты жасына келгенде алты чуб, соғдыларға қарсы аттандық. Күлтегін жауға жалғыз ұмтылды. Ол тұтықты қарулы басшылармен қолға түсірді. Ол әскерді сонда талқандады. Жиырма бір жасында Чача Сеңүнмен айқастық. Күлтегін әуелі Тадықан шораның Боз атын мініп шапты. Ол ат сонда өлді. Екіншісінде Ышбыр Жамтардың боз атын мініп шапты. Ол ат та сонда өлді. (Күлтегіннің) сауытына, қалқанына жүздеген оқ тиді, бірақ бірі де денесіне дарыған жоқ. Күлтегін жиырма алты жасқа келгенде қырғыздарға қарсы аттандық. Күлтегін Байырқының Ақбоз айғырына мініп, шабуылға ұмтылды. Бір батырын оққа ұшырды, екі батырын найзамен түйреп түсірді. Ақбоз айғырдың белі үзілді. Қырғыз қағанын өлтіріп, елін алдық... Тоғу қаласында шайқастық. Күлтегін Азбан ағын мініп ұмтылды. Алты батырын шаншып түсіріп, жетіншісін қылышпен шапты. Тоғыз батырын қуып жетіп, тақымға басты Оғыздармен соғыстық Күлтегін Жетімек (Өгсіз) атқа мініп шауып, тоғыз ерін шанышты... Түргеш халқы жау болды. Күлтегінді шағын қолмен жібердік. Жойқын соғыс жасапты. Қара түргеш халқы сол жерде өлім тауыпты...
Осылай жалғаса береді. Қарап отырсаңыз, Күлтегін батыр 47 жасқа жетіп, қаза тапқанша соғыссыз өткен жылы болмапты. Соның бәрінде ол жау қолына жасындай тиіп, түрік қолын жеңіске жеткізіп отырыпты.
Әкесі Құтылығ (Елтеріс) қаған Екінші Шығыс Түрік қағанатының іргесін қалап, шаңырағын көтерсе, артында қалған екі баласы: үлкені Білге қағаны ел бастап, кішісі Күлтегіні қол бастап, сол қағанаттың айбынын асырып, мерейін тасытыпты. Ағайынды екі ұлан ақыл қосып бірге қимылдап, елінің бірі алтын тұтқасына, бірі айбарлы асыл тірегіне айналыпты. Ажал алытн тұтқасына, бірі айбарлы асыл тірегіне айналыпты. Ажал жетіп, сол асыл тірек құлағанда Ұлы Дала күңіреніп, төрткүл дүниеден түгел елшілер келіп, Күлтегін рухына тағзым етіпті. Басына ел тарихын жазып, алып ескерткіш орнатыпты. Сол ескерткіштің ғылыми көшірмесі бұл күнде тәуелсіз еліміздің астанасында, Еуразия ұлттық университеті бас ғимаратының төрінде тұр. Батыр бабаның бақытты ұрпағы күн сайын ескерткіш қасына келіп, ұлы Ерлікке тағзым етеді, ата рухына адалдықтарын білдіреді.
Объяснение:
Латинская Америка переживает один из лучших периодов своей истории
Рассуждая о судьбах Латинской Америки, эксперты отмечают, что в последние десятилетия в этом регионе произошли глубокие экономические и политические трансформации, существенно изменившие облик латиноамериканских стран и их место в мире. Фактически общим местом стала констатация снижения влияния США на страны Латинской Америки, возросшая самостоятельность латиноамериканских государств и появление в регионе новых игроков, в первую очередь Китая, стремящегося занять место главного торгового партнера Латинской Америки.
Значительные перемены произошли в экономике стран региона. Если в 1990-е гг. латиноамериканские государства пережили целый ряд экономических кризисов, то в 2000-е гг. они, за некоторыми исключениями, проводят взвешенную макроэкономическую политику и демонстрируют стабильный рост. Свидетельством успешности избранной экономической модели является устойчивость перед лицом глобального финансового-экономического кризиса 2008 г., не оказавшего разрушительного воздействия на страны Латинской Америки. Замедление темпов экономического роста в США не привело к возникновению глубокого кризиса в экономике латиноамериканских стран, поскольку большинство из них сумело диверсифицировать свои внешнеэкономические связи еще до событий 2008 г. Кроме того, сохранение высоких цен на мировом рынке на экспортные товары из Латинской Америки сохранению экономической стабильности и проведению масштабной социальной политики, позволившей вытащить из бедности десятки миллионов человек.
Внутриполитическое развитие стран Латинской Америки в последние годы также отмечено позитивными тенденциями. Диктаторские военные режимы давно ушли в в подавляющем большинстве случаев смена власти происходит электоральным путем, а в некоторых странах демократизация привела к усилению влияния народных масс, ранее исключенных из большой политики. В настоящее время регион политически неоднороден: у власти в странах Латинской Америки можно увидеть представителей всего политического спектра – от леворадикальных до правоконсервативных режимов. Современные латиноамериканские левые, как правило, проводят курс на этатизацию экономики, уделяют повышенное внимание социальной проблематике, а во внешней политике оппонируют США (в первую очередь, это касается леворадикальных режимов, в то время как левоцентристы проводят более осторожную политику в отношениях с Соединенными Штатами). Правые же стремятся к либерализации экономики и общественной жизни и выступают за развитие тесных связей с США.
Отличительной чертой стран Латинской Америки в последние годы стало их стремление к региональной интеграции. Среди множества интеграционных объединений можно выделить УНАСУР, объединивший государства Южной Америки, Тихоокеанский альянс (Мексика, Перу, Чили, Колумбия), отличающийся особым динамизмом в экономической сфере, и Сообщество стран Латинской Америки и Карибского бассейна (СЕЛАК), в который вошли все 33 страны региона, включая Кубу, а США и Канада остались за рамками объединения. СЕЛАК во многом возник как альтернатива Организации американских государств, традиционно находящейся под влиянием Вашингтона. Вместе с тем, интеграционные процессы в регионе осложняет наличие целого ряда объединений, дублирующих друг друга, а также внутренние противоречия участников, зачастую мешающие им создавать зоны глубокой интеграции и более эффективно координировать свои действия, в том числе во время кризисных ситуаций.
Все более явным становится желание латиноамериканских стран активнее участвовать в мировой политике в качестве самостоятельного игрока. Особая роль в этом принадлежит крупнейшей стране Латинской Америки – Бразилии, претендующей на место постоянного члена в Совете безопасности ООН и представляющей регион в БРИКС. Кроме того, три латиноамериканские страны (Аргентина, Бразилия, Мексика) являются членами “Большой двадцатки”. За странами Латинской Америки зарезервировано два места среди непостоянных членов Совбеза ООН (в настоящее время эти места занимают Аргентина и Чили).
Позиции многих латиноамериканских стран во время сирийского и украинского кризиса показали, что они отнюдь не намерены идти в фарватере внешней политики США, а имеют собственную аргументированную точку зрения. В целом, можно констатировать, что большинство государств Латинской Америки заинтересованы в перераспределении глобальной власти в пользу развивающихся стран. В связи с этим они выступают за реформирование мировой финансовой архитектуры и за изменение основ политического регулирования системы международных отношений.
Перемены, произошедшие в Латинской Америке в последнее десятилетие, а также резко изменившаяся международная обстановка, ставят вопрос о необходимости укрепления политических и экономических связей между Российской Федерацией и латиноамериканскими странами. Визит президента РФ В. Путина в регион, состоявшийся 11-16 июля 2014 г., безусловно, будет решению этих задач.