Қазақ халқының қонақ күтуі мен қонақжайлығы туралы.
Баяғы заманнан бері осы күнге дейін жеткен дәстүріміздің бірі мен бірегейі – келген қонаққа дастарқан жаю. Бұл дәстүр тек қонақжай қазақ халқына ғана тән дүние десем, артық айтпаспын, себебі үйге қандай кісі келмесін «ең болмаса нан ауыз тиіп кету керек» деген ұғым санамызда бала кезімізден қалыптасқан. Қазағым қашан да бар асылын, бар тәттісін «қонақ жесін» деп сақтаған. Қазақ халқы үшін дастарқаннан үлкен, дәмнен үлкен нәрсе жоқ. Ақсақалдар да үнемі «Дастарқан тек қуанышты себептермен жайылсын! Дастарқан мол болсын! Осындай үлкен дастарқан басында жинала берейік!» деп бата беріп, тілектерін айтып жатады.
Дастарқан жайғанда міндетті түрде ең алдымен нан қойылады. «Ас атасы – нан» деген мақал осыдан шықса керек. Ұннан жасалынған тағамдар бағзыдан-ақ ақ дастарханымыздың сәні болып келген. Қазақ өзінің шаңырағындағы кез келген жиында дастархан үстінен нанды алыстатпайды.
Сыйлы қонақ келсе, бұрынғы кезде мал сойылып, ет асылса, қазіргі заманда мал сойылмаса да, қазанды отқа қойып, қонақтың кәдесін асып береді. Күн демей, түн демей қазан асуға келгенде қарап қалмайтын қазақ аналары мен келіндері ет тамақты нақышын келтіріп дайындайды. Бүгіндері қырық күн тойын, отыз күн ойын жасамасақ та, кез келген жиында осы ас бірінші мәзірде тұрады.
Жалпы алғанда, қазақтың дастарханы – киелі нәрсе. Бұл тек жайылған шүберек немесе оған қойған ас-ауқат қана емес, бұл – адамның пейілі, ішкі жан-дүниесі, мейірім-шапағаты. Ендеше дастарқанымыз тек қуанышқа жайылсын!
Цветы в детских сочинениях не просто красивы – они оживают, они олицетворяют что-то. в сказках о цветах, о деревьях часто встречается борьба добра и зла, победа добра.предлагаю вам познакомиться с сочинением-сказкой пятиклассницы тани пановой.сочинение-сказка «мой любимый цветок»жили-были в давние времена мальчик и девочка, их звали тюльпан и роза. они любили друг друга и были неразлучны. в детстве они ловили вместе бабочек, пугали птиц и разных зверюшек. а рядом с розой жил еще один мальчик, нарцисс. он был красивый, но злой. а мать у него была колдунья. нарциссу было скучно одному, он видел, как весело играют роза и тюльпан, и завидовал им.прошло веселое детство тюльпана и розы. когда умерли их родители, они решили уехать из деревни, но задержались.нарцисс, когда вырос большой, тоже влюбился в розу и сказал своей матери, чтобы она что-нибудь придумала. мать сказала: «ладно». и она заколдовала тюльпана и розу, и они превратились в цветы. но цветы эти стояли рядом, и их головки касались друг друга. нарцисс, видя, что тюльпан и роза все же остаются вместе, от злости начал рубить цветы. но как раз подул ветер и разнес по земле семена розы и тюльпана. нарцисс позеленел, видя это. и вдруг превратился в цветок…люди часто ставят в вазу рядом розу и тюльпан, и это красиво: розы нежные, а тюльпаны яркие, и они, эти цветы, словно бы дополняют друг друга. и стоят долго: ведь они нужны не только людям, но и друг другу.а нарцисс, хоть и красивый цветок, быстро вянет. ведь он стоит в вазе всегда один, ему не для кого жить долго.p.s. кстати, любимый цветок моей мамы – тюльпан. это она поняла еще в детстве, и в школе на уроках рисования частенько их изображала. как вы поняли, рисунок в начале статьи мамин. если приглядитесь, увидите оценку, которую ей поставил учитель по рисованию.
Қазақ халқының қонақ күтуі мен қонақжайлығы туралы.
Баяғы заманнан бері осы күнге дейін жеткен дәстүріміздің бірі мен бірегейі – келген қонаққа дастарқан жаю. Бұл дәстүр тек қонақжай қазақ халқына ғана тән дүние десем, артық айтпаспын, себебі үйге қандай кісі келмесін «ең болмаса нан ауыз тиіп кету керек» деген ұғым санамызда бала кезімізден қалыптасқан. Қазағым қашан да бар асылын, бар тәттісін «қонақ жесін» деп сақтаған. Қазақ халқы үшін дастарқаннан үлкен, дәмнен үлкен нәрсе жоқ. Ақсақалдар да үнемі «Дастарқан тек қуанышты себептермен жайылсын! Дастарқан мол болсын! Осындай үлкен дастарқан басында жинала берейік!» деп бата беріп, тілектерін айтып жатады.
Дастарқан жайғанда міндетті түрде ең алдымен нан қойылады. «Ас атасы – нан» деген мақал осыдан шықса керек. Ұннан жасалынған тағамдар бағзыдан-ақ ақ дастарханымыздың сәні болып келген. Қазақ өзінің шаңырағындағы кез келген жиында дастархан үстінен нанды алыстатпайды.
Сыйлы қонақ келсе, бұрынғы кезде мал сойылып, ет асылса, қазіргі заманда мал сойылмаса да, қазанды отқа қойып, қонақтың кәдесін асып береді. Күн демей, түн демей қазан асуға келгенде қарап қалмайтын қазақ аналары мен келіндері ет тамақты нақышын келтіріп дайындайды. Бүгіндері қырық күн тойын, отыз күн ойын жасамасақ та, кез келген жиында осы ас бірінші мәзірде тұрады.
Жалпы алғанда, қазақтың дастарханы – киелі нәрсе. Бұл тек жайылған шүберек немесе оған қойған ас-ауқат қана емес, бұл – адамның пейілі, ішкі жан-дүниесі, мейірім-шапағаты. Ендеше дастарқанымыз тек қуанышқа жайылсын!