ОЧЕНЬ Переход к формам регулярной войны связан с:
1. выступлением Врангеля
2. наступлением на Петроград Юденича
3. восстанием чехословацкого корпуса
4. войной с Польшей
Укажите причину начала «красного террора»:
1. провозглашение в январе 1918 г. патриархом Тихоном анафемы советской власти
2. деятельность в марте-июле 1918 г. боевой офицерской организации «Союз защиты Родины и свободы»;
3. убийство в августе 1918 г. руководителя Петроградской ЧК М.С.Урицкого и покуше-ние на В.И.Ленина
4. активизация белогвардейских армий на фронтах гражданской войны
Владимиро-Суздальское княжество (или Ростово-Суздальская земля, как оно
называлось раньше) занимало территорию в междуречье Оки и Волги, богатую
плодородными почвами. Здесь к началу 12 в. уже сложилась система крупного
боярского землевладения. Плодородные земли были отделены друг от друга лесами
и получили название ополий (от слова «поле»). На территории княжества даже
существовал город Юрьев-Польский (расположенный в ополье). Несмотря на более
суровый климат в сравнении с Поднепровьем, здесь удавалось получать
сравнительно устойчивые урожаи, которые вместе с рыболовством, скотоводством,
лесными промыслами обеспечивали существование.
Славяне здесь появились относительно поздно, столкнувшись преимущественно с
финно-угорским населением. С севера в Волжско-Окское междуречье в IX – X вв.
пришли ильменские словене, с запада – кривичи, с юго-запада – вятичи.
Отдаленность и изолированность предопределили более медленные темпы развития
и христианизации здешних районов.
Географическое положение.
По своему географическому положению Владимиро-Суздальское княжество было со
всех сторон защищено естественными преградами – крупными реками, топкими
болотами и непроходимыми лесами. Кроме того, путь кочевникам в ростово-
суздальские земли преграждали южнорусские княжества, принимавшие на себя
основную тяжесть вражеских набегов. Процветанию княжества и тот
факт, что в эти земли шел постоянный приток населения, бежавшего в леса то от
половецких набегов, то от невыносимых поборов княжеских гридников.
Немаловажным являлось и то обстоятельство, что в землях Северо-Восточной Руси
пролегали выгодные торговые пути, важнейший из которых – Волжский – связывал
княжество с Востоком. Именно экономические факторы в первую очередь
возникновению здесь сильного боярства, которое подталкивало
местных князей к борьбе за отделение от Киева.
Князья довольно поздно обратили свое внимание на Залесский край – престолы в
здешних городах были малопрестижные, уготовленные для младших князей в роду.
Лишь при Владимире Мономахе, на излете единства Киевской Руси, началось
постепенное возвышение Северо-Восточных земель. Исторически сложилось так,
что Владимиро-Суздальская Русь стала наследственной «отчиной» Мономаховичей.
Между здешними землями-волостями и потомками Владимира Мономаха установились
прочные связи, здесь раньше, чем в других землях, привыкли воспринимать
сыновей и внуков Мономаха как своих князей.
Приток наследия, вызвавший интенсивную хозяйственную деятельность, рост и
возникновение новых городов предопределили экономическое и политическое
возвышение края. В споре за власть ростово-суздальские князья располагали
значительными ресурсами.
Объяснение:
Ғалымдар алғашқы адамды “епті адам” (австралопитек) деп атайды. “Епті адам” Кения жеріндегі Олдувай шатқалында (Африка) табылған. Бұдан 1 млн 750 мың жыл бұрын өмір сүрген. Алғашқы адамның кәсібі терімшілік пен аңшылық болды. Баспаналары – үңгірлер. Ертедегі адамдардың ұжымы тобыр деп аталады.
Питекантроптың қаңқасы алғаш рет 1891 жылы Ява аралынан табылды. Ол бұдан 1 млн жыл бұрын өмір сүрген. Адамзат дамуында бұдан кейінгі сатыда Солтүстік Қытайдан табылған синантроп (“Қытай адамы”) тұрады. Синантроп бұдан 500 - 200 мың жыл бұрын өмір сүрген. Питекантроп пен синантропты “тік жүретін адам” деп атайды.
