История Франции в долгом XIX веке охватывает период с 1789 года по 1914 год и включает исторические события начиная с Великой французской революции и вплоть до начала Первой мировой войны, а именно:
Великая французская революция (1789—1792)
Первая французская республика (1792—1804)
Первая Французская империя при Наполеоне (1804—1814)
Реставрация Бурбонов при Людовике XVIII и Карле X (1814—1830)
Июльская монархия при Луи-Филиппе I (1830—1848)
Вторая республика (1848—1852)
Вторая империя при Наполеоне III (1852—1871)
Первые десятилетия существования Третьей республики (1871—1940)
В промежутке между 1795 и 1866 годами материковая Франция (то есть, без учета её заморских владений и колоний) занимала второе место среди европейских стран по численности своего населения, уступая лишь России, и четвертое место в мире (уступая Китаю, Индии и России); между 1866 и 1911 годами материковая Франция по численности населения стала третьей страной в Европе, уступая России и Германии. В отличие от прочих европейских стран Франция не испытала бурного роста численности населения в период с середины XIX века до первой половины XX века. Численность населения Франции в 1789 году оценивается приблизительно в 28 миллионов жителей; к 1850 году численность населения составила 36 миллионов, а в 1880 году – примерно 39 миллионов человек.
Французское государство, с лингвистической точки зрения, являлось «лоскутным одеялом». В 1792 году, предположительно, половина населения Франции не говорила на французском языке. Южная половина страны по-прежнему говорила на одном из диалектов окситанского языка (а именно, провансальском), остальные жители говорили на бретонском, каталанском, баскском, фламандском (западнофламандская группа диалектов), франкопровансальском, эльзасском и корсиканском языках.
Луи-Филипп, король французов.
В первые годы своего правления Луи-Филипп предпринял попытку всеобъемлющего и разумного реформирования своего правительства. Законные основы деятельности его правительства были заложены в Хартии 1830 года, написанной реформаторски настроенными депутатами нижней палаты парламента.
Николай ІІ патшалық еткен кезең Ресей экономикасының жедел даму дәуіріне тура келді. Өнеркәсіптің шапшаң дамуы жұмысшы қозғалысының және шаруалар толқуының күшеюімен қатар жүрді. Николай ІІ дамып келе жатқан революциялық қозғалысқа қарсы армияны, полицияны, сотты пайдаланды, ұлтшылдық пен шовинизмді қоздырды, агрессиялық сыртқы саясат жүргізді, ал бұл саясат 1904 – 1905 жылдарғы орыс-жапон соғысына душар етті.Орыс-жапон соғысында жеңілу елді 1905 – 1907 жылдардағы революцияға алып келді. Халық толқуынан жасқанған Николай ІІ кейбір жеңілдіктерге баруға мәжбүр болды. Саяси партиялар жария жұмыс істей бастады.Столыпиннің аграрлық реформасы жүргізіліп, Қазақстанның, Сібірдің, Орта Азияның жергілікті тұрғындары өз жерлерінен ығыстырылды. Мемлекеттік думаны құрды (1906 жылы).
Сыртқы саясатта Ресей Антанта елдерімен жақындасып, Германия мен оның одақтастарына қарсы 1-дүниежүзілік соғысқа (1914 – 1918) қатысты. Орасан зор соғыс шығындары елді қатты тұралатты. Жұмысшылардың бас көтерулері мен шаруалар толқуы қайта күшейді, 1916 жылы Орта Азия мен Қазақстанда ұлт-азаттық қозғалысы болып өтті.
