Біз бүгін Әзілхан Нұршайықовтың "Ақиқат пен аңыз" роман-диалогін сөз еттік. Кеңес Одағының батыры, жазушы, Екінші дүниежүзілік соғыс қаһарманы Бауыржан Момышұлының өр тұлғасын бұдан асқан қай шығарма бізге жеткізеді? Әлбетте, ешқандай. Шығармадан қаһармандық рух сезіледі.
“Ақиқат пен аңызда” Бауыржанның өр мінезі әр қырынан көрініп, соғыс майданында, жауынгерлер алдында үлкен істерді батылдықпен шешуге көмектеседі. Тапқыр да алғыр, сезімтал да секемшіл, қажырлы да қайратты офицердің характері осы бір белгілерімен қалай дараланған десеңізші. Майдан шебінде абырой, атаққа ие болған батырдың бейнесін айқын ашу үшін жазушы Момышұлына дүркін-дүркін сұрақтар қойып, өзара сырласып, өзара пікір таластырып отырады да, аңыз бен ақиқаттың ара жігін көз алдымызда ашқандай болады. Шынымен де шығарманы оқып отырып кенет сол диалог жүріп жатырған жерде өзің де отырғандай сезінесіз. Романның стилі де ерекше. Жазушы мен батыр арасындағы диалог сол мезеттегі атмосфераны сезінуге әкеледі.
“Ақиқат пен аңыздың” көркемдік шешімі де, алға тартары да,ұғым, талғамы неде жатыр десек, командирінің Отан алдындағы міндетін бүкіл армия болып қабылдауында деп жауап қайырғым келеді. Бауыржан Момышұлының өзі ғана емес, жазушы да батыр. Құдайым-ау, ешқандай жазушыны маңына жолатпаған тұлғаға қалайша сұрақтарын қоя алды? Бұған да бір қайсарлық керек қой.
Қорытындылай келе айтарым, әрине, Бауыржан Момышұлы туралы туындылар жоқ емес. Алайда батырдың нағыз бейнесін шынайы жеткізіп білген шығарма біреу, ол – "Ақиқат пен аңыз".
В рассказе «Далекие зимние вечера» описывается обычный будничный вечер, один из многих в жизни маленькой деревенской семьи. Где-то далеко-далеко, за тысячи верст идет война. Здесь, в глухой сибирской деревушке, не слышно её раскатов, но тяжкая её тень легла и на жизнь этого поселка: стынут обветшалые избы, голодно и неуютно в них людям. Но автору удается очень убедительно показать, что людям не согнутся, выстоять в ту тяжелую годину, что согревало и возвышало их душу.
Мы видим, что в душе героя его рассказа живет доброта и чудесная радоваться - признак несокрушимой силы духа.
Трудно, тяжело живет семья Колокольниковых. Отец на войне, мать с утра до ночи на работе, ребятишки – Ванька и Наташка – весь день предоставлены сами себе. Но – детство! Жизнелюбивое и неунывающее детство! Учебники под лавку и – шумное веселье, игры, драки. Бесшабашно- озорное уличное братство.
Прекрасно, мастерски дан образ Ваньки Колокольникова, которого с полным правом можно назвать первым в галерее «шукшинских» характеров. Смышленый, озорной, даже по-крестьянски хитроватый, он в то же врем я сердечен, душевно развит. Воспитанный в традициях уличного рыцарства, по-мальчишески гордый и самолюбивый, он может, в трудные минуты жизни, когда нужно растрогать человеческие сердца или отвести от себя карающую руку, сплясать «Барыню», ни за что «дать по сопатке» товарищу, в суматохе схватить с кона только что проигранные бабки. Но вот он приходит домой, и все меняется. Тут вступает в силу свой закон. Пользуясь правом старшего брата, Ванька снисходительно посмеивается над маленькой сестренкой, подразнивает ее, «пужает», хотя в глубине души и побаивается, что она расскажет о его проказах матери. У сестренки тоже свое оружие: уморительно талантливо подражая матери, она корит непутевого брата: «Вот не выучишься – будешь всю жизнь лоботрясом потом. Локоть- то близко будет, да не укусишь.»
Ә. Нұршайықов "Ақиқат пен аңыз". Монолог.