Еліміздің аумағында алғашқы адамдар бұдан 1млн - дай жыл бұрын пайда болған. Мұны Арыстанды өзенінің бойынан (Жамбыл облысы) және Қаратаудан (Оңтүстік Қазақстан) табылған еңбек құралдары дәлелдейді. Қазақстан аумағында өмір сүрген алғашқы адамдар – питекантроптың замандастары.
Орта тас ғасырында (б. з. б. 100 - 40 мың жыл аралығында) өмір сүрген адам алғаш рет Неандерталь (Германия) жерінен табылған. Сондықтан ғалымдар оған неандертальдық деген атау берген. Ол тастан, сүйектен, ағаштан құралдар жасай білген, шақпақ тастармен от жағуды үйренген.
Неандертальдықтың басы еңкіш, мойны қысқа, ал тістері аса ірі болған. Оның сөйлеу қабілеті толық қалыптаспаған. 1938 жылы Өзбекстанның Тесіктас үңгірінен неандерталь баланың сүйегі табылды.
Алғашқы еңбек құралдары қазғыш таяқ, үшкір тас, шоқпар болды. Алғашқы еңбек құралдары негізінен тастан жасалып, өте қарапайым болған. Алғашқы адамдар еңбек құралдарын жасау үшін қолға ұстауға ыңғайлы тастарды таңдап алды.
Кейінгі тас ғасырында (б. з. б. 40 - 12 мыңжылдықта) адамзат дамуының жаңа кезеңі басталды. Адамзат жердің барлыққа жуық аумағын игерді. Қажырлы еңбектің нәтижесінде бұдан 40 - 30 мың жыл бұрын неандертальдықтан кейін “саналы адам” пайда болды. Оның миы ”епті адамның” миынан екі есе үлкен болды. Адамның жетілуінде еңбек шешуші рөл атқарған. Адам еңбек арқылы жетіліп, оның қолы, сөзі, миы дамыды. Қазіргі адамға ұқсас адамдар қалыптасты.
“Саналы адамның” сүйегі алғаш табылған жер Кро - Маньон үңгірі (Франция) болғандықтан, ол кроманьондық деп аталды.
“Саналы адам” тік жүруді, анық сөйлеуді меңгеріп, сөздік қорын жетілдіріп отырды. Рухани жағынан жетіле түсті. Үңгір қабырғаларына салынған суреттер бұған дәлел болады. Діни наным - сенімдері қалыптаса бастады, адамды жерлегенде түрлі әшекей заттарын бірге көмген.
Адамдар қарапайым еңбек құралдарын пайдалануды үйренген соң, табиғатқа тәуелділігі азая бастады. Жеміс - жидектерді терді, жеуге жарамды тамырларды қазып алды, құстардың жұмыртқаларын жинап қорек етті. Мұндай кәсіп терімшілік деп аталды.
Алғашқы адамдардың келесі кәсібі аң аулау болды. Олар негізінен мамонттарды, бизондарды, маралдарды, жабайы жылқыларды, үңгір аюларын аулады.
Қаратау үңгірінің тұрғындары домалақ малта тасты екі жағынан егеп, жүзі өткір, ирек ара секілді құрал жасай білген. Мұндай құралды чоппинг деп атайды. Бұл құралмен онша жуан емес ағашты кескен.
Алғашқы адамдар ұстауға ыңғайлы тасты жарып, бөлшектеп, жүзін өткірлеген. Бұл қару чоппер деп аталады. Онымен таяқты ұштады, өлтірген аңдардың денесін боршалады, терісін сылды.
Алғашқы адамдардың еңбек құралдарын, тас өңдеу техникасын, бұйымдардың жетілдірілуін зерттеген археологтар тас дәуірін үш кезеңге бөледі: палеолит – ежелгі тас ғасыры (б. з. б. 2 млн 500 мың – 12 мың жыл) (2011 жылғы баспада б. з. б. 2 млн 600 мың – 12 мың жыл деп көрсетілген), мезолит – орта тас ғасыры (б. з. б. 12 - 5 мың жыл), неолит – жаңа тас ғасыры (б. з. б. 5 - 3 мың жыл). Бұл үш кезеңнің әрқайсысы өзінен бұрынғысынан неғұрлым жетілдірілген еңбек құралдарымен ерекшеленеді.