Елдегі саяси дағдарыс 1917 жылы Ақпан төңкерісіне ұласты. Николай ІІ тақтан өз еркімен бас тартуға мәжбүр болды. Ол тұтқындалып, Тобольскіге, Қазан төңкерісінен кейін Екатеринбургке жіберілді. Азамат соғысы жылдарында Кеңес өкіметінің қаулысы бойынша Николай ІІ және оның отбасы мүшелері Екатеринбург қаласында атылды.[1]
История Франции в долгом XIX веке охватывает период с 1789 года по 1914 год и включает исторические события начиная с Великой французской революции и вплоть до начала Первой мировой войны, а именно:
Великая французская революция (1789—1792)
Первая французская республика (1792—1804)
Первая Французская империя при Наполеоне (1804—1814)
Реставрация Бурбонов при Людовике XVIII и Карле X (1814—1830)
Июльская монархия при Луи-Филиппе I (1830—1848)
Вторая республика (1848—1852)
Вторая империя при Наполеоне III (1852—1871)
Первые десятилетия существования Третьей республики (1871—1940)
В промежутке между 1795 и 1866 годами материковая Франция (то есть, без учета её заморских владений и колоний) занимала второе место среди европейских стран по численности своего населения, уступая лишь России, и четвертое место в мире (уступая Китаю, Индии и России); между 1866 и 1911 годами материковая Франция по численности населения стала третьей страной в Европе, уступая России и Германии. В отличие от прочих европейских стран Франция не испытала бурного роста численности населения в период с середины XIX века до первой половины XX века. Численность населения Франции в 1789 году оценивается приблизительно в 28 миллионов жителей; к 1850 году численность населения составила 36 миллионов, а в 1880 году – примерно 39 миллионов человек.
Французское государство, с лингвистической точки зрения, являлось «лоскутным одеялом». В 1792 году, предположительно, половина населения Франции не говорила на французском языке. Южная половина страны по-прежнему говорила на одном из диалектов окситанского языка (а именно, провансальском), остальные жители говорили на бретонском, каталанском, баскском, фламандском (западнофламандская группа диалектов), франкопровансальском, эльзасском и корсиканском языках.
Луи-Филипп, король французов.
В первые годы своего правления Луи-Филипп предпринял попытку всеобъемлющего и разумного реформирования своего правительства. Законные основы деятельности его правительства были заложены в Хартии 1830 года, написанной реформаторски настроенными депутатами нижней палаты парламента.
Объяснение:
Николай ІІ патшалық еткен кезең Ресей экономикасының жедел даму дәуіріне тура келді. Өнеркәсіптің шапшаң дамуы жұмысшы қозғалысының және шаруалар толқуының күшеюімен қатар жүрді. Николай ІІ дамып келе жатқан революциялық қозғалысқа қарсы армияны, полицияны, сотты пайдаланды, ұлтшылдық пен шовинизмді қоздырды, агрессиялық сыртқы саясат жүргізді, ал бұл саясат 1904 – 1905 жылдарғы орыс-жапон соғысына душар етті.Орыс-жапон соғысында жеңілу елді 1905 – 1907 жылдардағы революцияға алып келді. Халық толқуынан жасқанған Николай ІІ кейбір жеңілдіктерге баруға мәжбүр болды. Саяси партиялар жария жұмыс істей бастады.Столыпиннің аграрлық реформасы жүргізіліп, Қазақстанның, Сібірдің, Орта Азияның жергілікті тұрғындары өз жерлерінен ығыстырылды. Мемлекеттік думаны құрды (1906 жылы).
Сыртқы саясатта Ресей Антанта елдерімен жақындасып, Германия мен оның одақтастарына қарсы 1-дүниежүзілік соғысқа (1914 – 1918) қатысты. Орасан зор соғыс шығындары елді қатты тұралатты. Жұмысшылардың бас көтерулері мен шаруалар толқуы қайта күшейді, 1916 жылы Орта Азия мен Қазақстанда ұлт-азаттық қозғалысы болып өтті.
Елдегі саяси дағдарыс 1917 жылы Ақпан төңкерісіне ұласты. Николай ІІ тақтан өз еркімен бас тартуға мәжбүр болды. Ол тұтқындалып, Тобольскіге, Қазан төңкерісінен кейін Екатеринбургке жіберілді. Азамат соғысы жылдарында Кеңес өкіметінің қаулысы бойынша Николай ІІ және оның отбасы мүшелері Екатеринбург қаласында атылды.[1]