На рубеже XIV–XV вв. наступила новая эпоха в развитии культуры Западной Европы – Возрождение, или Ренессанс. В основе ее возникновения лежали подъем образования и достижения городской культуры Средневековья. Философским фундаментом Ренессанса было новое идейное течение – гуманизм, зародившееся в конце XIV в. в Италии.
Характерной чертой гуманизма было выдвижение на первый план этики – науки о человеке и его призвании, антропоцентризм в противовес теоцентризму философии предшествующей эпохи. Идеалом гуманистов была всесторонне развитая, нравственно совершенная личность, живущая в гармонии с природой. Центральная роль в воспитании такого человека отводилась культуре, которая получила принципиально новое осмысление: только подъем культуры как совокупности всех лучших достижений общества может человечеству стать совершеннее. В связи с этим гуманисты придавали большое значение возрождению культуры античных Греции и Рима, в которой видели идеал и образец для подражания. Они реабилитировали языческую литературу и поэзию, отвергавшиеся Средневековьем, утверждая, что выдающиеся авторы древности были причастны божественной истине и подготавливали человечество к ее восприятию. Важное место в их концепции создания новой литературы отводилось языку – его очищению и возвращению к классическим образцам. Круг этих идей был очерчен уже первым из итальянских гуманистов – Ф. Петраркой.
VI-VII ғасырларда Үндістанда феодалдық қатынас толық үстемдік ала бастады. Үндістан жеріндегі Ганг және Үнді өзендерінің жағасында тұратын тайпалар бірігіп, мемлекет құруға бет алды. Біртұтас халық болып қалыптасуға ортақ мәдениет және ортақ тіл негіз болды. Ертеден келе жатқан индуизм мен санскрит тілдері халықтардың ортақ тіліне айналды. IV-VI ғасырларда Магадхи жерінде сол кездегі ең ірі Гупта империясы құрылды. Гупта әулетінің билігі Чапдрагуптаның (320-340) қолына тиеді. Оның баласы Самудрагупта (340-380) тұсында Гупта мемлекеті күшейіп, Батыс Бенгалиядан Пенджабқа дейінгі аралықтағы Солтүстік Үндістанды биледі.
Үндістан феодалдық қоғамының өзге елдерден ерекшелігі - әлеуметтік каста жүйесінің болуы. Әлеуметтік касталар брахман,кшатрий, вайший,шудра деп аталады. Сонымен қатар касталарға кірмеген қоғамның ең бір қорғансыз бөлігі кесапаттылар деп аталған. Дүниеге келген әрбір үнділік абыздар, ақсүйек жауынгерлер, егіншілер, қызметшілер топтарының біріне жататын болды. Абыздар мен ақсүйектер елдің саяси биліғі тізгінін ұстады, қызметшілер ең кедей топқа жатты. Қызметші касталарымен сөйлесу, жақындап бірге жүру немесе бір үйде отыру абыздар мен ақсүйектер касталарында жиіркеніш туғызатын.
VII-XII ғасырларда Үнді жерінде феодалдық қатынас тереңдей түсті. Мүлік теңсіздігі күшейіп, феодалдық тап қалыптасты. Ірі феодалдық жер иеліктері үлғая түсті. Жер патша иелігіндегі мемлекеттік меншік болып саналды. Патша бүкіл жерді 4 иелікке бөлді:
1) мемлекеттік мүддеге пайдаланылатын жер;
2) патша қызметкерлеріне арналған;
3) аскан қабілетімен көзге түскен адамдарға сыйға тартылатын жер;
На рубеже XIV–XV вв. наступила новая эпоха в развитии культуры Западной Европы – Возрождение, или Ренессанс. В основе ее возникновения лежали подъем образования и достижения городской культуры Средневековья. Философским фундаментом Ренессанса было новое идейное течение – гуманизм, зародившееся в конце XIV в. в Италии.
Характерной чертой гуманизма было выдвижение на первый план этики – науки о человеке и его призвании, антропоцентризм в противовес теоцентризму философии предшествующей эпохи. Идеалом гуманистов была всесторонне развитая, нравственно совершенная личность, живущая в гармонии с природой. Центральная роль в воспитании такого человека отводилась культуре, которая получила принципиально новое осмысление: только подъем культуры как совокупности всех лучших достижений общества может человечеству стать совершеннее. В связи с этим гуманисты придавали большое значение возрождению культуры античных Греции и Рима, в которой видели идеал и образец для подражания. Они реабилитировали языческую литературу и поэзию, отвергавшиеся Средневековьем, утверждая, что выдающиеся авторы древности были причастны божественной истине и подготавливали человечество к ее восприятию. Важное место в их концепции создания новой литературы отводилось языку – его очищению и возвращению к классическим образцам. Круг этих идей был очерчен уже первым из итальянских гуманистов – Ф. Петраркой.
VI-VII ғасырларда Үндістанда феодалдық қатынас толық үстемдік ала бастады. Үндістан жеріндегі Ганг және Үнді өзендерінің жағасында тұратын тайпалар бірігіп, мемлекет құруға бет алды. Біртұтас халық болып қалыптасуға ортақ мәдениет және ортақ тіл негіз болды. Ертеден келе жатқан индуизм мен санскрит тілдері халықтардың ортақ тіліне айналды. IV-VI ғасырларда Магадхи жерінде сол кездегі ең ірі Гупта империясы құрылды. Гупта әулетінің билігі Чапдрагуптаның (320-340) қолына тиеді. Оның баласы Самудрагупта (340-380) тұсында Гупта мемлекеті күшейіп, Батыс Бенгалиядан Пенджабқа дейінгі аралықтағы Солтүстік Үндістанды биледі.
Үндістан феодалдық қоғамының өзге елдерден ерекшелігі - әлеуметтік каста жүйесінің болуы. Әлеуметтік касталар брахман,кшатрий, вайший,шудра деп аталады. Сонымен қатар касталарға кірмеген қоғамның ең бір қорғансыз бөлігі кесапаттылар деп аталған. Дүниеге келген әрбір үнділік абыздар, ақсүйек жауынгерлер, егіншілер, қызметшілер топтарының біріне жататын болды. Абыздар мен ақсүйектер елдің саяси биліғі тізгінін ұстады, қызметшілер ең кедей топқа жатты. Қызметші касталарымен сөйлесу, жақындап бірге жүру немесе бір үйде отыру абыздар мен ақсүйектер касталарында жиіркеніш туғызатын.
VII-XII ғасырларда Үнді жерінде феодалдық қатынас тереңдей түсті. Мүлік теңсіздігі күшейіп, феодалдық тап қалыптасты. Ірі феодалдық жер иеліктері үлғая түсті. Жер патша иелігіндегі мемлекеттік меншік болып саналды. Патша бүкіл жерді 4 иелікке бөлді:
1) мемлекеттік мүддеге пайдаланылатын жер;
2) патша қызметкерлеріне арналған;
3) аскан қабілетімен көзге түскен адамдарға сыйға тартылатын жер;
4) дін қызметкерлеріне берілетін жер.
Объяснение: