1. Сөйлемнің тыныс белгісін қой. Кеше кешке жолдасы Қарқаралыда ів әлі екі-үш күн боламыз деген болатын. 2. Төлеу сөзге айналдыр. «Салыстырудың қай-қайсысы да кемшіліксіз болмайды», - дейді неміс мақалы.
Бір кезде үй жануарлары қораның алдына жиналды. Біраздан кейін тауық айтыпты. - Менің жұмыртқамсыз адамдар тамақ жейді алмайтын еді. Менің адамға деген пайдам көп. Сосын сиыр айтыпты:н Менің сүттім мол, менің сүттімен сүзбе, айран, қаймақ жасауға болады. Менің адамға деген пайдам көбірек. Тағы ит айтыпты: Мен адамды қасқырлардан қорғаймын. Менің адамға деген пайдам көп. Сөйтіп - сөйтіп ұрыс жалғаса берді. Бір кезде үй жануарларының егесі келіп, айтыпты: - Барлықтарының пайдаларың көп. Әр кімде өзінің жақсы пайдасы болады.
Менің Қазақстаным! Бұл сөзді жайбарақат айта салу қиын. Тіпті, мүмкін емес десе де болады. Оны айтқанда бойыңды ерекше сезім билеп, санаңда әлдебір жарқын сәуле жалт еткендей әсерге бөленесің.
Оны естігенде ел мен жерге деген махаббат, туған халқың мен туған топырағыңның алдындағы перзенттік парыз жайлы ойлар жадыңда оралады. Одан өміршеңдік пен өрлікке, оптимистік пен жасампаздыққа бастайтын айбынды азаматтық рух сезіледі.
Менің қазақстаным! Бұл – жігеріңді жанып, жүрегіңді баурайтын аса әсерлі сөздер. Оны ауызға алғанда кіндік қаның тамған киелі жермен, оның өткенімен, бүгінімен және ертеңімен тәңірлік байланыстылығын, табиғи біртұтастығын еске түседі.
Оны айтқанда арқаңды Алатауға тіреп тұрғандай тәкаппар да сенімді, алдыңда Сарарқаның сар жазирасындай шетсіз де шексіз ұлы жол жатқандай еркін, ару Ақжайықтың әбілхаят сумымен тазарғандай тұнық та сергек сезінесің.
Оны тыңдағанда құлағыңа киелі көк бөрінің тау мен тасты күңіренткен салқар сарынын, сағым қуып, самал желмен жарысқан сәйгүлік тұлпарлардың тұяғының дүбірін, қыран қанатының ғаламат суылын естігендей боласың. Қарлы шыңнан қияға көз салған қанатты барыстың тоятын таппай тоқтамас тегеурінді қимылы көз алдыңа келеді.
Менің Қазақстаным! Бұл – қазақ деген көнбіс те қайсар халықтың жүрек сөзі. Барша әлемге ашық, бар дүниесін тек қызығына шашу үшін жинайтын, қонағын құдайындай сыйлайтын, «көрші хақы – тәңірі хақы» деп есептейтін, аузын ашса – жүрегі көрінетін аңқылдаған ақ адал ұлттың жан тебіренісі.
Біраздан кейін тауық айтыпты.
- Менің жұмыртқамсыз адамдар тамақ жейді алмайтын еді. Менің адамға деген пайдам көп. Сосын сиыр айтыпты:н
Менің сүттім мол, менің сүттімен сүзбе, айран, қаймақ жасауға болады. Менің адамға деген пайдам көбірек.
Тағы ит айтыпты:
Мен адамды қасқырлардан қорғаймын. Менің адамға деген пайдам көп.
Сөйтіп - сөйтіп ұрыс жалғаса берді.
Бір кезде үй жануарларының егесі келіп, айтыпты:
- Барлықтарының пайдаларың көп. Әр кімде өзінің жақсы пайдасы болады.
Оны естігенде ел мен жерге деген махаббат, туған халқың мен туған топырағыңның алдындағы перзенттік парыз жайлы ойлар жадыңда оралады. Одан өміршеңдік пен өрлікке, оптимистік пен жасампаздыққа бастайтын айбынды азаматтық рух сезіледі.
Менің қазақстаным! Бұл – жігеріңді жанып, жүрегіңді баурайтын аса әсерлі сөздер. Оны ауызға алғанда кіндік қаның тамған киелі жермен, оның өткенімен, бүгінімен және ертеңімен тәңірлік байланыстылығын, табиғи біртұтастығын еске түседі.
Оны айтқанда арқаңды Алатауға тіреп тұрғандай тәкаппар да сенімді, алдыңда Сарарқаның сар жазирасындай шетсіз де шексіз ұлы жол жатқандай еркін, ару Ақжайықтың әбілхаят сумымен тазарғандай тұнық та сергек сезінесің.
Оны тыңдағанда құлағыңа киелі көк бөрінің тау мен тасты күңіренткен салқар сарынын, сағым қуып, самал желмен жарысқан сәйгүлік тұлпарлардың тұяғының дүбірін, қыран қанатының ғаламат суылын естігендей боласың. Қарлы шыңнан қияға көз салған қанатты барыстың тоятын таппай тоқтамас тегеурінді қимылы көз алдыңа келеді.
Менің Қазақстаным! Бұл – қазақ деген көнбіс те қайсар халықтың жүрек сөзі. Барша әлемге ашық, бар дүниесін тек қызығына шашу үшін жинайтын, қонағын құдайындай сыйлайтын, «көрші хақы – тәңірі хақы» деп есептейтін, аузын ашса – жүрегі көрінетін аңқылдаған ақ адал ұлттың жан тебіренісі.