ответ:Метафора (грек metaphora – ауыстыру) – троптың (құбылтудың) бір түрі. Құбылыстар мен заттардың ұқсастық белгілері негізінде астарлы мағынада қолданылуы.
Метафораны сөз өнері (поэтика, риторика), эстетика, логика, философия, тіл (стилистика, лексикология, психолингвистика) ғылымдары зерттейді. “Метафора табиғатында жұмбақтылық бар” (Аристотель). Сөз өнерінде метафораның символикалық, эмоционалдық ерекше мәні бар. Абай өлеңдеріндегі “жастықтың оты”, “жүректің көзі”, “дүние есігі” деген Метафоралармен қатар дәстүрлі қолданыстағы метафоралар кездеседі: жан азығы, табиғат-ана, өмір-өзен, өмір сыбағасы, асау толқын, т.б. Ойды әсерлі жеткізу мақсатында метафора қолданылады:
“Қолына алып шашақты сан мың найза, Жауынгер күн келеді жалаулатып”
“Қасқа бұлақ, қасыңнан неге кеттім?! Не деген жел айдаған көбелекпін?” (М.Мақатаев).
Ол мақал-мәтелдер, тұрақты сөз тіркестері, қанатты сөздерде жиі кездеседі. Метафораның кейбір түрлері теңеуге жақындайды. Мысалы, тас жүрек. Бірақ онда теңеудегідей екі нәрсені салыстырудан гөрі сезім, әсер жақындығын көрсету басым. Көбіне ондай екі нәрсенің бірі айтылып, екіншісі емеурінмен білдіріледі.
Мұнда ақынды желмен, отпен жәй ғана салыстырып қоймай, соған балап айту бар. Метафора тілді байытуға қызмет етеді, синонимдерді, көпмағыналықты, терминдік жүйені және эмоциональды-экспрессивті лексиканы дамытады. Мысалы: билік тізгіні, ғасыр перзенті, көңіл көкжиегі, жан айғайы, жер кіндігі, үміт жібі, т.б. Тілдегі қолданыс аясына қарай жеке қолданыстағы метафора және тұрақты метафора болып бөлінеді. Әдебиеттегі ізденістер нәтижесінде “метафоралық роман” деген соны термин қалыптасып келеді.[1][2][3]
Метафора әрдайым ауыспалы мағынада жұмсалады. Соның өзінде кемінде екі мағына болуы мүмкін. Сонысына байланысты метафора екі түрлі қызмет атқарады: белгілі бір затқа, құбылысқа немесе адамға сипаттама беру және сол заттың, құбылыстың немесе адамның атын атау (номинация). Бірінші жағдайда метафора сөйлем ішінде баяндауыш болады да (Сен қасқыр екенсің), екінші жағдайда бастауыш немесе толықтауыш болады (Қасқыр қайда кеткен? Ол қасқырмен көп байланыса берме). Сөйлеу практикасында қалыптасып қалған аң атаулары ғана (аю, түлкі, қоян, доңыз, қой, ит т. б.) ғана емес, метафора қызметінде адам болмысындағы, қызметіндегі әр алуан жайлар алына береді (бастық, чиновник, ғұлама, әкім т. б.). Мундай жайлар, сөйлеу жағдайында анық байқалып отырады; (Мынауың дайын тұрған ғұлама ғой! - Өзір ғұламалық ертерек шығар, бірақ түбінде болып қалатын да сыңайы бар).
Бәсекелестіктің қатал ғасырында , бізге бөтен дүниетаным "адам – адамға-қасқыр" қағидаты бойынша өмір сүруге мәжбүр болған кезде, адамгершілік сияқты қасиет үлкен тапшылыққа айналады. Адамгершілік дегеніміз не? Бұл сұрақ әрқашан адамдарды алаңдатты. Әр уақытта әр түрлі философтар бұл туралы айтқан және әрқайсысы адамзат ұғымын өз жолымен түсіндірген.
XVIII ғасырдағы украин және орыс философы, ақын, мұғалім, адам бостандығының философы Григорий Сковорода адамдағы ең маңызды шынайы адам деп санады: руханият, рух, адам өмірінің мәнін оларға дейін төмендетіп, адам денесін артта қалдырды. Ол былай деп жазды: "О, егер біз ұятсыз істерде ұялшақ және қорқынышты болсақ, біз қаншалықты жиі қорқатын және жаман істерден ұялатынбыз!» . Бірақ ол шындықты жазды. Адамдар көптеген игі істерді айналып өтеді немесе олардың көмегі мен қатысуымен өздерін және әлемді жақсарта алатындығын байқағысы келмейді, тек тілек болады, және барлығына жақсы істер жеткілікті.
Объяснение:
В наш жёсткий век конкуренции, когда нам навязывают чуждое мировоззрение жить по принципу: «человек человеку – волк» , в большом дефиците становится такое качество как Человечность. Что же такое Человечность? Этот вопрос волновал людей всегда. Во все времена разные философы высказывались по этому поводу, и каждый трактовал понятие человечности по-своему.
Украинский и русский философ XVIII века, поэт, педагог, философ человеческой свободы, Григорий Сковорода, в человеке считал главнейшим истинно человеческое: духовность, дух, сводя к ним сущность человеческой жизни, а человеческую плоть ставил на второй план. Он писал: «О, если бы мы в позорных делах были такие же стеснительные и боязливые, как часто мы бываем боязливые и порочно стеснительные в порядочных поступках!» . А ведь он написал правду. Множество добрых дел люди обходят стороной или просто не хотят замечать, что своей и участием они могут сделать себя и мир лучше, было бы только желание, а добрых дел на всех хватит.
