Бірінші Мемлекеттік Дума– Ресейдегі мемлекеттік басқарудың конституциялық-монархиялық жолға түсуін әйгілеген заң шығарушы жоғары өкілетті билік органы. 1906 ж. 27 сәуірден 9 шілдеге дейінгі аралықта, 72 күн қызмет етті. 1905 ж. 11 желтоқсандағы Сайлау заңы бойынша Думаға 524 депутат қатысуы керек еді. Сайлаудың шет аймақтарда кеш өткізілуіне байланысты оның жұмысына 499 депутат қатысты. 1-Мемлекеттік Думаға қазақ өкілдерінен 4 депутат: А. Бірімжанов (Торғай облысы), А. Қалменов (Орал облысы), Ә. Бөкейханов (Семей облысы), Ш. Қосшығұлов (Ақмола облысы) сайланды. Алайда, қазақ депутаттарының ішінде Бірімжанов пен Қалменов қана дума жұмысына қатыса алды. Дума мүшелері қатарында қазақ жерінен тысқары өңірлерден сайланған С. Жантөрин (Уфа губ.) мен Д. Тұндыт (Астрахан губ.) сияқты қазақ азаматтары да болды. Қазақ депутаттары думадағы мұсылман фракциясы құрамында қызмет етті. 1- Мемлекеттік думада ірі фракцияны кадеттер құрады. Кадеттерді ұлттық аймақтардың депутаттары да қолдады. Думаның құқын кеңейту, саяси кешірім жариялау жөніндегі кадеттердің ниеті Ресей патшасы тарапынан қолдау таппады. Оған жауап ретінде дума патша билігін тоқтатуды талап етті. Жер мәселесін талқылау өте тартысты жүрді. Жағдай осылай шиеленіскен соң, 9 шілдеде дума патша жарлығымен таратылды.
Екінші Мемлекеттік Дума– Ресей империясындағы мемлекеттік басқарудың 2-рет сайланған конституциялық-монархиялық бағыттағы заң шығарушы жоғары өкілетті органы. 1907 жылы 20 ақпаннан 3 маусымға дейін жұмыс жасаған 103 күн ішінде 2 рет сессия ашып, 53 мәжіліс өткізді. Қазақ халқынан Думаға сайлау 1905 жылы 11 желтоқсандағы сайлау заңы бойынша жүргізілді. Қазақ халқынан депутаттыққа Оралдан Б.Қаратаев, Ақмоладан Ш.Қосшығұлов, Торғайдан А.Бірімжанов, Семейден Т.Нұрекенов, Жетісудан М.Тынышбаев, Сырдариядан Т.Алдабергенов, Астраханнан Б.Құлманов сайланды. Мұсылман фракциясына 36 депутат енді. Бұл фракция "мұсылман фракциясы" және "мұсылман қызмет фракциясы" болып екі топқа бөлінеді. 1907 жылдың 21 сәуірінен мұсылман депутаттары "Дума" газетін шығарып, Думада қаралып жатқан мәселелерді жариялап тұрды. Мұсылман фракциясы Ресейдің шет аймағындағы отарлау саясатын әшкерелеп, парламенттік жолмен кұрес жұргізді. Қазақ депутаттары Нұрекенов, Алдабергенов, Қосшығұлов, Бірімжанов мұсылман фракциясының құрамына, Тынышбаев конституциялық-демократиялық фракция құрамына кірді. Қаратаев алғашқы кезде тіркеу тізімі бойынша кадет партиясыныц құрамына, кейін партиялық фракция мен топтарды толықтай құрған кезде мұсылман фракциясының тізіміне енгізілді. Үкіметтің аграрлық және отаршыл саясатын сынға алған бұл Дума депутаттары құрамы жағынан да, күн тәртібіне қойылған талқылау жағынан да Бірінші мемлекеттік Думадан төрі солшыл болып шықты. Думаның 39-пленарлық отырысында қазақ өлкесіндегі жер саясатына байланысты Егіншілік пен жерге орналастыру ісінің бас басқармасының бастығы князь Васильченко мен Министр Кеңесінің төрағасы Столыпиннің қазақ жеріне қатысты жүргізіп отырған қанаушылық, озбырлық істерін дәлелді фактілер келтіре отырып сынға алып, "қоныстандыру" саясаты қазақ шаруашылығын күйзеліске ұшыратуы мүмкін деген алаңдаушылықтарын білдірді. 1907 ж. 3-ші маусымда таратылды.[1]
Каждый отдельный город-государство представлял собой в свою очередь достаточно сложную структуру состоявшую из больших и малых самоснабжающихся хозяйств, в центре каждого из которых находился храм. В рамках этих храмовых хозяйств были заключены все территориальные, материальные и людские ресурсы данного города. Во главе каждого города-государства стоял правитель (ensi), который, вероятно, совмещал культовые и административные обязанности, тем более, что в системах такого рода то и другое тесно взаимосвязано. Энси был как бы земным представителем божества в его земном Доме и избирался на эту должность самим божеством на определенный срок, после истечения которого наступала, во всяком случае теоретически, очередь другого избранника. Принцип очередности действовал, вероятно, на всех уровнях и во всех хозяйственных сферах общества. Существование территориальных общин обусловлено тем обстоятельством, что сельское хозяйство основывалось на принципе организованного орошения. Центрами управления сельским хозяйством были храмы. Сначала они не имели собственной земли - каждая деревня выделяла своему храму участок земли, который обрабатывался крестьянами-общинниками, а собранный урожай отдавался храму. Постепенно храмы стали вести на этих землях хозяйство самостоятельно, присвоив их себе. Увеличение территории храмовых земель происходило за счет их купли-продажи, которая рано была разрешена в Шумере. Часть земель сдавалась в аренду. Высшие слои шумерского общества составляло жречество, игравшее огромную роль в жизни Шумера. Храмы организовывали прокладку каналов, собирали налоги, управляли жизнью соседних городов и деревень. Родовые общинники составляли более пятидесяти процентов населения. Общинники, потерявшие связь с общиной, обладали личной свободой, но находились в экономической зависимости от храмов и частных лиц. Наемный труд безземельных крестьян широко применялся на храмовых землях. Рабами в Шумере были в основном чужеземцы, плененные или купленные. Рабов могли иметь и храмы, и частные лица. Государственный строй Древнего Шумера отличается тем, что на территории Шумера находилось несколько десятков самостоятельных городов и областей, не составлявших единрго государства. Наиболее известными были: Эриду, Ур, Лагаш, Умма, Урук, Киш. Главой города и области был верховный жрец главного городского храма, носивший титул "энси" ("патеси"). Если власть правителя выходила за границы города, правителю присваивался титул "лугаля". Основные функции правителя сводились к управлению общественным строительством, ирригацией и храмовым хозяйством. Энси и лугали возглавляли общинный культ, предводительствовали войском, председательствовали в совете старейшин и народном собрании. Органами, ограничивавшими власть правителя, были совет старейшин и народное собрание. Они избирали правителя, давали ему рекомендации, производили общий контроль над его деятельностью, осуществляли суд и управление общинным имуществом. Особенности социально-экономического и политического устройства древнешумерского государства: сохранение пережитков родоплеменной организации. государство шумеров не было централизованным, а представляло собой союз городов-государств, объединенных единой идеологией и определенной хозяйственной общностью. рабы как правило были иноземцами, иметь рабов могли как частные лица так и храмы.
Бірінші Мемлекеттік Дума– Ресейдегі мемлекеттік басқарудың конституциялық-монархиялық жолға түсуін әйгілеген заң шығарушы жоғары өкілетті билік органы. 1906 ж. 27 сәуірден 9 шілдеге дейінгі аралықта, 72 күн қызмет етті. 1905 ж. 11 желтоқсандағы Сайлау заңы бойынша Думаға 524 депутат қатысуы керек еді. Сайлаудың шет аймақтарда кеш өткізілуіне байланысты оның жұмысына 499 депутат қатысты. 1-Мемлекеттік Думаға қазақ өкілдерінен 4 депутат: А. Бірімжанов (Торғай облысы), А. Қалменов (Орал облысы), Ә. Бөкейханов (Семей облысы), Ш. Қосшығұлов (Ақмола облысы) сайланды. Алайда, қазақ депутаттарының ішінде Бірімжанов пен Қалменов қана дума жұмысына қатыса алды. Дума мүшелері қатарында қазақ жерінен тысқары өңірлерден сайланған С. Жантөрин (Уфа губ.) мен Д. Тұндыт (Астрахан губ.) сияқты қазақ азаматтары да болды. Қазақ депутаттары думадағы мұсылман фракциясы құрамында қызмет етті. 1- Мемлекеттік думада ірі фракцияны кадеттер құрады. Кадеттерді ұлттық аймақтардың депутаттары да қолдады. Думаның құқын кеңейту, саяси кешірім жариялау жөніндегі кадеттердің ниеті Ресей патшасы тарапынан қолдау таппады. Оған жауап ретінде дума патша билігін тоқтатуды талап етті. Жер мәселесін талқылау өте тартысты жүрді. Жағдай осылай шиеленіскен соң, 9 шілдеде дума патша жарлығымен таратылды.
