Программы преобразования с участием Сперанского (второй этап реформ)
Преобразование Сената
Финансовая реформа
Реформа образования
Крестьянская реформа
Проекты конституционных реформ
Итоги реформ
Реформы Александра I
Александр I пришёл к власти в 1801 году путём участия в перевороте и убийстве Павла I, пятилетнее правление которого ознаменовалось жестокостью. Вину за гибель отца Александр чувствовал всю жизнь.
Будущий император воспитывался под влиянием Екатерины II, поэтому был образован согласно западному образцу. Его стремлением было создание гуманного общества, Александр поддерживал идеи Французской революции — это и стало предпосылками для большого количества реформ.
Первые шаги во внутренней политике были направлены на возвращение привилегий дворянам и исправление ущерба, нанесённого государству во время правления Павла 1. Выезд за границы страны стал свободным, возобновились международные связи, произошло ослабление цензуры.
Эпоха императора Александра I отметилась либеральной реформаторской деятельностью:
создание Негласного комитета — органа, компетентного возражать самодержцу;
изменение структуры управления;
крестьянская реформа;
нововведения в сфере образования;
финансовая реформа;
предоставление конституционных прав Польше и Бессарабии;
создание проекта российской Конституции.
Почти весь период правления Александра был связан с войнами против Наполеона. Внешняя политика государя была направлена на решение проблем с французами. Первая война в 1805 году завершилась поражением России и их соратников под Аустерлицем. В Отечественной войне 1812 года император практически не участвовал, доверив бразды управления компетентным полководцам. После разгрома Бонапарта российская армия продолжила победное шествие до Парижа. Этому интриганские ходы прусских ставленников при дворе императора. Под их влиянием Александр I приобрёл уверенность в том, что его священной миссией является уничтожение тирании Наполеона в Европе.
Феодалдық құрылыстың тағы бір ерекшелігі -феодалдар атақ-лауазымы бойынша бірнеше сатыға бөлінді. Ол бөліну тарихта феодалдық саты деп аталды. Ең жоғарғы баспалдақта басты феодал - королъ тұрды. Ол жоғарғы сот және әскердің қолбасшысы міндеттерін де атқарды. Келесі баспалдақта корольдің бағыныштылары герцогтер мен графтар болды. Герцогтер мен графтардың қол астына жүздеген деревнялар қарады. Олардың билігінде үлкен өскер отряды болды. Графтардан кейінгі баспалдақта олардың бағыныштылары - барондар мен виконттар түрды. Олар жиырма-отыз деревняны басқарып, сол деревнялардан шағын әскер бөлімін жасақтауға мүмкіндік алды. Барондар ұсақ феодалдардың - рыцарълардыц мырзасы еді. Ал рыцарьлар әлі рыцарь атағын ала қоймаған қатардағы жауынгерлердің мырзасы атанды. Мырзалардың бір-біріне сатылы бағыныштылығы әр елде әр түрлі болды. Мысалы, Германияда феодалдық сатының баспалдақтарында тұрғандардың бәрі өздерін төменнен жоғары қарай корольге бағыныштымыз деп есептеді. Ал Францияда «менің бағыныштымның бағыныштысы маған бағынышты емес» деген қағиданы ұстанды. Бірақ барлық елдердегі феодалдық сатыға ортақ тәртіптер де болды. Ол - соғыс бола қалған күнде әр бағыныштының қажетті қару-жарағымен өз мырзасының қол астына барып сапқа тұру міндеті еді. Шаруалар феодалдық сатыға кірмеді. Сатыға тек феодалдар, яғни мырзалар мен бағыныштылар ғана кірді.Шаруалардың міндеті сатыдағы феодалдарды азық-түлік, киім-кешекпен қамтама-сыз ету болды. Сонымен, ІХ-Х ғасырларда Батыс Еуропа елдерінде жер иеленушілер өздерінің меншігіндегі жер мөлшері, тәуелді адамдары мен әскери қызметкерлерінің саны бойынша жікке бөлінді. Сөйтіп феодалдардың белгілі бір дәрежеде бір-біріне бағыныштылық жүйесі құрылды. Феодалдық саты деп аталатын Бұл жүйе феодалдық қатынастарды нығайту мақсатына қызмет етті.