Біз бүгін Әзілхан Нұршайықовтың "Ақиқат пен аңыз" роман-диалогін сөз еттік. Кеңес Одағының батыры, жазушы, Екінші дүниежүзілік соғыс қаһарманы Бауыржан Момышұлының өр тұлғасын бұдан асқан қай шығарма бізге жеткізеді? Әлбетте, ешқандай. Шығармадан қаһармандық рух сезіледі.
“Ақиқат пен аңызда” Бауыржанның өр мінезі әр қырынан көрініп, соғыс майданында, жауынгерлер алдында үлкен істерді батылдықпен шешуге көмектеседі. Тапқыр да алғыр, сезімтал да секемшіл, қажырлы да қайратты офицердің характері осы бір белгілерімен қалай дараланған десеңізші. Майдан шебінде абырой, атаққа ие болған батырдың бейнесін айқын ашу үшін жазушы Момышұлына дүркін-дүркін сұрақтар қойып, өзара сырласып, өзара пікір таластырып отырады да, аңыз бен ақиқаттың ара жігін көз алдымызда ашқандай болады. Шынымен де шығарманы оқып отырып кенет сол диалог жүріп жатырған жерде өзің де отырғандай сезінесіз. Романның стилі де ерекше. Жазушы мен батыр арасындағы диалог сол мезеттегі атмосфераны сезінуге әкеледі.
“Ақиқат пен аңыздың” көркемдік шешімі де, алға тартары да,ұғым, талғамы неде жатыр десек, командирінің Отан алдындағы міндетін бүкіл армия болып қабылдауында деп жауап қайырғым келеді. Бауыржан Момышұлының өзі ғана емес, жазушы да батыр. Құдайым-ау, ешқандай жазушыны маңына жолатпаған тұлғаға қалайша сұрақтарын қоя алды? Бұған да бір қайсарлық керек қой.
Қорытындылай келе айтарым, әрине, Бауыржан Момышұлы туралы туындылар жоқ емес. Алайда батырдың нағыз бейнесін шынайы жеткізіп білген шығарма біреу, ол – "Ақиқат пен аңыз".
Объяснение:
В рассказе «Далекие зимние вечера» описывается обычный будничный вечер, один из многих в жизни маленькой деревенской семьи. Где-то далеко-далеко, за тысячи верст идет война. Здесь, в глухой сибирской деревушке, не слышно её раскатов, но тяжкая её тень легла и на жизнь этого поселка: стынут обветшалые избы, голодно и неуютно в них людям. Но автору удается очень убедительно показать, что людям не согнутся, выстоять в ту тяжелую годину, что согревало и возвышало их душу.
Мы видим, что в душе героя его рассказа живет доброта и чудесная радоваться - признак несокрушимой силы духа.
Трудно, тяжело живет семья Колокольниковых. Отец на войне, мать с утра до ночи на работе, ребятишки – Ванька и Наташка – весь день предоставлены сами себе. Но – детство! Жизнелюбивое и неунывающее детство! Учебники под лавку и – шумное веселье, игры, драки. Бесшабашно- озорное уличное братство.
Прекрасно, мастерски дан образ Ваньки Колокольникова, которого с полным правом можно назвать первым в галерее «шукшинских» характеров. Смышленый, озорной, даже по-крестьянски хитроватый, он в то же врем я сердечен, душевно развит. Воспитанный в традициях уличного рыцарства, по-мальчишески гордый и самолюбивый, он может, в трудные минуты жизни, когда нужно растрогать человеческие сердца или отвести от себя карающую руку, сплясать «Барыню», ни за что «дать по сопатке» товарищу, в суматохе схватить с кона только что проигранные бабки. Но вот он приходит домой, и все меняется. Тут вступает в силу свой закон. Пользуясь правом старшего брата, Ванька снисходительно посмеивается над маленькой сестренкой, подразнивает ее, «пужает», хотя в глубине души и побаивается, что она расскажет о его проказах матери. У сестренки тоже свое оружие: уморительно талантливо подражая матери, она корит непутевого брата: «Вот не выучишься – будешь всю жизнь лоботрясом потом. Локоть- то близко будет, да не укусишь.»