Антанта (франц. Ентенте, Ентенте цордіале – “келісім”) – Англия, Франция мен Ресей мемлекеттерінің әскери одағы. Бастапқыда “Үштік келісім” деп аталды. Негізі 1904 – 07 жылдары қалыптасып, бірінші дүниежүзілік соғыс жылдары Германия коалициясына қарсы 20-дан астам мемлекетті біріктірді. Антантаның құрылуы 1882 жылы Германияның басшылығымен құрылған “Үштік одаққа” қарсы жауап ретінде 1891 – 93 жылдары орыс-француз одағының жасалуынан басталды. 20 ғасырдың бас кезіндегі ағылшын-герман қайшылықтарының шиеленісуі Англияның Франция және Ресеймен қақтығысын артқа ысырды. 1904 жылы ағылшын-француз келісімі, 1907 жылы орыс-ағылшын келісіміне қол қойылды. Антанта елдері Германияға қарсы соғысқа әзірлене отырып, Италия мен Австрия-Венгрияны “Үштік одақтан” бөліп әкетуге әрекеттенді. 1-дүниежүзілік соғыс басталғанға дейін-ақ Италия “Үштік одақтың” құрамында қала отырып, Антанта елдерімен байланысын нығайтты. 1915 жылы мамырда Италия Антанта жағына шықты. 1914 жылы қыркүйекте Лондонда Англия, Франция, Ресейдің арасында одақтық әскери шартқа қол қойылды. Соғыс барысында Антантаға біртіндеп жаңа мемлекеттер қосыла бастады. 1915 жылы қазанда бұл келісімге Жапония қосылды. Соғыстың соңына қарай Антантаның құрамында (Қазан төңкерісінен кейін Ресей Антантаның құрамынан шығып кеткен еді): Англия, Бельгия, Италия, Қытай, Куба, Либерия, Никарагуа, Панама, Перу, Португалия, Румыния, Сан-Доминго, Сан-Марино, Сербия, Сиам, АҚШ, Франция, Уругвай, Черногория, Хиджаз, Экуадор, Жапония болды. Қазан төнкерісінен кейін Антанта елдері кеңес мемлекетіне қарсы қарулы интервенция ұйымдастырды. 1917 жылы 23 желтоқсанда Англия мен Франция Кеңестік Ресейге қарсы интервенция жасау жөнінде келісімге қол қойды. Интервенция 1918 жылы наурыз айында басталды, оған одаққа кіретін басқа елдер де белсене қатысты. Алайда Антантаның кеңес өкіметіне жасаған жорығы сәтсіз аяқталды. 1-дүниежүзілік соғыстан кейін көп ұзамай Антанта ыдырап кетті. [1]
Особенности развития стран Латинской Америки на современном этапе и перспективы российско-латиноамериканских отношений
Аналитика22 июля 2014Андрей Шишков
Латинская Америка переживает один из лучших периодов своей истории
Рассуждая о судьбах Латинской Америки, эксперты отмечают, что в последние десятилетия в этом регионе произошли глубокие экономические и политические трансформации, существенно изменившие облик латиноамериканских стран и их место в мире. Фактически общим местом стала констатация снижения влияния США на страны Латинской Америки, возросшая самостоятельность латиноамериканских государств и появление в регионе новых игроков, в первую очередь Китая, стремящегося занять место главного торгового партнера Латинской Америки.
Значительные перемены произошли в экономике стран региона. Если в 1990-е гг. латиноамериканские государства пережили целый ряд экономических кризисов, то в 2000-е гг. они, за некоторыми исключениями, проводят взвешенную макроэкономическую политику и демонстрируют стабильный рост. Свидетельством успешности избранной экономической модели является устойчивость перед лицом глобального финансового-экономического кризиса 2008 г., не оказавшего разрушительного воздействия на страны Латинской Америки. Замедление темпов экономического роста в США не привело к возникновению глубокого кризиса в экономике латиноамериканских стран, поскольку большинство из них сумело диверсифицировать свои внешнеэкономические связи еще до событий 2008 г. Кроме того, сохранение высоких цен на мировом рынке на экспортные товары из Латинской Америки сохранению экономической стабильности и проведению масштабной социальной политики, позволившей вытащить из бедности десятки миллионов человек.
