4-тапсырма. Олеңнің алғашқы бөлігін оқыңдар. Арман
(үзінді)

Ерте, ерте, ертеде Отырарда, Біздің іңкәр өлкеде, Иық бұрмай тек білімнен басқаға, Қатар өсті екі бірдей жас бала... Отырарда жаны жайқын дария, Ойы безбен бар еді бір қария. Сол қария бір күні екі шәкіртті, Құрметпенен өз үйіне шақыртты. - Мен де танып білсем деп ем, Кімсіңдер? Қандай арман жетегінде жүрсіңдер? қандай бағыт ұстайсыңдар түбінде, Сонша неге құштарсыңдар білімге? Қане, Дойыл, сен айтшы? Дойыл айтты: Жалғыз арман бар менде, Шектесетін қулықпен де, армен де. Жалын иі ашса өнерімнің өрнегі, Сонау Йемен, Мысыр, Бағдад елдері Түгел танып жыр ететін таңдана, Саудагер боп шықсам деймін, жан баба... Қаншама елмен сауда-саттық жасауға Соншама елдің тілін білу керек қой, Табу үшін жұрт таппаған айланы, Көру үшін жұрт көрмеген пайданы,

3-сурак митинге керек
фото это продолжение АРМАНА

Маған қымбат жандар

Менің ойымша, адам өмірінде қымбат та, асыл жандар жетерлік, бірақ солардың ішінде тек біреуін ғана атап, қалғандарын бөліп тастау мүмкін емес секілді, себебі жүрегімізде әрбір жанның алар орны ерекше. Дегенмен, кімнен сұрамасақ та, ең әуелі барлығымызға АНА қымбат деп ойлаймын, себебі аналарымыз біздерге жарық дүние сыйлап, түн ұйқысын төрт бөліп, мәпелеп, тәрбие беріп,осы күнге жеткізді.Осы орайда ойыма «Анаңды үш рет Меккеге арқалап апарсаң да, ақ сүтін ақтай алмайсың» деген мақал түседі.

Сонымен қатар, ардақты әкелеріміздің де орны бөлек. «Әке көрген оқ жонар» демекші, бала тәрбиесінде, отбасында әкенің қамқор, тірек, асыраушы ретінде алатын орны ерекше.  

Мен үшін қымбат жандар тізімінде әрине бірге туған бауырларым да бар. Олар әрқашанда мені демеп, басыма ауыртпалық түскен кезеңде қолдау көрсетіп, қызық пен қуанышты бірге бөлісетін жандар. Ата – анамыз бізге «әрқашанда тату болыңдар» деп үйретіп отырады.

Әрине, туыс – туғанымыз бізге әрқашан да жақын, әрі ыстық көрінеді, дегенмен адал достың да мен үшін маңызы аса зор. Менің қуанышымды үдетіп, кайғымды азайтатын осы адал достарым.

Жүрегіме қымбат асыл жандарға «Әрқашан аман - сау жүріңіздер!» дегім келеді.

Қара жорға – бiртұтас желiге құрылған, бiрнеше бөлiмнен тұратын, берiк композициялы, нағыз буын биi. Қара жорға – қазақы тұрмыстың, ұлттық болмыстың төл туындысы. Атап айтқанда, қазақ бұл бидi шаруадан қолы босаған кездерiнде тамашалайтын болған. Ол үшiн бiр қарулы мығым жiгiттi ортаға қара жорға ретiнде шығарып, атқа ұқсатып төрт аяқтатып тұрғызып қоятын. Сонан кейiн бидi жақсы билей алатын бiр бозбаланы ортаға шығарып, қол соғатын. Домбырашы дәстүрлi “Қара жорға” би әуенiн тарта бастағанда бишi атқа, яки қара жорғаға билей жүрiп жақындап, алдымен аттың кекiлiн, құлағын, жалын сипап барып ноқта, сонан соң жүген са­лу рәсiмiн жасайды. Бұдан кейiн арқасын, сауырын сипап жүрiп, атты ерттеуге кiрiседi. Мұ­ның бәрi би арқылы орындалады. Iшпек, тоқым-ер са­лып, құйысқандауға келгенде ат үркiп, теппек болып мiнез көр­сетедi. Ат ерт­телiп болғаннан кейiн, бишi жiгiт атты айнала көпшiлiктiң алдында буын биiнiң небiр нәзiк қимылдарын жасап, өнерiн көрсетуге барын салады. Осыдан кейiн бидiң ең шарықтау шегiне, әсем де, қызғылықты сатысына куә боласыз. Бишiмiз ерттеулi аттың төрт аяғын тағалау жосынын жасап, неше түрлi қимыл-әрекетке толы би ырғағына басады да, “Қара жорғасына” қарғып мiнiп, атүстi қозғалысының ең күрделi де әсем қимылын көрсете бастайды. Аттың қолтығына аяқтарын өткiзiп алып, шалқайып, еңкейiп, оңға-солға аунай аттың бауырына түсе билеп, жұртты қыран-топан күлкi қызығына батырады. Егер қонақтар арасында жас би­шiлер болса, олар да биге қосы­лып, ойын көрiгiн қыздыра түседi.