2. Тапсырма.Түбір морфема және қосымша морфемаларды сызып көрсетіңіз. Әсіресе ажымы мол үлкендер пішіні бір қызық хикая тәрізді. Бірақ мөлдіреген моншақтай соншалық таза, сондай сүйкімді және ең ыстық, ең сүйікті баласының аузынан шыққан мына сияқты анық кекесін Абайға аса ауыр тиді. Содан кейін әлгі көрініс үріккен құстай қайтып оралмады. Бұл әңгімені ұйып тыңдай отыра Тұрар кенет селк ете қалды. Жер дүние жап-жасыл, әр түрлі мәнері бар кілем жапқан сықылды.Жаманнан жақсы тумай ма,жаманның көзін жумай ма.Жүйріктерінің тізгінін босатып жіберді.Ұлпа көбік қар жер бетін тегіс жауыпты.Үлкендер шәй ішіп. Қызылдың иіскер қауынын жеп жатқанда Раушан өзінің ботасымен қоштасты. Әр тереңнің түбі бар.

1. Себебі ауру адамды ешқандай байлық қызықтырмайды, денсаулықты байлыққа сатып ала алмайды, сонымен өмірдің мағынасы кетеді.

2. Өнерлі адам өмірде өз орнын таба алады.

3. Саналы адам өзінің өрескіл істеріне қатты ұялады, ол өзінің ар-ұятын өмірінен де жоғары бағалайды.

4.  Орнымен айтылған сөз қиындықтан құтқарады, сөз адамдарды келістіре де алады, ал, дұрыс айтылмаған сөз жауластырады.

5. Ертеде билер билік айтқанда тура айтатын болған, ол туысы ма, бай ма, баласы ма- бәрібір  ешкімге бұрмаламай, тек дұрысы шешім қабылдайтын болған.

6. Ас құятын ыдысыңыз, ас ішерде қолыңыз, отырған жерлеріңіз таза болса, ауру жоламайды.

7. Бұл денсаулықты ешқандай ақшаға сатып ала алмайтындығымыз туралы.

8. Әр уақытта ас құятын ыдыстың таза болу керектігі туралы.

Объяснение:

С самого начала своей жизни каждый человек крепко-накрепко связан со своей родной землей. Потому и говорят в народе, что родная земля и в горсти мила. Это та земля, по которой ребенок делает свои первые шаги. Которая кормит хлебом, выросшим на ее полях. По этой земле ребенка впервые ведут за руку отец и мать. Родная земля — это та, которую ты видишь первой в жизни и запоминаешь до самого горизонта — улицу, лес, поле, реку, родные детский садик и школу. Много разных пейзажей увидит еще в жизни человек. Но этот, первый и самый главный, он не забудет никогда. Закроешь глаза- и вот он, предстает перед взглядом, будто наяву.

Издавна воины шли на битву, спрятав за пазухой мешочек с родной землей, приложив его к сердцу. Чтобы, если прольется кровь на чужбине, то пусть оросит родную землю. Если уж не придется лечь в землю к своим предкам, то пусть ее хоть на могиле насыпят. А те, кто уезжает надолго или навсегда на чужбину, тоже везут с собой горстку родной земли.