4. Мақаланы оқып, бөліктерін қалпына келтір. орналасқан өлкетану мұражайы қазіргі заманның талабына сай безендірілген. Мұражайда өте көп тарихи жәдігер сақталған. Мұражай қызметкері әр жәдігердің ерекшелігіне тоқталып, қызық ақпараттар берді. Әсіресе «Алтын адам» туралы ақпараты балаларды ерек- ше қызықтырды. Туған табиғатымыздағы түрлі аң-құстың қатырылған бейнесін кәдімгі тірі аң-құстардан ажырату қиынға соқты.

Анеля:Сәлем!Сен Қазақстан Республикасының рәсімдерін бiлесiнбе?

Дидар:Сәлем! Әрине бiлемiн.Ту, Елтаңба,Әнұран.

Анеля:Керемет. Тудың түсі қандай және қалай бейнелер едің? Не белгi береді?

Дидар:Көк түсті, күн сәулесі шашырап тұрады, жәнеде қалықтаған қыран бейнеленген. Ою ол ұлтымыздың белгісі. Туымыз ТЫНЫШТЫҚ пен баянды өмірдің бейнелейді.Ал сен елтаңбаны калай сипаттар едің? Жәнеде нені бiлдiредi.

Анеля: Елтаңбада көгілдір түстің үстіне шаңырақ бейнеленген. Одан жан - жаққа күн сәулесі тәрізді уықтар тарайды. Шаңырақ пен уықтар бiздiң Отанымызда тыныштықта жарасымды өмір сүріп жатқан халықтардың достығын көрсетеді . Елтаңбаның бір бөлігінде ертедегі қанатты тұлпар бейнеленген Елтаңбаның жоғарғы жағындағы бес бұрыш- бақытты өмірге жол сілтейтін жарық жұлдыздың белгісі. Төменгі жағындағы«Қазақстан»деген жазу республиканың атын көрсетеді. Елтаңба Отанымыздың байлығын білдіреді.

Дидар: Тамаша! Елтаңба жайлы көп біледі екенсің. Әнұран жайлы не бiлесiң?

Анеля: Әнұран-мемлекеттің салтанатты әні Оның сөздерінде халықтың мыңдаған жылғы та рихы бүгінгі өмірі мен келешек арманы айтылған.Әнұранды қолын жүректің тұсына қойып тұрып айтады.Бұл өз мемлекетімізге деген құрметті көрсетеді.

Дидар: Анеля сен Қазақсатан еліміздің

рәміздерін жақсы біледі екенсің.

Бердибек Сокпакбаев родился в 1924 году в одном из горных аулов Нарынкольского района Алма-Атинской области. Там же окончил среднюю школу. Накануне Великой Отечественной войны Б. Сокпакбаев – впечатлительный, настойчивый и усидчивый; потом – служба в армии; послеармейская жизнь продолжилась учебой в Алма-Ате в Казахском педагогическом институте им. Абая, позднее окончил Высшие литературные курсы в Москве.

Много занимался журналистикой, работал в редакциях газет и журналов «Казах адебиети», «Балдырган». работал на киностудии, а еще раньше учительствовал в школах родного района. Его всегда волновали сложные проблемы детского воспитания. Бердибек Сокпакбаев был педагогом-воспитателем, и, видимо, это обстоятельство в немалой степени предопределило тематику его произведений.

В Союзе писателей Казахстана работал консультантом по детской литературе.

Бер­ди­бек Сок­пакба­ев преж­де все­го детс­кий пи­сатель. Детс­тво и юность – стер­жень всех его книг. Про­из­ве­дения Сок­пакба­ева во мно­гом ав­то­би­ог­ра­фич­ны. А детс­тво у пи­сате­ля от­нюдь не из лег­ких. Из­вест­ный пи­сатель Ану­ар Алим­жа­нов ска­зал за­меча­тель­ные сло­ва: «Но ведь из­вест­но, что да­же са­мое труд­ное детс­тво прек­расно по-сво­ему. Оно соп­ро­вож­да­ет нас всю жизнь. И быть мо­жет, имен­но по­это­му каж­дый из нас да­же на скло­не лет, до са­мого кон­ца сво­его жи­вет вол­ну­ющи­ми, яр­ки­ми, доб­ры­ми, смеш­ны­ми и груст­ны­ми, но всег­да до­роги­ми, тро­гатель­ны­ми вос­по­мина­ни­ями о сво­ем детс­тве. Отк­ры­тия, сде­лан­ные на­ми в те да­лекие го­ды, соп­ро­вож­да­ют нас всю жизнь – и пер­вая улыб­ка дев­чонки, ожег­шая не­ис­ку­шен­ное серд­це, и ма­теринс­кая неж­ность, и за­пах трав в сте­пи, и горь­кий прив­кус кро­ви на раз­би­тых нед­ру­гами гу­бах, и доб­рое на­путс­твие от­ца».

Бер­ди­бек Сок­пакба­ев на­чинал свою твор­ческую де­ятель­ность как по­эт. В 1950 го­ду вы­шел пер­вый сбор­ник его сти­хов «Род­ник», от­ли­чав­шихся осо­бой до­вери­тель­ностью и иск­рен­ностью ав­торс­ко­го чувс­тва. Кни­га бы­ла вы­соко оце­нена кри­тикой и поль­зо­валась ус­пе­хом у чи­тате­лей.

Вско­ре Б. Сок­пакба­ев де­бюти­ровал и в про­зе, не ме­нее яр­ко, чем в по­эзии. Его бес­хитрост­ные по сю­жету, но глу­бокие по объем­но­му изоб­ра­жению жиз­ни и бы­та ка­захс­ко­го аула по­вес­ти «Шест­над­ца­тилет­ний чем­пи­он» (1951), «До­рога счастья» (1953), «По­весть о се­бе» (1957) сра­зу по­лучи­ли приз­на­ние не толь­ко под­рост­ков, но и ши­роких кру­гов взрос­лых ка­захс­ких чи­тате­лей. И не уди­витель­но. Ведь кни­ги пи­сате­ля на­селя­ют доб­рые и муд­рые, озор­ные и смыш­ле­ные ге­рои, не по­любить ко­торых, не со­пере­живать их бе­дам, не ра­довать­ся их уда­чам прос­то не­воз­можно. Пи­сатель на­делил сво­их пер­со­нажей чер­та­ми изд­рев­ле лю­бимых фоль­клор­ных ге­ро­ев, а чи­татель с удив­ле­ни­ем и удо­воль­стви­ем их уз­на­вал.