Содержание:
Реформы Александра I
Влияние личных качеств Александра I на реформы
Первые реформы Александра I
Создание министерств
Сенат
Синод
Программы преобразования с участием Сперанского (второй этап реформ)
Преобразование Сената
Финансовая реформа
Реформа образования
Крестьянская реформа
Проекты конституционных реформ
Итоги реформ
Реформы Александра I
Александр I пришёл к власти в 1801 году путём участия в перевороте и убийстве Павла I, пятилетнее правление которого ознаменовалось жестокостью. Вину за гибель отца Александр чувствовал всю жизнь.
Будущий император воспитывался под влиянием Екатерины II, поэтому был образован согласно западному образцу. Его стремлением было создание гуманного общества, Александр поддерживал идеи Французской революции — это и стало предпосылками для большого количества реформ.
Первые шаги во внутренней политике были направлены на возвращение привилегий дворянам и исправление ущерба, нанесённого государству во время правления Павла 1. Выезд за границы страны стал свободным, возобновились международные связи, произошло ослабление цензуры.
Эпоха императора Александра I отметилась либеральной реформаторской деятельностью:
создание Негласного комитета — органа, компетентного возражать самодержцу;
изменение структуры управления;
крестьянская реформа;
нововведения в сфере образования;
финансовая реформа;
предоставление конституционных прав Польше и Бессарабии;
создание проекта российской Конституции.
Почти весь период правления Александра был связан с войнами против Наполеона. Внешняя политика государя была направлена на решение проблем с французами. Первая война в 1805 году завершилась поражением России и их соратников под Аустерлицем. В Отечественной войне 1812 года император практически не участвовал, доверив бразды управления компетентным полководцам. После разгрома Бонапарта российская армия продолжила победное шествие до Парижа. Этому интриганские ходы прусских ставленников при дворе императора. Под их влиянием Александр I приобрёл уверенность в том, что его священной миссией является уничтожение тирании Наполеона в Европе.
Феодалдық құрылыстың тағы бір ерекшелігі -феодалдар атақ-лауазымы бойынша бірнеше сатыға бөлінді. Ол бөліну тарихта феодалдық саты деп аталды. Ең жоғарғы баспалдақта басты феодал - королъ тұрды. Ол жоғарғы сот және әскердің қолбасшысы міндеттерін де атқарды. Келесі баспалдақта корольдің бағыныштылары герцогтер мен графтар болды. Герцогтер мен графтардың қол астына жүздеген деревнялар қарады. Олардың билігінде үлкен өскер отряды болды. Графтардан кейінгі баспалдақта олардың бағыныштылары - барондар мен виконттар түрды. Олар жиырма-отыз деревняны басқарып, сол деревнялардан шағын әскер бөлімін жасақтауға мүмкіндік алды. Барондар ұсақ феодалдардың - рыцарълардыц мырзасы еді. Ал рыцарьлар әлі рыцарь атағын ала қоймаған қатардағы жауынгерлердің мырзасы атанды. Мырзалардың бір-біріне сатылы бағыныштылығы әр елде әр түрлі болды. Мысалы, Германияда феодалдық сатының баспалдақтарында тұрғандардың бәрі өздерін төменнен жоғары қарай корольге бағыныштымыз деп есептеді. Ал Францияда «менің бағыныштымның бағыныштысы маған бағынышты емес» деген қағиданы ұстанды. Бірақ барлық елдердегі феодалдық сатыға ортақ тәртіптер де болды. Ол - соғыс бола қалған күнде әр бағыныштының қажетті қару-жарағымен өз мырзасының қол астына барып сапқа тұру міндеті еді. Шаруалар феодалдық сатыға кірмеді. Сатыға тек феодалдар, яғни мырзалар мен бағыныштылар ғана кірді.Шаруалардың міндеті сатыдағы феодалдарды азық-түлік, киім-кешекпен қамтама-сыз ету болды. Сонымен, ІХ-Х ғасырларда Батыс Еуропа елдерінде жер иеленушілер өздерінің меншігіндегі жер мөлшері, тәуелді адамдары мен әскери қызметкерлерінің саны бойынша жікке бөлінді. Сөйтіп феодалдардың белгілі бір дәрежеде бір-біріне бағыныштылық жүйесі құрылды. Феодалдық саты деп аталатын Бұл жүйе феодалдық қатынастарды нығайту мақсатына қызмет етті.