ответ:Метафора (грек metaphora – ауыстыру) – троптың (құбылтудың) бір түрі. Құбылыстар мен заттардың ұқсастық белгілері негізінде астарлы мағынада қолданылуы.
Метафораны сөз өнері (поэтика, риторика), эстетика, логика, философия, тіл (стилистика, лексикология, психолингвистика) ғылымдары зерттейді. “Метафора табиғатында жұмбақтылық бар” (Аристотель). Сөз өнерінде метафораның символикалық, эмоционалдық ерекше мәні бар. Абай өлеңдеріндегі “жастықтың оты”, “жүректің көзі”, “дүние есігі” деген Метафоралармен қатар дәстүрлі қолданыстағы метафоралар кездеседі: жан азығы, табиғат-ана, өмір-өзен, өмір сыбағасы, асау толқын, т.б. Ойды әсерлі жеткізу мақсатында метафора қолданылады:
“Қолына алып шашақты сан мың найза, Жауынгер күн келеді жалаулатып”
“Қасқа бұлақ, қасыңнан неге кеттім?! Не деген жел айдаған көбелекпін?” (М.Мақатаев).
Ол мақал-мәтелдер, тұрақты сөз тіркестері, қанатты сөздерде жиі кездеседі. Метафораның кейбір түрлері теңеуге жақындайды. Мысалы, тас жүрек. Бірақ онда теңеудегідей екі нәрсені салыстырудан гөрі сезім, әсер жақындығын көрсету басым. Көбіне ондай екі нәрсенің бірі айтылып, екіншісі емеурінмен білдіріледі.
“Ақын – жел, есер, гулер жүйрік желдей, Ақын – от, лаулап жанар аспанға өрлей” (Мағжан).
Мұнда ақынды желмен, отпен жәй ғана салыстырып қоймай, соған балап айту бар. Метафора тілді байытуға қызмет етеді, синонимдерді, көпмағыналықты, терминдік жүйені және эмоциональды-экспрессивті лексиканы дамытады. Мысалы: билік тізгіні, ғасыр перзенті, көңіл көкжиегі, жан айғайы, жер кіндігі, үміт жібі, т.б. Тілдегі қолданыс аясына қарай жеке қолданыстағы метафора және тұрақты метафора болып бөлінеді. Әдебиеттегі ізденістер нәтижесінде “метафоралық роман” деген соны термин қалыптасып келеді.[1][2][3]
Метафора әрдайым ауыспалы мағынада жұмсалады. Соның өзінде кемінде екі мағына болуы мүмкін. Сонысына байланысты метафора екі түрлі қызмет атқарады: белгілі бір затқа, құбылысқа немесе адамға сипаттама беру және сол заттың, құбылыстың немесе адамның атын атау (номинация). Бірінші жағдайда метафора сөйлем ішінде баяндауыш болады да (Сен қасқыр екенсің), екінші жағдайда бастауыш немесе толықтауыш болады (Қасқыр қайда кеткен? Ол қасқырмен көп байланыса берме). Сөйлеу практикасында қалыптасып қалған аң атаулары ғана (аю, түлкі, қоян, доңыз, қой, ит т. б.) ғана емес, метафора қызметінде адам болмысындағы, қызметіндегі әр алуан жайлар алына береді (бастық, чиновник, ғұлама, әкім т. б.). Мундай жайлар, сөйлеу жағдайында анық байқалып отырады; (Мынауың дайын тұрған ғұлама ғой! - Өзір ғұламалық ертерек шығар, бірақ түбінде болып қалатын да сыңайы бар).
Объяснение:
Бәсекелестіктің қатал ғасырында , бізге бөтен дүниетаным "адам – адамға-қасқыр" қағидаты бойынша өмір сүруге мәжбүр болған кезде, адамгершілік сияқты қасиет үлкен тапшылыққа айналады. Адамгершілік дегеніміз не? Бұл сұрақ әрқашан адамдарды алаңдатты. Әр уақытта әр түрлі философтар бұл туралы айтқан және әрқайсысы адамзат ұғымын өз жолымен түсіндірген.
XVIII ғасырдағы украин және орыс философы, ақын, мұғалім, адам бостандығының философы Григорий Сковорода адамдағы ең маңызды шынайы адам деп санады: руханият, рух, адам өмірінің мәнін оларға дейін төмендетіп, адам денесін артта қалдырды. Ол былай деп жазды: "О, егер біз ұятсыз істерде ұялшақ және қорқынышты болсақ, біз қаншалықты жиі қорқатын және жаман істерден ұялатынбыз!» . Бірақ ол шындықты жазды. Адамдар көптеген игі істерді айналып өтеді немесе олардың көмегі мен қатысуымен өздерін және әлемді жақсарта алатындығын байқағысы келмейді, тек тілек болады, және барлығына жақсы істер жеткілікті.
Объяснение:
В наш жёсткий век конкуренции, когда нам навязывают чуждое мировоззрение жить по принципу: «человек человеку – волк» , в большом дефиците становится такое качество как Человечность. Что же такое Человечность? Этот вопрос волновал людей всегда. Во все времена разные философы высказывались по этому поводу, и каждый трактовал понятие человечности по-своему.
Украинский и русский философ XVIII века, поэт, педагог, философ человеческой свободы, Григорий Сковорода, в человеке считал главнейшим истинно человеческое: духовность, дух, сводя к ним сущность человеческой жизни, а человеческую плоть ставил на второй план. Он писал: «О, если бы мы в позорных делах были такие же стеснительные и боязливые, как часто мы бываем боязливые и порочно стеснительные в порядочных поступках!» . А ведь он написал правду. Множество добрых дел люди обходят стороной или просто не хотят замечать, что своей и участием они могут сделать себя и мир лучше, было бы только желание, а добрых дел на всех хватит.