1.Берілген сын есімдердің қай шырайға кіретіндігін анықта. Биік,ауырырақ,сап-сары,үп-үлкен,үлкендеу,қызыл,ақшыл,көгілір,сап-сары,жап-жарық,сарғыш,ақылды,жылылау,өнімді.

​

Дәрігердің кәсібі - сол бір ең ескі және абадан кәсіптерден. Арада терең қадімде адамдар қадірледі және бағала- ана, кім ауру шешу білді, қыңқыл-сыңқылдың шипасының ақы-пұлдарын біле. Орыс әдебиетте доктордың бейнесі көрікті мес- ана қарызға алады. Айрықша терең әсерді А. П. әңгімеле- Чеховтің жасайды. Туралы жас адамның А. П. адамдық паденьесінде Чехов оқырмандарға "Ионыч" әңгімеле- поведал. Қандай абзал ниеттермен, биік аусарлықтармен қарияның жас докторы губерниялық қалаға С. деген келді! Басында ол бұдан әрі на қысқа уақыт қалдыр- аурухана қорықты. Бірақ ақырын-ақырын, пасық тоғышардың сәрсенбісінің ықпалының астында, ол өзгерді. Ақшаларға деген әуестік, наживы зары барлық адами онда погубили. Ол көмектес- адамдарға бескорыстно туралы дәрігердің қарызының ұмытты. Оның өмірінің мақсатымен ақшалар стали. Сырттың Чеховтің әңгімеле-, "попрыгунья", біз өзге дәрігерді көреміз. Түтіннің докторының, ша пікір жолдас, ұлы ғалым, келешек ғылымның шам-шырағының. Алайда ол тек ғылым өзі ша себе, бірақ және нақты адамның өмірі маңызды бол-.

"Алаш"

Осуждая меня со стороны, 
Считая, что принадлежу к элите богатых, 
Презирая меня и не желая беседовать по душам, 
Бежит от меня юное племя. 
"Слух в народе (про меня): что, мол, "выжил из ума". 
Муллы твердили, что я нарушитель канонов религии. 
Нашлись и такие, что упрекали в "вознесении 
отжившего". 
"Остался я теперь перед всем миром нагой. 
Все перекочевали, я - одинок, 
Скажи, мой народ, чем тебе я не угодил, 
И какую беду я тебе принес? 
Ведь товарищи мои только карандаш и бумага.

О себе 

Кану я, но будут жить мои стихи, 
Молодые все запомнят до строки. 
Кто-то с верой примет это, кто-то нет, 
Нет, не каждому стихи мои близки. 

Так ушедших обсуждаем мы порой, 
Все плохое, наносимое молвой, 
Отвергаем, чтобы память добрых дел 
Не тускнела в стороне его родной. 

После смерти отстоять я не смогу 
Чувство жизни, что легло в мою строку. 
Это мненье в своем сердце сохранив, 
Вот что высказать хочу, пока я жив: 

Не суди о человеке, не познав, 
Не суди, в кругу его не побывав. 
И над путником не смейся, тяжкий груз 
На свои в дороге плечи не приняв. 

Словно в лодке, что на море, - в те года... 
Не забыть эпоху эту никогда. 
Мое время не похоже на твое, 
Если сядешь в эту лодку, что тогда?...

Сам отсек я пуповину, выбрал путь, 
Тьму раздвинул, никуда мне не свернуть. 
Так что полностью судьбу мою познай, 
Верю, что поймешь меня когда-нибудь.