Екінші Мемлекеттік Дума– Ресей империясындағы мемлекеттік басқарудың 2-рет сайланған конституциялық-монархиялық бағыттағы заң шығарушы жоғары өкілетті органы. 1907 жылы 20 ақпаннан 3 маусымға дейін жұмыс жасаған 103 күн ішінде 2 рет сессия ашып, 53 мәжіліс өткізді. Қазақ халқынан Думаға сайлау 1905 жылы 11 желтоқсандағы сайлау заңы бойынша жүргізілді. Қазақ халқынан депутаттыққа Оралдан Б.Қаратаев, Ақмоладан Ш.Қосшығұлов, Торғайдан А.Бірімжанов, Семейден Т.Нұрекенов, Жетісудан М.Тынышбаев, Сырдариядан Т.Алдабергенов, Астраханнан Б.Құлманов сайланды. Мұсылман фракциясына 36 депутат енді. Бұл фракция "мұсылман фракциясы" және "мұсылман қызмет фракциясы" болып екі топқа бөлінеді. 1907 жылдың 21 сәуірінен мұсылман депутаттары "Дума" газетін шығарып, Думада қаралып жатқан мәселелерді жариялап тұрды. Мұсылман фракциясы Ресейдің шет аймағындағы отарлау саясатын әшкерелеп, парламенттік жолмен кұрес жұргізді. Қазақ депутаттары Нұрекенов, Алдабергенов, Қосшығұлов, Бірімжанов мұсылман фракциясының құрамына, Тынышбаев конституциялық-демократиялық фракция құрамына кірді. Қаратаев алғашқы кезде тіркеу тізімі бойынша кадет партиясыныц құрамына, кейін партиялық фракция мен топтарды толықтай құрған кезде мұсылман фракциясының тізіміне енгізілді. Үкіметтің аграрлық және отаршыл саясатын сынға алған бұл Дума депутаттары құрамы жағынан да, күн тәртібіне қойылған талқылау жағынан да Бірінші мемлекеттік Думадан төрі солшыл болып шықты. Думаның 39-пленарлық отырысында қазақ өлкесіндегі жер саясатына байланысты Егіншілік пен жерге орналастыру ісінің бас басқармасының бастығы князь Васильченко мен Министр Кеңесінің төрағасы Столыпиннің қазақ жеріне қатысты жүргізіп отырған қанаушылық, озбырлық істерін дәлелді фактілер келтіре отырып сынға алып, "қоныстандыру" саясаты қазақ шаруашылығын күйзеліске ұшыратуы мүмкін деген алаңдаушылықтарын білдірді. 1907 ж. 3-ші маусымда таратылды.[1]
Во главе каждого города-государства стоял правитель (ensi), который, вероятно, совмещал культовые и административные обязанности, тем более, что в системах такого рода то и другое тесно взаимосвязано. Энси был как бы земным представителем божества в его земном Доме и избирался на эту должность самим божеством на определенный срок, после истечения которого наступала, во всяком случае теоретически, очередь другого избранника. Принцип очередности действовал, вероятно, на всех уровнях и во всех хозяйственных сферах общества.
Существование территориальных общин обусловлено тем обстоятельством, что сельское хозяйство основывалось на принципе организованного орошения. Центрами управления сельским хозяйством были храмы. Сначала они не имели собственной земли - каждая деревня выделяла своему храму участок земли, который обрабатывался крестьянами-общинниками, а собранный урожай отдавался храму. Постепенно храмы стали вести на этих землях хозяйство самостоятельно, присвоив их себе. Увеличение территории храмовых земель происходило за счет их купли-продажи, которая рано была разрешена в Шумере. Часть земель сдавалась в аренду.
Высшие слои шумерского общества составляло жречество, игравшее огромную роль в жизни Шумера. Храмы организовывали прокладку каналов, собирали налоги, управляли жизнью соседних городов и деревень.
Родовые общинники составляли более пятидесяти процентов населения. Общинники, потерявшие связь с общиной, обладали личной свободой, но находились в экономической зависимости от храмов и частных лиц. Наемный труд безземельных крестьян широко применялся на храмовых землях.
Рабами в Шумере были в основном чужеземцы, плененные или купленные. Рабов могли иметь и храмы, и частные лица.
Государственный строй Древнего Шумера отличается тем, что на территории Шумера находилось несколько десятков самостоятельных городов и областей, не составлявших единрго государства. Наиболее известными были: Эриду, Ур, Лагаш, Умма, Урук, Киш. Главой города и области был верховный жрец главного городского храма, носивший титул "энси" ("патеси"). Если власть правителя выходила за границы города, правителю присваивался титул "лугаля". Основные функции правителя сводились к управлению общественным строительством, ирригацией и храмовым хозяйством. Энси и лугали возглавляли общинный культ, предводительствовали войском, председательствовали в совете старейшин и народном собрании.
Органами, ограничивавшими власть правителя, были совет старейшин и народное собрание. Они избирали правителя, давали ему рекомендации, производили общий контроль над его деятельностью, осуществляли суд и управление общинным имуществом.
Особенности социально-экономического и политического устройства древнешумерского государства: сохранение пережитков родоплеменной организации.
государство шумеров не было централизованным, а представляло собой союз городов-государств, объединенных единой идеологией и определенной хозяйственной общностью.
рабы как правило были иноземцами, иметь рабов могли как частные лица так и храмы.