Антанта (франц. Ентенте, Ентенте цордіале – “келісім”) – Англия, Франция мен Ресей мемлекеттерінің әскери одағы. Бастапқыда “Үштік келісім” деп аталды. Негізі 1904 – 07 жылдары қалыптасып, бірінші дүниежүзілік соғыс жылдары Германия коалициясына қарсы 20-дан астам мемлекетті біріктірді. Антантаның құрылуы 1882 жылы Германияның басшылығымен құрылған “Үштік одаққа” қарсы жауап ретінде 1891 – 93 жылдары орыс-француз одағының жасалуынан басталды. 20 ғасырдың бас кезіндегі ағылшын-герман қайшылықтарының шиеленісуі Англияның Франция және Ресеймен қақтығысын артқа ысырды. 1904 жылы ағылшын-француз келісімі, 1907 жылы орыс-ағылшын келісіміне қол қойылды. Антанта елдері Германияға қарсы соғысқа әзірлене отырып, Италия мен Австрия-Венгрияны “Үштік одақтан” бөліп әкетуге әрекеттенді. 1-дүниежүзілік соғыс басталғанға дейін-ақ Италия “Үштік одақтың” құрамында қала отырып, Антанта елдерімен байланысын нығайтты. 1915 жылы мамырда Италия Антанта жағына шықты. 1914 жылы қыркүйекте Лондонда Англия, Франция, Ресейдің арасында одақтық әскери шартқа қол қойылды. Соғыс барысында Антантаға біртіндеп жаңа мемлекеттер қосыла бастады. 1915 жылы қазанда бұл келісімге Жапония қосылды. Соғыстың соңына қарай Антантаның құрамында (Қазан төңкерісінен кейін Ресей Антантаның құрамынан шығып кеткен еді): Англия, Бельгия, Италия, Қытай, Куба, Либерия, Никарагуа, Панама, Перу, Португалия, Румыния, Сан-Доминго, Сан-Марино, Сербия, Сиам, АҚШ, Франция, Уругвай, Черногория, Хиджаз, Экуадор, Жапония болды. Қазан төнкерісінен кейін Антанта елдері кеңес мемлекетіне қарсы қарулы интервенция ұйымдастырды. 1917 жылы 23 желтоқсанда Англия мен Франция Кеңестік Ресейге қарсы интервенция жасау жөнінде келісімге қол қойды. Интервенция 1918 жылы наурыз айында басталды, оған одаққа кіретін басқа елдер де белсене қатысты. Алайда Антантаның кеңес өкіметіне жасаған жорығы сәтсіз аяқталды. 1-дүниежүзілік соғыстан кейін көп ұзамай Антанта ыдырап кетті. [1]
Особенности развития стран Латинской Америки на современном этапе и перспективы российско-латиноамериканских отношений
Аналитика22 июля 2014Андрей Шишков
Латинская Америка переживает один из лучших периодов своей истории
Рассуждая о судьбах Латинской Америки, эксперты отмечают, что в последние десятилетия в этом регионе произошли глубокие экономические и политические трансформации, существенно изменившие облик латиноамериканских стран и их место в мире. Фактически общим местом стала констатация снижения влияния США на страны Латинской Америки, возросшая самостоятельность латиноамериканских государств и появление в регионе новых игроков, в первую очередь Китая, стремящегося занять место главного торгового партнера Латинской Америки.
Значительные перемены произошли в экономике стран региона. Если в 1990-е гг. латиноамериканские государства пережили целый ряд экономических кризисов, то в 2000-е гг. они, за некоторыми исключениями, проводят взвешенную макроэкономическую политику и демонстрируют стабильный рост. Свидетельством успешности избранной экономической модели является устойчивость перед лицом глобального финансового-экономического кризиса 2008 г., не оказавшего разрушительного воздействия на страны Латинской Америки. Замедление темпов экономического роста в США не привело к возникновению глубокого кризиса в экономике латиноамериканских стран, поскольку большинство из них сумело диверсифицировать свои внешнеэкономические связи еще до событий 2008 г. Кроме того, сохранение высоких цен на мировом рынке на экспортные товары из Латинской Америки сохранению экономической стабильности и проведению масштабной социальной политики, позволившей вытащить из бедности десятки миллионов человек.
удачи